Op restaurant op hotel: hoe gezellig is dat en waar kan je terecht?

Steeds meer hotels slaan de handen in elkaar met gesloten restaurants, om zo hotelgasten aan te trekken voor iets wat ze op dit moment nergens anders kunnen krijgen: een tot in de puntjes verzorgd intiem etentje, met bediening en zonder afwas. Hoe werkt dat en is het de moeite? Wij testten het uit.

Er is een eindmeet in zicht aan de ellende voor de restaurants, maar die verlossende datum is nog niet morgen. Dat noopt hen dus nog even tot takeaway en andere creatieve manieren van werken. Een daarvan is de hele boel verhuizen naar een hotelkeuken en daar gasten bedienen per bubbel.

Wij testten de formule uit in het Brusselse sterrenhotel Steigenberger Wiltcher’s, dat een maand lang La Canne en Ville te gast heeft. Chef Kevin Lejeune werd in 2020 door Gault&Millau uitgeroepen tot jonge chef van het jaar en won eind 2019 zijn eerste ster, maar heeft door de start van de coronacrisis nog maar bitter weinig kunnen profiteren van die erkenningen. Hoog tijd om daar verandering in te brengen, en dus voert de chef nu een idee uit waarmee hij al sinds de start van de lockdown mee speelt: een tijdelijke verhuis naar de enige plaats waar wel nog eten geserveerd mag worden, met personeel en al.

Van de ene kamer naar de andere

Bij aankomst in het hotel krijg je behalve de gebruikelijke administratie nu ook een aantal extra papieren. Het eerste is een verklaring op eer dat jij en je hotelgast tot dezelfde bubbel behoren, een tweede is een lijst van mogelijkheden voor bij het ontbijt. De eetzaal en het buffet zijn immers gesloten op dit moment en dus moet je op voorhand doorgeven wat je wensen ’s morgens zijn, zodat alle netjes op je kamer bezorgd kan worden. We installeren ons op de kamer en dan is het tijd om aan tafel te gaan.

In heel wat hotels die de restaurantformule aanbieden, krijg je je maaltijd opgediend op de kamer, maar dat is hier anders. In deze tijden van lage bezetting werden de kamers op de eerste verdieping immers omgedoopt tot miniatuureetzalen. Het idee is leuk, want het zou weleens dichter kunnen aanleunen tegen een restaurantervaring zoals we die kenden in 2019 dan dineren op de kamer waarop je ook slaapt, maar de uitwerking is helaas net iets minder. Van de ene hotelkamer verhuis je immers gewoon naar de andere.

Laat ons vooral niet te veel blijven hangen bij de omkadering. Iedereen begrijpt immers dat dit maar een tijdelijke setting is, en wel een in tijden waarin hotels en restaurants spartelen om het hoofd boven water te houden

Nu ja, het bed is weggehaald, maar de hoofding hangt wel nog gewoon aan de muur. De nachtkastjes staan er knullig te wezen en de televisie met felblauw scherm moet aan blijven staan als je achtergrondmuziek wil tijdens het diner. We gniffelen een beetje met het idee dat een luxehotel met bezoekende topchef zo toch kan aanvoelen als een snackbar. De tafel in het midden is het enige meubelstuk dat doet denken aan een restaurant, want het enige dat zo aangekleed werd. Enkele kaarsen en een bloemetje geven daar zo’n wereld van verschil dat het zonde is dat het achtergebleven bureau er zo doelloos bijstaat. We gokken dat enkele simpele ingrepen zoals wat extra kaarsen en een plantje makkelijk soelaas hadden geboden.

Maar laat ons vooral niet te veel blijven hangen bij de omkadering. Iedereen begrijpt immers dat dit maar een tijdelijke setting is, en wel een in tijden waarin hotels en restaurants spartelen om het hoofd boven water te houden. Al vragen we ons af of de prijs dit soort slordigheidjes niet had moeten uitsluiten, we opteren er toch voor dit verder niet aan ons hart te laten komen.

Goddelijke garnalen

Champagne en hapjes worden geserveerd en daar valt niets op aan te merken, zij het dan dat ik voor het alcoholvrij alternatief keuze krijg tussen bruis- en platwater. Er hoeft niemand meer naar huis rijden, dat is waar, maar helemaal geen alternatief voorzien – hoewel ik op voorhand had gecommuniceerd dat ik niet zou drinken – voelt simpelweg niet erg van deze tijd. Ook wanneer mijn partner later op de avond witte en rode wijn geserveerd krijgt, heb ik keuze tussen mijn flessen blauw en rood. Een streep op het blazoen die minder makkelijk op deze moeilijke periode afgeschoven kan worden.

Het was maar een blitzbezoekje tijdens een drukke week, en toch kunnen we niet stoppen over hoeveel plezier we hebben gehad om even weg te kunnen zijn van thuis

Gelukkig komt daar dan het voorgerecht, wat maakt dat we ons even in een van de betere restaurants ter wereld wanen. De garnaal met daikon, spinazie en dashi van clementines is exact het soort gerecht dat je mist wanneer je takeaway bestelt bij een goed restaurant – het is zo’n fijn gerecht dat transport nooit goed zou komen. Hiérvoor ga je dus zelf op restaurant, en wij zijn op slag tevreden. Ook de robuustere gevulde ui met truffel en het hoofdgerecht van duif met cantharellen weten te charmeren. Bij het dessert – cheesecake met speculoos, mango en passievruchtensorbet – springt vooral die laatste component eruit. Na de thee trekken we naar boven, waar onze kamer is. Een kleine stadswandeling om de vertering te bevorderen zit er immers niet meer in: de Brusselse avondklok is ingegaan.

Ontbijt in badjas

Na een verkwikkende nacht staat op het uur van afspraak een karretje voor de deur met daarop ons besteld ontbijt, én een laatste verrassing van Kevin Lejeune. Bij wijze van aandenken maakte hij nog een lekkere ‘oeuf en cocotte’ met zalm. Erg leuk, al hadden we natuurlijk wel een eitje minder besteld als we dit op voorhand hadden geweten. Door het ontbijt op de eigen kamer krijgen we nu een beeld van hoe gisterenavond ook had kunnen gaan: waarschijnlijk wel even lekker en gezellig, maar de kans was wellicht groot dat we beiden in de zachte hotelbadjassen aan tafel zouden hebben geschoven in plaats van in een jurkje en een hemd die al enkele maanden stof lagen te vergaren. Alleen al op dat vlak was het dus toch al zeker een welkome afwisseling.

We verlaten het Steigenberger Wiltcher’s om 8u30, klaar om aan een nieuwe werkdag te beginnen. Het was dus een blitzbezoekje tijdens een drukke week, en toch kunnen we maar niet stoppen over hoeveel plezier we hebben gehad om even weg te kunnen zijn van thuis en iets anders te eten dan anders. Kort samenvatten dan maar? Nee, dit kan een avond op restaurant niet helemaal vervangen. Daarvoor zijn er te veel voelbare toegevingen gedaan. Maar dat is ook niet erg, want dan hebben we binnenkort reden te meer om een ‘echt’ tafeltje te boeken, en in tussentijd krijg je met die restaurants-op-hotel toch maar mooi een fijne avond met z’n twee, in een andere context dan anders. Ook dat is heel wat waard, in deze tijd.

Van dinsdag tot en met zaterdag.

Een menu kost 150 euro per persoon (maar daar moet je ook nog je kamer bijtellen)

steigenberger.com