The Messy Chef Jelle Beeckman schrijft vierde kookboek: ‘Een opgestoken middelvinger naar al het moeten’

Jelle Beeckman (35) is maatschappelijk werker en als The Messy Chef bekend van zijn foodblog, radio- en televisiewerk en kookboeken. Zijn vierde, F*ck granola, is net verschenen.

Luisteren

“Een luisterend oor is het mooiste wat je iemand kunt geven. Rond mijn vijftiende, zestiende miste ik dat enorm. Ik had dyslexie en dyscalculie, kreeg klierkoorts en raakte vervreemd van mijn vrienden. Ondertussen verloor ik mijn beide oma’s. Ik spijbelde en gaf allerlei signalen, en toch vroeg niemand hoe het met mij ging. Werken bij het CLB zat me als gegoten – ik wilde het soort persoon zijn dat ik zelf had kunnen gebruiken.”

Plezier

“Koken moet plezant en ontspannend zijn. Zo is het voor mij ook begonnen in de periode dat ik thuiszat: het was tot mijn verrassing iets waar ik wél goed in was, en daarna werd het een uitlaatklep. Jammer genoeg is het dat voor veel mensen niet. Eerst moesten we allemaal sterrenchefs worden, nu overheerst gezondheid de hele beleving. Of we lopen de snel wisselende foodtrends achterna. Mijn boek is een opgestoken middelvinger naar al dat moeten. Het wil het plezier weer centraal stellen. Maak gewoon die bloemkool in witte saus als je daar zin in hebt.”

Passie

“Het is niet de techniek die een chef maakt. Ik eet liever bij iemand die zijn verhaal en passie in zijn keuken stopt dan een chef die perfecte, zielloze schuimpjes maakt. Ik ben allergisch voor ingewikkeld gedoe. Als papa van twee kinderen, met een fulltimebaan, heb ik gewoon geen tijd om met zeldzame ingrediënten en geavanceerde toestellen te koken.”

Jong en oud

“Er zit meer goeds in de jeugd dan we beseffen. Hoe zij voor anderen zorgen en zich engageren, het begrip dat jongeren kunnen opbrengen voor wie anders is – dat heb ik vroeger nooit gekend. Volwassenen daarentegen zijn harder geworden. Al dat negatieve commentaar en online gescheld komt zelden van jongeren. Maar maak je dan ook geen illusies over het voorbeeld dat je geeft.”

Omgaan met tekortkomingen

“Het is niet gezond om altijd een betere versie van jezelf te willen zijn. Vroeger deed ik dat voortdurend: door mijn leerstoornis zag ik alleen maar wat ik niet kon, en mijn omgeving versterkte dat. ‘Met Jelle zou het nooit wat worden.’ Ondertussen kijk ik anders naar bepaalde tekortkomingen en tegenslagen. Mijn dyslexie prikkelde ook mijn verbeelding, woordenschat en gevoel voor humor, terwijl de pesterijen op school mijn empathie hebben gevoed.”

Verbinding

“Samen koken werkt verbindend. Niets brengt zo makkelijk een gesprek op gang als samen in de keuken staan. Gelukkig mag ik op de radio en televisie niet enkel recepten uitleggen en kan ik in rubrieken als ‘Schafttijd’ en ‘De Pluktuin’ ook mensen ontmoeten. Ik zou graag koken met jongeren en ruimte maken voor mentaal welzijn, maar dat kan evengoed achter de schermen – zolang het maar verbindt en inspireert.”

Eerlijkheid

“Je kunt niet verwachten dat jongeren open zijn als je dat zelf niet bent. In gesprekken met leerlingen ben ik daarom eerlijk: ik was vroeger heel onzeker en zoekend, en ik zag bij momenten geen toekomst voor mezelf. Ik ben verre van perfect, in mijn keuken mislukt ook van alles, en ik maak er geen geheim van dat ik het als papa soms ook gewoon niet weet.”

Evenwicht

“Je kunt niet alles hebben. Ik heb altijd kinderen gewild, maar ik worstel soms met het vinden van evenwicht. Enerzijds krijg ik plots allerlei kansen om mezelf te ontwikkelen, anderzijds wil ik volop van mijn gezin genieten en de kinderen zien opgroeien. Ik weeg bij alles af of ik het echt nodig heb en ben daarom ook met mijn foodtruck gestopt, maar ik vrees dat ik soms egoïstische keuzes maak.”

Grenzen verleggen

“Onderaan de ladder beginnen is verfrissend. Zo neem ik af en toe deel aan een open mic, zoals in café The Joker in Antwerpen. Ik wil niet plots stand-upcomedian worden, maar ik verleg graag mijn grenzen en ondertussen leer ik iets bij, want het publiek zit haast op je schoot. Ik ga soms de mist in, maar dat vind ik niet erg, en al helemaal niet sinds ik papa ben. De kinderen zijn gezond, denk ik vaak, de wereld vergaat niet omdat het publiek geen krimp geeft na een mop.”