België bulkt van het jong designtalent: deze 16 gaan het maken

Knack Weekend selecteerde het topje van de ijsberg. En wat blijkt? Hun engagement scheert hoge toppen.

Wie?

Alexandre Lowie heeft een passie voor handgemaakt maatwerk, traditionele technieken en fijne houtsoorten. Zijn oeuvre bestaat uit unieke meubelstukken en gelimiteerde serieproducten, waarbij hij zijn passie voor het ambacht combineert met kwaliteit en subtiele grandeur.

Waarom?

Lokaal produceren en het ambacht heruitvinden zitten in de lift. Alexandre Lowie combineert beide. Zijn ontwerpen zijn tijdloos en duurzaam. ‘Als kind bewerkte ik al houten stokken met een zakmes. Tijdens mijn opleiding meubelmakerij in Doornik leerde ik werken met allerlei materialen: van leer en messing tot tinnen inlegwerk en lak. Ik koos uiteindelijk voor hout. Dat combineer ik in mijn objecten graag met andere nobele materialen, maar dat besteed ik uit aan specialisten.’

Zijn ecologische voetafdruk probeert hij tot het minimum te beperken. ‘In mijn job moeten er nu eenmaal bomen worden gekapt, maar daar probeer ik bewust mee om te gaan. Ik heb een voorliefde voor dure houtsoorten met karakter: hout met een geschiedenis, zoals wit ebbenhout of palissander. Ik koop veel oude stocks van restaurateurs op en maak stukken die een lang leven beschoren zijn.

Ik ben geen designer die een stuk maakt voor serieproductie. Geef mij maar een relevant stuk, gemaakt op vraag van de klant. Een stuk dat lang meegaat en dat misschien over tientallen jaren opnieuw gerestaureerd moet worden. Zo heb ik net een lange tafel gemaakt voor het Gentse eetkamerrestaurant Tablot .’

alexandrelowie.be

Wat?

Slimme meubelen in een combinatie van hout en metaal. Een pure, ultraminimalistische, duurzame en toegankelijke lijn, lokaal geproduceerd.

Waarom?

Voor zijn energie, zijn ethische visie en zijn rebelse kantje. J&J Ateliers, met oprichter Jean Angelats, is net verhuisd naar een gloednieuwe werkplaats in Anderlecht, met 400 m2 werkruimte. Sinds de start in 2012 is het duo uitgegroeid tot een echt bedrijfje. Jean Angelats is autodidact, hij hield niet zo van school en leerde al doende. Dat geeft hem vrijheid en elegantie. Zijn vormen in hout en buisvormig metaal zorgen voor uiterst esthetische creaties.

Angelats drukte zijn stempel op tal van bars, restaurants en winkels in de hoofdstad – Belga, Flora, Bar du Matin, KipKot, Glacier Gaston. En onlangs nog: foodmarkt Wolf en alle terrassen van Umamido, met die herkenbare verweerde touch. Aan de lijst voegen we Le Calamar en Le Petit Cambodge in Parijs toe. En niet te vergeten Extra-Ordinaire, de conceptstore van Jean-Paul Lespagnard, met wie hij net nieuwe stukken heeft gecreëerd die tijdens Design September werden voorgesteld en die het begin vormen van een cyclus van capsulecollecties met kunstenaars, ontwerpers en illustratoren uit de regio.

ateliersjetj.com

Wat?

Alexander Marinus haalt jute onder het stof vandaan en geeft het materiaal een tweede leven. Zijn onderzoek kreeg de naam #heyjute mee. Het project viel al in de prijzen op de Henry van de Velde Awards van Flanders DC.

Waarom?

‘Eigen objecten maken is niet mijn doel. Daarvoor ga ik samenwerkingen aan met andere ontwerpers. Ik ben vooral geïnteresseerd in het bewerken, behandelen en opwaarderen van natuurlijke materialen zoals jute. Het maakt op zich niet uit welk eindproduct ervan gemaakt wordt. Al droom ik er wel van om op grote schaal tapijttegels te maken. Ik denk dat dit materiaal zich daar perfect toe leent.’

Alexander Marinus studeerde aan de Design Academy in Eindhoven en deed onderzoek naar nieuwe toepassingen om met jute, een vezel die vooral in India en Bangladesh te vinden is, aan de slag te gaan.

