Met de app Too Good To Go slaagde Jonas Mallisse er in 2019 in om meer dan een miljoen maaltijden van de verspilling te redden en hij is optimistisch voor het volgende jaar. ‘De geschiedenis heeft ons aangetoond dat we met genoeg doorzettingsvermogen, lef en verbeelding veel kunnen bereiken.’
‘Het leven in Europa wordt vanaf 2030 een pak minder aangenaam’, kopten de kranten in 2019. De moeder der maatschappelijke uitdagingen – de klimaatopwarming – staat luid aan de deur te kloppen. Dat betekent dat er ons wetenschappelijk gezien slechts tien jaar rest om het tij te doen keren, maar in realiteit een pak minder. Wat moeten we dan doen, vraagt u zich af?
Elke generatie kampt met zijn uitdagingen, maar de klimaatproblematiek is een uitdaging die generaties overschrijdt. Miljoenen mensen ter wereld komen op straat om hun ongenoegen te uiten over het huidige klimaatbeleid, anderen gooien maar al te graag met modewoorden zoals ‘planepooling’ en ‘ecorealisme’, maar zwijgen voor de rest stil. Hoe valt dit te rijmen?
Het draagvlak is nochtans aanwezig. Eén op de vier Belgen vindt klimaatopwarming namelijk één van de grootste uitdagingen voor ons land. Koploper is en blijft migratie, waar bijna één op de drie Belgen zich zorgen over maakt. Nu, als je weet dat er tegen 2050 zo’n 150 miljoen extra mensen op de vlucht zullen zijn ten gevolge van klimaatopwarming, kunnen we dan niet stellen dat we maar beter een prioriteit maken van oplossingen die de klimaatcrisis kunnen tegenhouden? Maar waar gaat het dan fout, hoor ik u ondertussen schreeuwen?
Zou dat niet fantastisch zijn, wat meer durven durven?
Uiteraard is het allemaal niet zo eenvoudig. We staan namelijk aan de vooravond van een apocalyptisch scenario dat ons alleen maar bekend voorkomt uit slechte Hollywoodfilms – ik zal u de titels besparen. We blinken uit in collectief focussen op de verschillen in de plaats van te verbinden in onze raakvlakken. Geloven we écht dat we het zo gaan oplossen?
Ergens onderweg zijn we gestopt met dromen van een prachtige wereld waarin alles kan. De geschiedenis heeft ons aangetoond dat we met genoeg doorzettingsvermogen, lef en verbeelding veel kunnen bereiken. Die sprankelende cocktail van menselijke eigenschappen heeft ertoe geleid dat we in vergelijking met 150 jaar geleden dubbel zo lang leven, dat de werkweken bijna gehalveerd zijn en de IQ-score met meer dan 25 punten gestegen is… en zo kan ik nog wel even doorgaan. Beeld je eens in wat we de komende tijd kunnen realiseren als we samen gaan nadenken over onderwerpen zoals eenzaamheid, gezonde voeding, alternatieve samenlevingsvormen en mobiliteit?
Daarom wens ik dat we in 2020 iets meer collectief gaan dromen.
Dat we iets meer interesse tonen in plaats van instant vooroordelen te hebben.
Dat we iets meer diepgang in plaats van vluchtigheid kennen.
Dat we iets bewuster reizen, in plaats van te ’tsjolen’.
Iets meer op café gaan in plaats van op Instagram.
Iets meer feiten delen in plaats van fake news.
Een postkaart sturen in plaats van een e-mail en een eerlijk antwoord geven op de vraag ‘Hoe is ’t?’.
Elkaar wat liever zien, en dat ook wat vaker durven zeggen.
Maar vooral iets meer knuffelen en een extra kus geven. Omdat het kan.
Als laatste wens ik dat we ook een pak vaker op onze bek durven gaan. Hard… opdat er in 2020 meer tijd en ruimte genomen wordt voor optimisme, vertrouwen en durf. Zou dat niet fantastisch zijn, wat meer durven durven?
Dat 2020 verdomme ongelofelijk warm mag zijn (maar dan liefst niet door de opwarming van de aarde).
Zoen van je kapoen,
Jonas
