Wildplukker Ben Brumagne heeft wilde plannen: ‘Een eetbaar bos, dat is mijn droom’

Ben Brumagne (25) is professioneel wildplukker. Met zijn bedrijf Forest To Plate leert hij mensen eten te herkennen in het bos, de berm of het park. Hij droomt van eetbare pretparken en een tv-programma waardoor kinderen zonder moeite een paardenbloem en een brandnetel uit elkaar houden én in hun mond durven te stoppen.

Mijn avontuur is begonnen met de film Into The Wild, toen ik 16 was’, vertelt Ben Brumagne. We lopen in een Ardeens bos, in de streek Viroinval, waar hij cursussen geeft. Ons gesprek wordt voortdurend onderbroken. Ben hurkt, graaft wortels uit, schudt zaden uit droge bloemen. Het bos geeft hem voortdurend input. Hij stopt een groen blaadje in zijn mond. ‘Waterpeper, heel pittig. Als je de zaadjes plet en in een cocktail verwerkt, krijg je vuurwerk in je mond.’ Maar goed, Into the Wild dus. ‘De vrijheid die de film ademde, trok mij enorm aan. Dat het hoofdpersonage op wilde planten probeert te overleven is een link die ik pas nadien heb gelegd. Na het middelbaar ben ik onmiddellijk alleen gaan reizen, de natuur in. Ik voelde me opgesloten in mijn omgeving, op school, in Brussel. Ik moest weg. Er moest meer zijn dan de realiteit die ik zag.’

In Amerika en Canada ontmoet Ben steeds opnieuw mensen met een grote kennis van medicinale planten, die op de natuur vertrouwen om hun lichaam gezond te houden. ‘Ik wilde daar meer over weten: welke planten kun je eten, hoe smaken ze en welk effect hebben ze op ons lichaam?’ Terug in België volgt hij een herboristenopleiding en daarna een opleiding biologische landbouw. ‘In die jaren heb ik alle plantenfamilies vanbuiten geblokt. Wilde planten zijn het enige wat mij ooit aan een bureau heeft kunnen kluisteren.’

Scharminkeltje

Het dunne wilde worteltje dat Ben uit de bosgrond trekt, lijkt maar zielig als je denkt aan een uit de kluiten gewassen gecultiveerd exemplaar. ‘We hebben wilde planten gedomesticeerd door telkens verder te kweken met het grootste en zoetste exemplaar’, vertelt Ben. ‘En al is dit maar een klein scharminkeltje, toch zijn er veel voedingstoffen in te vinden die heel goed voor ons zijn. Een wilde plant moet zich verdedigen: bitterstoffen en wrange looistoffen zijn afweermechanismen die de plant een uitgesproken smaak geven, maar ook heel gezond zijn.’ Af en toe wat wilde voeding in ons dieet brengen, zoals enkele generaties terug nog heel normaal was, is dus echt een aanrader volgens Ben. ‘Veel planten die wij hier als onkruid beschouwen, zijn dat op andere plekken op de wereld niet: melde vind je in India op de markt, daar wordt het in curry’s verwerkt. En in Nepal kun je overal bussels brandnetels kopen.’

Platgehipsterd

Tot twee jaar geleden werd Ben voor hippie versleten, maar plots voelde hij een kentering. Ineens zaten al zijn cursussen vol en begonnen chefs in hun keukens volop te experimenteren met wilde blaadjes, bloemen en kruiden. Wildplukken is hip. ‘Ondanks het feit dat ik me soms erger aan het feit dat het concept zo platgehipsterd is, ben ik echt blij met de aandacht: zo kunnen we op het nippertje voorkomen dat alle kennis verdwijnt.’ Het zet Ben er ook toe aan zijn werkterrein uit te breiden: ‘Er zijn nog altijd mensen die de natuur niet snappen of respecteren’, vertelt hij. ‘Daar wil ik iets aan doen. De manier waarop ik nu workshops geef, gaat niet de grote verandering teweegbrengen. Mijn bereik beperkt zich tot mensen die al bewust zijn. Ik wil meer impact.’

Daarom schrijft hij aan een voorstel voor Studio 100. ‘Ik wil een kinderprogramma maken. Iets in de lijn van Dora the Explorer, gericht op de natuur bij ons: wat doen de insecten? Welke planten zijn eetbaar? Welke plant kun je gebruiken als je geneteld bent door een brandnetel om de jeuk te verzachten? Kinderen die twee jaar naar dat programma hebben gekeken weten dan hoe een brandnetel eruitziet en hoe ze kamille kunnen herkennen. Brainwashing, maar op een positieve manier.’ (lacht)

En wie Studio 100 zegt, zegt ook pretpark. ‘Ik zou het fantastisch vinden om een eetbaar bos aan te planten waar mensen op zondag kunnen komen wandelen: je bent een hele dag buiten, leert ondertussen wat je kunt plukken, ’s avonds ga je naar huis met je buit en kun je ermee koken. Of je blijft er slapen en eet in het restaurant, waar gekookt wordt met al het groen uit het park. Een soort Walibi, maar dan volledig gericht op de natuur. Het is niet zo absurd, want ik merk dat volwassenen die in een bos rondlopen en dingen mogen proeven hetzelfde reageren als kinderen in een speeltuin. Ze worden er blij van en vinden het spannend.’

Eikelburgers bakken

Hoe groot Bens liefde ook is voor het onderwerp, wildplukken blijft voor hem een tool. ‘Het is een manier om mensen een fascinatie voor de natuur mee te geven. Door uit het bos te eten beseffen ze langzaam dat de natuur een systeem is waar je ontzag voor moet hebben.’ En we moeten kritisch blijven kijken naar de populariteit van wildplukken, waarschuwt Ben: ‘Een van de grote gevaren is dat we het omgekeerde bereiken: dat we de natuur gaan leegplukken. Daarom is het nodig dat er beschermde zones komen waar mensen kunnen wildplukken zonder schade te berokkenen. Al mijn dromen lijken misschien groots, maar in Nederland bestaan er al dergelijke voedselbossen waar mensen voor een bepaald bedrag jaarlijks kunnen komen plukken.’ Gewapend met een zak eikels voor de eikelburgers later die avond stappen we het bos weer uit. ‘Zou ik geen eikelburgers op de markt kunnen brengen?’, vraagt Ben. ‘Het is een fantastische bron van lokale eiwitten die totaal niet benut wordt.’ En zo blijft hij plannen smeden tot het donker wordt.