‘In minder dan een eeuw tijd is onze expertise op het vlak van textiel zo goed als verdwenen. We moeten onze kennis herontdekken en combineren met nieuwe technieken. De huidige crisis toont aan dat er niet veel nodig is om de globale productiecyclus stil te leggen. Vandaar dat er moet worden geïnvesteerd in lokale productie met lokale materialen. Jute groeit aan de andere kant van de wereld, maar hier zijn vergelijkbare vezels te vinden om mee aan de slag te gaan, zoals hennep en brandnetel. Wellicht betekent dit dat we de industrie zoals die nu bestaat een stukje moeten heruitvinden.’

alexandermarinus.com

Wie?

Pierre-Emmanuel Vandeputte blonk aanvankelijk vooral uit in het creëren van inventieve conceptuele projecten die deden dromen. Maar wie vreesde dat hij zijn talent zou inzetten om weinig functionele en niet-commerciële creaties te maken, had het mis.

Wat?

De jonge Brusselaar is mee met zijn tijd, getuige daarvan de upcyclingprojecten met een link naar de hoofdstad, zoals de tassen Handymade in Brussels, die werden gemaakt uit de dekzeilen van de bouwwerf op de Grote Markt, of de Sesam-sleutelkastjes, waarmee hij de ontwaardingsmachines uit de trams van de MIVB een nieuw leven gaf. Daarnaast ontwierp hij ook het Altezza-bed, dat de belangrijkste attractie werd van de tentoonstelling Belgium is Design in Milaan in 2019, en interessante metalen objecten, zoals zijn creaties Paradosso, Isola, Penisola en de collectie Legs. Rayon actu, zijn recentste werk, maakt deel uit van deze variaties op epoxystaal, met de Orbit-kleerhanger en de Abacus-tafel, twee even elegante als veelbelovende projecten.

pierreemmanuelvandeputte.com

Wat?

Emma studeerde nog maar vorig jaar af aan de textielafdeling van het KASK in Gent, maar is nu al een talent om in het oog te houden. Haar vervilte weefsels in natuurlijke stoffen zijn verrassend, zowel qua textuur als qua materiaalgebruik.

Waarom?

Ze is net terug van een half jaar Kopenhagen. Ze liep er stage bij modeontwerper Henrik Vibskov. Eerder werkte ze bij de Belgische textielkunstenaar Klaas Rommelaere. ‘Werken met textiel gaat heel breed, van stoffen ontwerpen en autonoom werk tot mode en installaties voor kunst en theater. Tijdens de stages heb ik niet alleen de liefde voor print herontdekt, maar ook de combinatie van al die sectoren. Textiel brengt eigenlijk al mijn interesses samen.’

Onderzoeken hoe materialen leven, krimpen en bewegen maakt deel uit van haar ontwerpproces. ‘In onze maatschappij gaat alles zo snel, waardoor het tactiele wat naar de achtergrond verschuift. We worden overmeesterd door het visuele. Daarom ga ik omgekeerd te werk. Het gevoelsmatige en het tactiele tracht ik te bekomen door texturen en materialen te combineren. Katoen, linnen, wol, in mijn weefsels combineer ik ze allemaal. Ik probeer ze zo te bewerken dat de platte stof meer structuur krijgt, waardoor de materialen meer gaan spreken.’

Haar sjaals en unieke dekens zijn in beperkte oplage beschikbaar. Haar grotere werken, zoals de wandtapijten, worden enkel op bestelling gemaakt. ‘Soms is het resultaat heel anders dan wat ik had verwacht. Zo had ik een deken eens te hard gewassen waardoor het materiaal een te hoge densiteit kende. Het deken werd dan maar een wandtapijt. Door dit soort experimenten ontdek ik andere mogelijkheden.’

emmaterweduwe.com

Wat?

Studio Biskt, dat zijn de Franse Charlotte Gigan en de Belgische Martin Duchêne. Beiden studeerden aan La Cambre in Brussel. Samen maken ze speelse objecten in keramiek op de grens van kunst en design, en die van industrie en ambacht.

Waaarom?

