Dromen in 3D: op verkenning in de wereld van artificiële architectuur

Waar gaan we heen wanneer we slapen? Het boek Dreamscapes and Artificial Architecture zoekt het uit aan de hand van een nieuwe lichting artiesten. Ze geven vorm aan utopische wensen of dystopische angst, met werk dat zweeft tussen architectuur, interieurvormgeving en technologie.

Digitale renderings maken het voor architecten en ontwerpers gemakkelijker om hun ideeën te visualiseren voor ze echt aan het bouwen gaan. Onder invloed van sociale media gaat een nieuwe generatie artiesten nu met dezelfde software een stapje verder. Onmogelijke constructies, waanzinnige landschappen, bizarre vormen en surreële kleuren vormen geen obstakel meer bij werk dat enkel digitaal moet bestaan. Dreamscapes and Artificial Architecture, zopas verschenen bij uitgeverij Gestalten, gaat op verkenning in deze nieuwe werelden. Aan de hand van een selectie artiesten van over de hele wereld geeft het boek een inspirerend overzicht van wat ze the dreamscape movement noemen. Werk waarbij de artiest zijn fantasie de vrije loop laat, en volop gebruikmaakt van digitale tools om de realiteit wat bij te kleuren.

Naast de opkomst en verbetering van teken- en ontwerpprogramma’s spelen ook sociale media een rol. We leven in hoogst visuele tijden, waar een algoritme gebaseerd op likes en shares meteen inspeelt op wat mensen aanspreekt en wat niet. Trends verspreiden zich sneller dan ooit, en dankzij nieuwe technologie is het ook makkelijker om zelf mee op de kar te springen. Waar je een paar jaar geleden nog spullen moest verzamelen en een hele set opbouwen om een bepaalde sfeer te creëren, kun je dat nu vlot vanachter je computerscherm. Dat zorgt voor wonderlijke beelden, waarin fantasie en realiteit nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. Zonder de begrenzingen van de echte wereld, zijn deze dreamscapes de ideale manier om te dromen van wat zou kunnen zijn.

Alexis Christodoulou

Vanuit Kaapstad creëert Alexis Christodoulou prachtig gedetailleerde vergezichten en tableaus. “Ik hou het bewust zo clean mogelijk,” zegt hij, “zodat mensen hopelijk iets langer dan gewoonlijk blijven hangen.” Geïnspireerd door kunst en design uit de jaren zestig, straalt zijn werk rust en sereniteit uit. Zelf noemt hij het ‘digital sanctuaries’ waarmee hij voor een moment van rust wil zorgen. Tegelijk is het een reactie op de cartooneske, prikkelende 3D-visuals uit vooral videospelletjes uit zijn jeugd. De serene stillevens tonen aan dat digitaal niet noodzakelijk gelijkstaat met noise.

alexiscstudio.com

Antoni Tudisco

Antoni Tudisco, artdirector en 3D- artiest uit Hamburg, brengt een vleugje streetstyle naar de digitale wereld. Hij vertrekt van een menselijk gezicht of figuur die hij vervolgens vervormt of verfraait met allerlei vreemde toevoegingen. Gouden grills op de tanden, emojitattoos of een pluizige vacht in plaats van huid: Tudisco speelt met de grenzen tussen mens en dier, en tussen persoon en object. Ondertussen werkte hij ook al voor merken als Nike, Puma en Adidas. Mooi meegenomen voor een zelfverklaarde sneakeraddict.

behance.net/antoni; surrealstud.io

Cameron Burns

De Amerikaanse artiest Cameron Burns werkt als animator en ontwerpt ook geregeld albumcovers. De 3D-droombeelden uit zijn persoonlijke werk hebben echter meer weg van nachtmerries. Geesten, tombes en schedels zorgen voor een grimmige sfeer. De taferelen baden vaak in een gloed van neonlicht of koplampen, wat de apocalyptische sfeer alleen maar benadrukt. Stranger Things is hier nooit veraf.

captvart.com

Filip Hodas

In de reeks Pop Culture Dystopia geeft Filip Hodas een postapocalyptische make-over aan bekende figuren uit de popcultuur, van Hello Kitty tot Mickey en McDonald’s. De Tsjech werkt onder de naam Hoodass en laat zich inspireren door sciencefictionfilms, boeken en games. Daar hebben de realistische, desolate landschappen uit de serie zeker iets van weg. De verlaten en vervallen culticonen doen wegdromen naar een wereld die niet meer bestaat.

behance.net/filiphds

Charlotte Taylor

Voor Charlotte Taylor zit het verschil tussen utopie en realiteit in de details. De beelden van de Londense zien er op het eerste gezicht echt uit en doen zelfs wat Midden-Oosters aan. De afgeronde vormen en het terracotta kleurenpalet maken ze ook erg hedendaags. Toch zijn ze helemaal virtueel. Taylor werkt vaak met anderen samen aan deze renderings, en het is vooral een manier om te experimenteren en fantaseren. Toch zet ze nu ook de stap naar echte ruimten, onder de naam dellotudio, samen met Oscar Piccolo: “De grens tussen rendering en realiteit wordt minder scherp. We gaan nog steeds op zoek naar surreële elementen, maar dan wel met aandacht voor de bewoonbaarheid. Een paar subtiele details kunnen een groot verschil maken in de beleving van een ruimte.”

studiocharlottetaylor.com