Beestenboel: binnenkijken in een modernistisch toevluchtsoord voor mens én dier

Het huis van grafisch ontwerpster Nathalie Pollet is een unieke, eigentijdse herinterpretatie van modernistische architectuur. Midden in een stuk Brussels groen straalt het warmte uit, zélfs voor de wilde dieren die regelmatig bij het raam komen piepen.

Op bezoek gaan bij Nathalie Pollet voelt als aankomen in een toevluchtsoord. Het nieuwbouw huis ligt in een weelderige tuin, naast een half ingegraven paviljoen met een groendak waarop vetkruid, margrieten en wilde planten groeien. De geluiden van de stad verstommen er, de wind speelt door de fruitbomen, een van de katten luiert in de zon, een andere maakt zich snel uit de voeten. De hond, gered uit een asiel in Spanje, verwelkomt me, samen met bewoonster Nathalie.

Nathalie kocht dit terrein in 2006: “De vloerplaat was al gestort, waardoor de grootte van het huis al vastlag: honderdvijftig vierkante meter, met een bouwvergunning voor breedte, hoogte en diepte. Maar het ontwerp paste niet bij mij.” Nathalie droomde van een minimalistische, eigentijdse woning en deed daarvoor een beroep op het bureau L’Escaut Architectures. Haar belangrijkste vereiste was een huis dat kan worden geopend en gesloten met luiken, dat zich kan aanpassen aan het licht, het weer en de stemming. “Want soms wil ik me terugtrekken in een cocon.” Het resultaat is een minimalistisch huis met een tweede huid die bestaat uit zes schuifpanelen uit ruw larikshout die de opengewerkte houten gevelbekleding verlengen. De luiken kunnen de zes meter hoge erkers in de gevel naar believen afsluiten. “Ik hou van alles wat in het modernistische tijdperk werd gemaakt”, zegt de eigenares. “Toch wilde ik geen nabootsing van een bouwsel uit die tijd, maar wel de basisregels op een hedendaagse manier herinterpreteren: de manier waarop ramen worden gebruikt en de ruimte kan worden geopend of gesloten.”

Liefde voor de jaren 70

Het interieur mocht vooral niet benauwend aanvoelen. “Ik wilde zo weinig mogelijk plaats verspillen en de ruimte ten volle benutten.” Een zwevende centrale trap structureert de ruimte. Hij ziet eruit als een sculptuur, gemaakt van ter plaatse gestort beton, net als de vloer. De keuken is open, met een betonnen werkblad in een enkel stuk dat bij de muur begint, draait, naar beneden gaat en op de vloer uitkomt. In dezelfde modernistische aanpak is het plafond onafgewerkt gebleven en kreeg het zelfs nauwelijks een verflaag, al was dat eerder om praktische dan om esthetische redenen: “Ons strakke budget hielp om het minimalistisch te houden.”

Voor de inrichting van de leefruimte combineerde Nathalie planten, keramiek en vaak vintage meubilair. Op een dressoir in Deense stijl, gevonden bij Troc, staan haar kunstwerken uitgestald, de salontafel van Isamu Noguchi en de polyethyleen Bit Stool van Normann Copenhagen staan tegenover een aftandse Togo die dienstdoet als hondenmand. De F 588-loungezetel van Geoffrey Harcourt voor Artifort, die dateert uit de jaren zestig, vond ze in een Parijse antiekwinkel. Ernaast Tufty Time van Patricia Urquiola voor B&B Italia, een herinterpretatie van een klassieker uit de jaren zeventig. “Ik hou van alles wat in die tijd werd gemaakt,” lacht ze, “het was het moment in de geschiedenis waarop ontwerpers naar de essentie teruggingen en meubelen eindelijk comfortabel, mooi en puur tegelijk waren.”

Dieren in huis

Voor de bewoonster hoefde de slaapkamer op de bovenverdieping niet groot te zijn. Het uitzicht over zoveel groen, dat wild mag woekeren, was voor haar voldoende. “Het is een plezier om elke ochtend wakker te worden terwijl vogels voorbij je raam vliegen”, vertelt Nathalie. Om het plaatje compleet te maken heeft ze tegenover haar bed een XL-foto opgehangen van de Amerikaanse fotograaf Georges Shiras (1859-1942), een pionier in camera hunting. Op een dag besloot hij zijn jagersgeweer te verruilen voor een camera. De dierenwereld was zijn terrein, voor Nathalie is het een passie die terugkomt in de kleinste details van dit huis. “Als kind was mijn kamer behangen met afbeeldingen van honden, katten, leeuwen en paarden. Ik verving de posters van toen door keramiek, schilderijen, foto’s en echte dieren.” Niet alleen haar eigen huisdieren, ook wilde. Bij het vallen van de avond komen vossen haar regelmatig welterusten wensen door de wijd openstaande ramen.