Zij is keramist, hij industrieel ontwerper. In hun studio, die ze twee jaar geleden oprichtten, komen hun beide passies samen. ‘We maken alles zelf. Niet alleen onze objecten, maar ook de werktuigen waarmee we aan de slag gaan. Charlotte werkt heel intuïtief, terwijl Martin veeleer beredeneerd te werk gaat. Dat brengt een interessant spanningsveld met zich mee. De keuze voor keramiek komt voort uit onze interesse in architectuur, publieke plekken en buitenruimten.’

Hun jonge portfolio bestaat uit keramieken koffiekoppen, unieke vazen en een multifunctioneel zitvlak waarmee je zowel een bank als een schommel kunt maken. Op dit ogenblik werken ze aan muurtegels op vraag van een architect. De tegels worden op maat gemaakt, waardoor ze uniek zijn. ‘Hoe iets wordt gemaakt interesseert ons meer dan hoe het er uiteindelijk uitziet. Vandaar dat we ook de machines maken. Onze objecten zullen er nooit als seriewerk uitzien. De stukken, zoals onze koffiekoppen, worden in dezelfde mal gemaakt, maar door het experiment en het materiaalgebruik ziet elke kop er toch iets anders uit. Dat geeft alles een uniek karakter. De een noemt het kunst, de ander een ambachtelijk product. We vertrekken ook zelden van een schets of een tekening, maar liever vanuit het experiment en het materiaal. Dat brengt steeds de nodige verrassingen met zich mee.’

studiobiskt.com

Wat?

De spiegelreeks die architect Pierric De Coster vorig jaar op de beurs Collectible in Brussel voorstelde bij Galerie Valerie Traan was in een mum van tijd uitverkocht. Zijn aluminium objecten zijn verfijnd en ingenieus bedacht.

Waarom?

‘Het is heel hard werken om iets er eenvoudig te laten uitzien. Elk detail moet worden bedacht en uitgewerkt. Neem daarbij dat ik niet snel tevreden ben en je snapt waarom het ontwikkelingsproces voor een object zo lang duurt. Meestal blijf ik een ontwerp verfijnen tot er een oplossing is.’

De 36-jarige architect maakte tot voor kort deel uit van het duo achter Atelier Dialect. Hij besloot onder eigen naam verder te gaan en zich naast interieurprojecten ook meer toe te leggen op objecten.

‘Als interieurvormgever werk je in dienst van de klant. Je luistert naar zijn eisenpakket. Je moet de ruimte versterken met ingrepen zonder zelf al te veel met de aandacht te gaan lopen, en tegelijk moet je toch een eigen stijl ontwikkelen. Hoewel ik heel graag op de werf sta, voel ik ook de noodzaak eigen objecten te creëren. Dat gebeurt weliswaar op een andere snelheid. Omdat ik een strakke vormentaal heb, werk ik enorm graag met aluminium. Het materiaal leent zich er perfect toe om heel gedetailleerd te werk te gaan.’

Volgend jaar stelt Pierric De Coster bij het Belgische label Valerie Objects een lamp voor, zijn eerste industrieel vervaardigde product. ‘Het prototype zit in de finale fase. Het zijn twee gelakte aluminium buizen waarin de lichtbron is verwerkt en het licht op de buizen weerkaatst.’

pierricdecoster.com

Wat?

Zijn gelaagde vazen in glas en zijn gelaagde marmeren bijzetkrukjes kregen internationale aandacht. Met beperkte middelen gaat Daan De Wit inventief te werk.

Waarom?

In de korte periode na zijn afstudeerproject aan de voortgezette opleiding meubelontwerp in Mechelen legde interieurvormgever Daan De Wit een indrukwekkend parcours af. Hij liep stage bij Junya Ishigami in Japan en bij ontwerpers Bram Kerkhofs en Arno Declercq in België. ‘De stage bij Ishigami heeft mijn ogen geopend. Dat is er echt de shit! Die periode heeft me meer naar het artistieke gebracht. Sowieso is de architectuur in Japan spannender dan hier. Het is er vrijer en er zijn minder regels, wat het esthetisch interessant maakt. De technieken die ik er leerde om landschapsmaquettes te maken, nam ik mee in het ontwerp van eigen objecten.’

