‘Een sommelier die met veel vuur een onbekende wijn aanbeveelt, heeft bij mij een streepje voor’

‘Mijn moeders liefde voor niet-traditionele wijnen heeft van mij geen wijnkenner gemaakt, maar een nieuwsgierige proever’, schrijft Knack Weekend-hoofdredactrice Ruth Goossens.

Mijn moeder heeft me wijn leren drinken. Het was geen uit de hand gelopen alternatief opvoedingsproject. Haar passie voor gegist druivensap was zo groot dat ze die met iedereen wilde delen. Ze baatte een winkel uit met nieuwe wereldwijnen op een moment dat de klassieke Franse wijnen nog de menukaarten van de restaurants en de huiskamers domineerden. Wijnbars bestonden nog niet.

Onbekend is onbemind, en mijn moeder zocht naar manieren om de traditionele wijnliefhebber te overtuigen eens iets exotisch te proberen, uit andere delen van de wereld. Bij de wijnen in haar rekken plaatste ze fiches met info over de streek, het wijndomein en de gerechten die er goed mee te combineren waren. Tegenwoordig lees je dat op de wijnkaart van elk zichzelf respecterend restaurant, maar toen was zulke gedetailleerde informatie veeleer ongewoon.

Zo nu en dan, vooral rond de kerstperiode, hielp ik mijn moeder een handje. Ik stak veel op van haar fiches, maar nog veel meer van haar uitbundige beschrijvingen. Zij kon zo enthousiast verkopen dat je de wijn bijna op je tong proefde. Ze bezigde niet alleen het ondertussen bekende jargon – fruitig, kruidig, robuust, elegant, met houtlagering -, ze riep een hele wereld op waar de wijn je heenvoerde bij het degusteren. Soms de streek en het wijndomein, maar vaker nog fantaseerde ze er een leven bij. Ze had het over een vurige dame die niet walste in het glas, maar carrément de tango danste, over een wijn die herinneringen opriep aan spelen in het hooi op een warme zomerdag, over een afdronk die smaakte naar het bloed van een oeros na een ijskoude winter. Door de plastische manier waarop ze over wijn praatte, leerde ik algauw smaken en aroma’s te detecteren. Zonder een connaisseur te worden, want het waren vooral de lyrische beschrijvingen en anekdotes die me bijbleven, niet de wijnstreken of de druivenrassen.

Mijn moeder liet me zelden Franse wijnen proeven. Die rijke wijncultuur heb ik pas later ontdekt, toen ik tijdens vakanties en beroepshalve het land beter leerde kennen. Haar grote liefde voor niet-traditionele wijnen heeft van mij geen wijnkenner gemaakt, maar een nieuwsgierige proever. Een sommelier die met veel vuur een onbekende wijn van een nog onbekender wijndomein aanbeveelt, heeft bij mij meteen een streepje voor. Voor onze wijnspecial trok Bruno Vanspauwen naar Hongarije. Niet meteen een land dat bij het brede publiek bekendstaat om zijn hoogstaande wijncultuur. