De witte kamer van architectenduo Watelle-Bovijn: ‘De onverwachte oplossingen zijn de boeiendste’

In dit oude pand in hartje Brugge zijn de witte woonkamer én het porselein dat je overal ziet creaties van de bewoners, het architectenduo Sophie Watelle en Peter Bovijn.

We wonen eigenlijk half buiten,’ legt Sophie Watelle uit, ‘doordat we hier een grote woonruimte hebben gecreëerd die helemaal opgenomen wordt in de zuidelijk georiënteerde tuin.’ De woonruimte leunt aan tegen een oud pand dat ruim anderhalve eeuw geleden werd opgetrokken in een sobere, neoklassieke stijl voor de officieren van een nabijgelegen kazerne. In die tijd was Brugge een vestingstad vol kazernes. Het huis ligt in een rustige straat buiten het toeristische circuit. Peter en Sophie knapten het oude voorhuis op zonder veel ingrepen. ‘Met zijn simpele stijl en mooie proporties is het perfect en bovendien heel functioneel. Daarom hebben we bijna alles bewaard, tot en met de planken- en tegelvloeren en de oude paneeldeuren’, vertelt Peter Bovijn terwijl hij ons rondleidt. Ook de gevel werd eenvoudig opgeknapt en ziet er ongeveer uit zoals hij in 1860 bedacht werd. In de oude woning aan de straatkant vinden we de slaapkamers en badkamer. Op zolder realiseerde het koppel een gastenkamer met een extra groot dakvenster dat een schitterend uitzicht biedt over de schilderachtige skyline van Brugge.

Met één voet buiten

Maar het kloppende hart van de woning is de nieuwe, witte kamer. ‘Die is terzelfder tijd keuken, zitruimte en eetkamer. Daar ontvangen we ook vrienden’, aldus Sophie. Om die ruimte te bouwen werd een vervallen keuken afgebroken. De nieuwe kamer richt zich helemaal naar het licht. ‘Aan het concept van deze ruimte merk je pas hoe anders we leven dan vroeger,’ merkt Peter op, ‘want de achterkeuken die hier vroeger stond, sloot zich helemaal af voor het zonlicht en verhinderde ook alle contact tussen de woonkamer en de tuin. Destijds leefde men gewoon binnen, zonder band met de tuin. Nu kunnen we ons dat niet meer voorstellen. Wij leven met één voet buiten, tussen interieur en exterieur, zeker op warme dagen, als alles openstaat. Net daarom kozen we voor een open structuur met veel glas, waardoor je je zelfs in de winter een beetje buiten waant, ook al zijn de deuren dicht.’

De aanbouw straalt een aparte dynamiek uit die het gevolg is van de asymmetrische knik in de nok van het dak. ‘Eigenlijk was dat uit noodzaak. Mocht je het zadeldak netjes dwars op het hoofdhuis richten, dan zou de nok midden in het venster van de eerste verdieping terechtkomen, dus moesten we het volume wat ombuigen om die nok te verlagen’, legt Peter uit. ‘Uitgerekend die ingreep geeft ons bijgebouw zo’n extra hedendaagse dynamiek. In de architectuur zijn de onverwachte oplossingen soms de boeiendste’, weet Sophie.

Lichtgevend lichaam

Niet alleen het plafond werd een asymmetrische compositie, de achtergevel ook. Hoewel het oude voorhuis bijna volledig wit werd geschilderd, contrasteert het ook met de aanbouw waarvan alle vlakken recht zijn. De doorgang van oud naar nieuw gebeurt onder een neoklassieke rondboog. ‘We hebben bovendien de dynamiek van de nieuwe vleugel versterkt door verticale panelen aan te brengen, die bekleden alle wanden en verbergen wandkasten’, legt Sophie uit. Die verticale lijnen lopen ook over de wanden van het kookeiland. Alleen de nissen zijn bijna zwart.

Voor de aankleding van de ruimte kozen ze enkele aparte stukken vintage meubilair uit de collectie van designantiquair Dries Vanlandschoote, die zijn zaak heeft in de buurt. Maar wat het meest in het oog springt, is de alomtegenwoordige keramiek van Sophie. ‘Omdat we voor de keuken geen tegels vonden in het commerciële aanbod en eigenlijk iets aparts wensten, ben ik zelf beginnen te experimenteren met klei. Het resultaat zijn de zwarte tegels van het aanrecht. Maar ik had zin in meer, volgde een cursus en begon vervolgens ook kommen en schalen te maken die we dagelijks gebruiken’, vertelt ze.

De inrichting van deze ruimte heeft haar dus aangezet tot keramiekcreaties. Na de kommen kwam de verlichting. ‘Daarvoor gebruikte ik onder meer onze eigen lichamen als inspiratie. Van lichaamsdelen van onze kinderen maakte ik afdrukken als basis voor de porseleinen lampenkappen en boven de eettafel hangt een grote lamp die eigenlijk de doorsnede is van mijn eigen lichaam’, legt Sophie glimlachend uit. Ze vindt het spannend om gebruiksobjecten, zoals kommen, tegels of lampen op een artistieke wijze uit te werken.

In de tuin vangen we nog een glimp op van het achterhuis, dat het architectenbureau van het koppel huisvest en het keramiekatelier waar Sophie wekelijks vertoeft.