‘Zolang ik het label ‘vrouwelijke chef’ opgeplakt krijg, is gelijkheid nog een verre droom’

Karen Keyngaert, chefvan het Brugse Cantine Copine, is op deze 110e Vrouwendag een van de 110 stemmen die antwoorden op de vraag waarom een dag als deze nog nodig is. ‘Telkens als ik gevraagd word voor een interview of een reportage, zegt men er half lachend bij dat er nog een vrouw in de reeks moest.’

Waarom ik jammer vind dat Internationale vrouwendag nog steeds nodig is, vraag je mij.

Telkens als ik gevraagd word voor een interview of een reportage, zegt men er half lachend bij dat er nog een vrouw in de reeks moest. Ik ben blij dat men me vakbekwaam genoeg vindt om mijn mening te geven. Ik voel me immers niet meer of minder dan mijn mannelijke collega’s, maar die toevoeging wringt voor mij.

Zolang ik het label ‘vrouwelijke chef’ opgeplakt krijg, is gelijkheid nog een verre droom

Michelin brengt een extra boekje op de markt (een dun boekje…), met de vrouwelijke sterrenchefs. Ieder jaar worden awards uitgereikt aan de ‘Ladychef of the year’ of de ‘beste vrouwelijke chef’.

Zolang vrouwen niet, net als hun mannelijke vakgenoten, beoordeeld of gevraagd worden omwille van hun competentie en hun mening, maar om te voldoen aan quota, is er geen sprake van evenwaardigheid. Zolang ik het label ‘vrouwelijke chef’ en niet gewoon ‘chef’ opgeplakt krijg, is gelijkheid nog een verre droom. En tot we zover zijn, hoop ik dat Internationale vrouwendag timmert aan de bewustwording.