Bergen sfeer: binnenkijken in een uiterst verfijnde chalet in de Zwitserse Alpen

Uitkijken naar een strandhuis in Normandië, om dan uiteindelijk uit te komen bij een chalet in de Zwitserse Alpen. Emmanuel de Bayser ruilde zijn drang naar zeelucht in voor houtgeur en geborgenheid tussen de bergen.

Emmanuel de Bayser en Josef Voekl waren niet van plan een appartement in de buurt van Gstaad te kopen. Laat staan een in de bergen. Ze wilden gewoon een plek waar ze weer in contact konden komen met de natuur nadat ze vijftien jaar lang tussen Parijs en Berlijn hadden gependeld. Ze hadden bijna een huis gekocht in het dorpje Varengeville-sur-Mer in Normandië, met een spectaculair uitzicht op zee. Een week voordat de contracten zouden worden getekend, stuitte Bayser echter op een artikel in het Franse dagblad Le Figaro over plaatselijke vissers die protesteerden tegen de installatie van een offshore windmolenpark. “Ik las dat er plannen waren voor zestig turbines direct voor het huis”, herinnert hij zich.

Hun droom van ongerepte stranden spatte uiteen, waardoor ze het roer volledig omgooiden en hun aandacht verlegden naar de Zwitserse Alpen. Verrassend genoeg was het Josef die erop aandrong naar Gstaad te gaan, ondanks de tegenslag die hij er ooit had. “In de jaren zeventig was hij uitgenodigd om bij Elizabeth Taylor en Richard Burton te logeren. Bij aankomst gleed hij uit over een ijsplaat, brak zijn arm en lag de volgende tien dagen in bed te herstellen in plaats van bij de filmsterren te vertoeven.” Josef begon zijn carrière namelijk in de cinema als assistent van Luchino Visconti, maar stapte later over naar de mode. In 2006 opende hij samen met Emmanuel de eerste van hun twee Berlijnse conceptstores onder de naam The Corner en het recent vernieuwde The Square. Je vindt er modemerken als Celine, Off-White en Balenciaga, maar ook meubelen en design.

Net genoeg hout

Hun verwachtingen van een appartement in de bergen waren relatief eenvoudig: ze wilden onder de dakrand wonen en een mooi uitzicht hebben. “Ik hou van schuine daken”, legt Emmanuel uit. “Ze hebben iets gezelligs.” De flat van honderdtachtig vierkante meter die ze vonden voldeed perfect aan het eerste criterium. Voor het uitzicht was wel een geloofsdaad nodig. “We bezochten het appartement midden in een sneeuwstorm en konden letterlijk niets zien van de omgeving”, herinnert hij zich.

Het koppel koos ervoor de bestaande ruimte te renoveren. Het appartement had voorheen een verlaagd plafond dat de dakstructuur volledig verborg, vier slaapkamers en een heleboel scheidingswanden. In plaats daarvan creëerden ze een open leefruimte met twee relatief compacte slaapkamers en een keuken. Ze waakten erover dat niet elke muur met hout werd bekleed. “Dan kan het geheel uiteindelijk wat verstikkend worden”, zegt Emmanuel. “De afwisseling met wit pleisterwerk maakt het geheel lichter en geeft meer verticaliteit aan de ruimte.”

Geen verzamelaar

Stilistisch gezien heeft vooral Emmanuel een heel duidelijke smaak. Hij voelt zich al lang aangetrokken tot het werk van Franse meesters uit het midden van de vorige eeuw – Charlotte Perriand, Pierre Jeanneret en Jean Prouvé – vanwege hun “architectonische, minimale kwaliteiten”. Maar ondanks het feit dat zijn appartementen in Parijs en Berlijn vol staan met hun ontwerpen, wil hij niet als verzamelaar worden omschreven. “Ik haat het woord”, zegt hij. “Ik hou gewoon van objecten en van de manier waarop ze samen functioneren.”

In Gstaad is hij zijn stijl gaan uitbreiden met Scandinavisch design uit de vorige eeuw, pluizige fauteuils van Flemming Lassen en Viggo Boesen, verlichting van Paavo Tynell en een aantal stukken van Axel Einar Hjorth. “Ik vind ze zowel rustiek als elegant en ze werken goed in een bergomgeving”, legt hij uit. “Ze zijn tenslotte oorspronkelijk ontworpen voor plaatsen waar het vaak sneeuwt.”

Honderdvijftig scenario’s

Waar al die schatten dan precies een plaats moesten krijgen in de immense woonkamer, was een uitdaging. “We hadden makkelijk honderdvijftig verschillende ideeën”, herinnert Emmanuel zich alsof het gisteren was. Om al die scenario’s uit te testen bouwde het koppel een miniatuurmaquette van de ruimte en knutselde het meubilair uit karton en polystyreen. Maar zelfs die aanpak bleek niet feilloos. Het plan om een laatnegentiende-eeuwse Scandinavische console bij de ingang van de flat te plaatsen, viel tegen. Eenmaal geïnstalleerd bleek het formaat toch te klein, waardoor het in de ruimte verdween. In plaats daarvan kwam een robuuste tafel van Rick Owens, een ontwerper die Emmanuel bijzonder waardeert. “Zijn werk is vaak geïnspireerd op de oudheid en heeft iets brutaals en tijdloos”, vindt hij. De rode poten van een Prouvé Standard-stoel, kunstwerken van Louise Bourgeois en Imi Knoebel en naoorlogse keramiek van André Borderie en Georges Jouve, waarvan een aantal via Instagram werd aangeschaft, zorgen voor een vleugje kleur in het geheel.

Uiteindelijk kreeg het echtpaar nog meer de kans om van de natuur te genieten dan ze initieel hadden gehoopt. Hun verhuis was net voltooid toen de eerste covidgolf over Europa trok. Ze brachten er meer dan een jaar door met Aki, hun shiba inu. “De timing had niet beter gekund”, blikt Emmanuel terug. “Vandaag beschouw ik de bergen niet alleen meer als iets magisch. Ik voel me er ook beschermd.”