Vorig jaar richtte hij zijn eigen ontwerpstudio op. In al zijn objecten tracht hij zo weinig mogelijk materiaal te gebruiken. Zijn parcours bracht hem van de Biennale Interieur in Kortrijk en de Contemporary Design Market in Brussel tot op de Salone del Mobile in Milaan. ‘Ik zet plaatmateriaal om in volumineuze objecten en dat met zo weinig mogelijk materiaal. De techniek, zoals lasercutten, heeft veel potentieel en ontwikkel ik beetje bij beetje verder. Het eindresultaat oogt vaak sculpturaal. Het laserwerk besteed ik uit, maar al de rest doe ik zelf. Twee keer per jaar probeer ik iets nieuws voor te stellen, waarbij de ene collectie verder bouwt op de andere. Dat tempo ligt hoog, maar ik ontwerp graag en ben constant bezig.’

daandewit.com

Waarom?

Studio Plastique , het duo dat vormgeving vanuit een onderzoekend en duurzaam standpunt benadert, viel ons al op in Milaan in 2018. Begin dit jaar wonnen ze de Henry van de Velde Award voor jong talent. Hun werk is opgenomen in de tentoonstelling Kleureyck, te bezichtigen in Design Museum Gent.

Wat?

De samenwerking tussen de Duitse Theresa Bastek en de Belg Archibald Godts begon tijdens hun studies aan de Design Academy Eindhoven. Samen richtten ze Studio Plastique op. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, heeft hun studio amper iets te maken met het materiaal plastic.

‘Er is al een overvloed aan objecten. Het is niet onze bedoeling om er nog meer te maken. Wel willen we het verschil maken door het denkproces achter de designobjecten te beïnvloeden, daarom doen we onderzoek naar nieuwe materialen, technieken en toepassingen.’

Onderzoek naar afvalstromen of bosontginning, voorstellen rond bosrestanten en toepassingen met sap van pijnbomen; Theresa en Archibald kozen niet voor de gemakkelijkste weg. ‘Het vergt heel wat tijd en energie om klanten te overtuigen om mee te gaan in een ander denkpatroon, maar het is het wachten waard. Onze maatschappij staat voor heel wat uitdagingen. We dragen een grote verantwoordelijkheid, die we met z’n allen moeten aangaan. Nieuwe technologieën kunnen helpen.’ Een van de moedige bedrijven die met Studio Plastique in zee gaat is Niko, het Belgische bedrijf van lichtschakelaars.

studioplastique.be

Wat?

Het werk van Nathalie Van der Massen valt op door zijn natuurlijke schoonheid en de toepassing van licht textiel in ruimtelijke installaties. Haar werk was eerder te zien in het Textielmuseum van Tilburg in Nederland. Onlangs werd ze ontdekt door de industrie.

Waarom?

Twee jaar geleden stelde Van der Massen haar kamerscherm Aki voor, een samenwerking met Hija Studio. ‘Ik heb een natuurlijke voorliefde voor industrieel weven. Het is alsof je op microscopisch niveau aan architectuur doet. Je bouwt structuren met draden. Hoe kun je textieltoepassingen vertalen naar een ruimte? Wat doet dat met het licht en het geluid? De zintuiglijke beleving van een ruimte is een vraagstuk dat me enorm boeit.’ Wie haar werk wil ontdekken, kan terecht in de nieuwe vestiging van de meubelwinkel RR in Knokke, waar ze houten panelen bewerkte met textiel. Een nieuwe stap in haar carrière is ook de samenwerking met het textielbedrijf Designs of the Time uit Sint-Niklaas, een familiebedrijf dat high-end linnen maakt en dat haar stoffen op een grotere, industrieel geweven schaal beschikbaar maakt voor allerlei toepassingen.

‘Ik startte als grafisch ontwerper, maar raakte al snel geboeid door textiel en de technieken erachter. Na mijn master in textiel aan Luca in Gent kwam ik in het Vlaams Architectuur Instituut in Antwerpen terecht, waar ik mijn werk conceptueel kon uitwerken. Die mix van onderzoek, vrij werk, toegepaste productie en uiteenlopende toepassingen zoals dekens en plaids, is het DNA van mijn eigen studio.’

nathalievandermassen.com

Wat?

Of het nu gaat om een heel interieur of om het ontwerpen van op maat gemaakte meubelen, Caporusso maakt altijd gebruik van edele materialen, heeft een voorliefde voor organische vormen en hanteert ongewone lijnen met een elegant resultaat.

