‘Waarom investeren politici niet meer in dit simpel wondermiddel om ons gelukkiger te maken?’

Eén op tien Belgen is ongelukkig. Er bestaat een erg effectieve oplossing volgens Louis De Jaeger, maar die wordt nog niet ter harte genomen door politici.

Onlangs moest ik een landschapsarchitect van mijn team kalmeren. We zijn bezig een schoolcampus een totale make-over te geven: van beton naar bomen. Met een enorme lading vraagt hij me – terecht – wat er moet worden van kinderen die tot hun achttien jaar vertoeven in een betonnen gevangenis met de naam school. Toegegeven, als ik naar de kleuterspeelplaats kijk, zie ik lelijke betontegels met daarrond een afschuwelijke omheining. Arme kleuters. De gedachte dat ze het beter hebben dan de gemiddelde werknemer die niet eens over een speelplaats beschikt, zou me kunnen troosten. Toch maakt het me enkel verdrietiger.

Onze jeugd brengen we door in beton-garden, we werken in indoor beton en ons rusthuis is beschimmeld beton. Wat een topmaatschappij.

De NVA-nota voor de regeringsonderhandelingen is zeer ambitieus. Misschien niet ambitieus genoeg op alle vlakken, maar toch stemt het me tevreden dat er ingezet zal worden op meer natuur en bos. Bovendien valt ook het woordje ‘welbevinden’ tweemaal.

Waarom investeren politici niet meer in dit simpel wondermiddel om ons gelukkiger te maken?

Het allerbelangrijkste zijn ze echter vergeten. En dat is geluk. Onderzoek toont aan dat het hoogste doel van de mens het vinden van geluk is. Alles wat we willen, willen we dus omdat het ons gelukkig maakt. Vaak wordt vergeten dat het hoger doel van alle ministers – met om het even welke bevoegdheid – het volgende is: de burger gelukkig maken. Niet tevreden houden. Neen. Diep vanbinnen voldaan en gelukkig maken.

En dat is waar het schoentje knelt. In Vlaanderen proberen elke dag 28 mensen zich van het leven te beroven en een op de tien Belgen slikt antidepressiva. Dit wil zeggen dat minstens een op de tien mensen ongelukkig is, want lang niet iedereen die ongelukkig is neemt hiervoor medicatie. Dit is geen abstract cijfer zoals een op de duizend of een procent. Kijk eens rond je op de bus en tel maar uit. Er is geen enkel nieuws dat alarmerender en droeviger is dan dit. Dit is een nationale ramp en zou zo behandeld moeten worden. Het klinkt natuurlijk niet zo bedreigend als iemand die enkele mensen ombrengt in een schietpartij. Toch is er niets belangrijker dan dit.

Een van de simpelste oplossingen tegen ongelukkigheid is het letterlijk opfleuren van ons land. Weg met depressieve grijze straten, muren, gebouwen, speelplaatsen en kantoren. Ontelbaar veel studies hebben aangetoond dat meer natuur in de stad, op school en kantoor zorgt voor minder agressie, minder depressie, snellere genezing van patiënten, een betere productiviteit en nog tal van andere voordelen op het lange lijstje.

We moeten het Vlaams-grijze landschap dringend opfleuren.

Dan hebben we het niet over schaamgroen, enkele brolgazons of schamele struikjes. We willen natuur in alle uitbundigheid met al haar kleuren, heerlijk ruikende bloesems, bomen met ritselende blaadjes in de wind, fruit dat weelderig groeit,… Een paradijselijke tuin die verweven zit in de stad, rond scholen en kantoorgebouwen.

Naast directe voordelen voor de mens, zoals het helpen opkrikken van onze geluksbarometers, zijn er ook indirecte voordelen zoals de filtering van fijnstof, het tegengaan van overstromingen, het reguleren van de temperatuur en het beschermen tegen de droogte.

(Stads)natuur is een zo goed als gratis wondermiddel om ons algemeen geluk en onze gezondheid te verbeteren. Zolang er geen plot is om de bevolking moedwillig ongelukkig te houden zodat ze meer zouden kopen ter compensatie of makkelijker te regeren zijn, zie ik niet in waarom we in hemelsnaam niet meer inzetten op deze simpele maar effectieve oplossing.

Louis De Jaeger heeft als missie zoveel mogelijk land te verduurzamen en doet dit met zijn landschapsarchitectenbureau Commensalist, met de ByeByeGrass campagne, als lid van een agro-ecologie-denktank en door het sensibiliseren met het schrijven van artikels en een boek over de toekomst van landbouw.