Antwerps spookhuis wordt karaktervolle woning: ‘Deze gebroken tegel zal ik nooit herstellen’

Bart van Nuys kocht in Antwerpen een huis dat niemand wilde. Het pand uit 1857 stond jarenlang te verloederen en naar verluidt diende de slaapkamer ooit als bordeel. De renovatie was zwaar en duurde lang, maar de ontwerper is eindelijk klaar met zijn pièce de résistance.

Bart van Nuys is misschien nog niet vermaard als interieurontwerper, maar let op onze woorden: binnenkort wel. De Antwerpenaar is een laatbloeier en legde zich de voorbije jaren vooral toe op kunst. Zijn meest recente interieurproject is indrukwekkend en belooft veel goeds. Zijn stijl is bohemien, eclectisch en gedurfd, een welkome wind in het Belgische designlandschap.

Hij kocht samen met zijn partner, actrice en theatermaakster Sachli Gholamalizad, een huis in Antwerpen dat niemand wilde. ‘Het stond jarenlang te koop. Het pand uit 1857 was in verschrikkelijke staat, een echt spookhuis.’ Niemand durfde een renovatie aan, maar Van Nuys zag potentieel. ‘Wij woonden toen al in deze straat en ik wandelde hier geregeld voorbij. Op een dag ben ik binnengestapt.’

Het hoerenverhaal

Hij zag houten vloeren, originele muurtegels, authentieke ornamenten en marmeren schouwen. Maar ook: een lekkend dak, kleine kamers, weinig lichtinval. ‘En toch voelde ik meteen een connectie met dit huis.’ De fameuze klik. ‘Het ging heel ver, ik ging zelfs in het kadaster de geschiedenis van het pand opzoeken. Bleek dat hier een advocaat had gewoond. Het verklaart de elementen van vrijmetselarij, zoals de imposante wenteltrap naar een lichtkoepel boven. Het is een burgerwoning met hier en daar elementen van een herenhuis, je moest alleen goed kijken om ze te zien. Naar verluidt hield de advocaat bordeel in onze huidige slaapkamer,’ lacht Van Nuys, ‘maar dat soort stadslegenden maken het verhaal alleen maar intrigerender, toch?’

De kleine kamers zijn gebleven en dat geeft een intiem karakter aan de woning. Je krijgt bijna het gevoel van een filmset: elke hoek is anders ingericht en toch loopt er een rode draad doorheen. Of een olijfkleurige, in dit geval, want de draaitrap is in glanzend groen geschilderd. Op de muren liet Van Nuys een oude pleisterlaag van kalkmortel zitten en beneden is de originele houten vloer gekleurd met zwart pigment en water. Sfeerbeheer op zijn best.

Bart van Nuys was vroeger de drijvende kracht achter Art Space Leguit, een exporuimte in het Schipperskwartier, en in deze woning hangt zowel eigen kunst als werk van bevriende artiesten. ‘Ik ben opgeleid als kunstenaar en ik zie muren als een canvas.’

Poëtisch verval

Door de jaren verzamelden Sachli en Bart ook een fantastische collectie meubelen, met onder meer Tulips van Eero Saarinen en een zwarte marmeren tafel van Cattelan Italia, die ze combineren met vondsten van de rommelmarkt. Met roze en blauwe deuren, een groene trap en lichtgevende kasten mag het duidelijk zijn dat Van Nuys een eigen stijl heeft. ‘Onder meer geïnspireerd door onze reizen’, vertelt hij. Sachli Gholamalizad toonde hem meer dan eens haar geboorteland Iran, intussen bijna een tweede thuis voor het paar. ‘Maar dat geldt ook voor Mexico, waar we al even vaak rondreisden. In beide landen voel je veel waardering voor oude gebouwen. Wij willen in het Westen alles netjes, proper en afgelikt. Daar mag verf gerust bladderen. De charme van verval, wij zien daar poëzie in.’

De renovatie van dit huis duurde langer dan gedacht. ‘We hadden eerst een schema van zes maanden,’ vertelt Van Nuys, ‘weinig realistisch natuurlijk.’ Het werden twee lange jaren, even zwaar als de emmers water op de lekkende zolder. Van Nuys is als een scenarist die laag na laag minutieus toevoegt en elk detail checkt op authenticiteit. ‘Ik hou niet van volledig strippen en vernieuwen. Ik wil de geschiedenis, ziel én onvolmaaktheden van een gebouw respecteren. Deze gebroken tegel bijvoorbeeld,’ zegt de ontwerper terwijl hij een scheur in prachtige crèmekleurige muurtegels in de keuken aanwijst, ‘zal ik nooit herstellen.’ Want sfeer is iets wat kraakt, barst en prikkelt. ‘Alles moderniseren of vernieuwen zou zonde zijn. Dan klopt het verhaal niet meer.’