Waarom?

Sébastien Caporusso studeerde interieurarchitectuur en design aan CAD Brussel. Hij volgde een reeks stages in het buitenland, onder andere in Hongkong en Tokio. Dat is een van de redenen waarom hij besloot om voor zijn verschillende projecten zoveel mogelijk samen te werken met lokale ambachtslieden. ‘Het is belangrijk voor mij om zo weinig mogelijk te exporteren en me te laten inspireren door de plaats waar ik ben. Zo leer je het meest en kom je het best tot nieuwe ideeën.’ Net als zijn werk is zijn inspiratie even veelzijdig als eclectisch: vakmanschap en handwerk natuurlijk, maar ook stenen objecten uit de oudheid, Deense naoorlogse vormgeving of Braziliaanse meubelen uit de tweede helft van de 20ste eeuw. Zijn zachte en geraffineerde meubelen zijn een mooie mix van verfijnde materialen. Massief hout flirt met dik leer, terrazzo met koper. Vooral wanneer hij met marmer werkt, laat hij de volle omvang van zijn talent zien: zijn lijn van Palazzo-salontafels is een klein wonder.

sebastiencaporusso.com

Wat?

Tien jaar geleden opende Noro Khachatryan zijn atelier voor design, architectuur en kunst. ‘Ik kies niet tussen die drie’, zegt hij. ‘Ik maak objecten, werk samen met architecten, ontwerp interieurs, wat ik doe is nooit voor honderd procent het een of het ander, dus ik heb het liever over ‘architectonische vormgeving’. Soms is het label dat je geeft gewoon een kwestie van schaal.’

Waarom?

Wat meteen opvalt in zijn werk is wat hij zijn ‘materialisme’ noemt, zijn liefde voor materialen, zijn verlangen om ze te nemen voor wat ze zijn. ‘Ik wil ze niet opnieuw uitvinden, bewerken of er nieuwe toepassingen voor vinden. Als ik marmer gebruik, zal het altijd een blok zijn, niet een vel.’ Om niets te verpesten, verbergt Noro zijn objecten niet onder lagen verf of vernis, hij neemt de tijd om ze te laten patineren, wat zijn creaties een zeker cachet geeft.

De rode draad in zijn ontwerpen is de paradox tussen het brutalistische aspect van de stukken en de luxe van de materialen waarvan ze zijn gemaakt – of zoals hij graag zegt, de ‘combinatie van emotie en techniek’ die elk van zijn projecten, ontwerpen of architectuur kenmerkt. Als een koorddanser beweegt hij zich tussen de verschillende disciplines zonder ooit zijn stijl of elegantie te verliezen.

studiokhachatryan.com

Wat?

Het duo kwam op het idee om ‘een narratieve en poëtische dimensie aan alledaagse objecten te geven’, en je hoeft alleen maar naar hun portfolio te kijken om te begrijpen waarom hun kleine bedrijf zo’n schot in de roos is.

Waarom?

Vanaf hun debuut in 2015 viel op hoe matuur hun projecten zijn, hoe verfijning en vindingrijkheid hand in hand gaan. Kortom, een duo met veel potentieel: hun Memory on Paper leverde hun een Young Belgian Design Award op en werd later in de markt gezet door Habitat. Het is dus geen toeval dat ze twee jaar later finalisten waren in de prestigieuze Design Parade, georganiseerd door de Villa Noailles in Hyères. Functionaliteit en esthetiek gaan samen in al hun objecten. Het Franse Hartô nam hun Carmen-hanglamp meteen op in zijn catalogus, en inmiddels is die een echte must have.

Tijdens de lockdown (‘Een periode die bij ons niet zo anders was dan anders’, aldus Luis) brachten ze drie projecten op de markt die, behalve dat het bijzondere stukken zijn, ook bewijzen dat ze meer zijn dan lichtontwerpers: twee prototypes, de draagbare Bijou-lamp en de prachtige Maar-spiegel, met zijn geanodiseerde degradé, evenals hun allereerste stoel, Dune, voor Hayche. Een stoel waar ze al een tijdje aan werken en die misschien een nieuwe fase in hun opmerkelijke carrière zal inluiden.

paulineplusluis.com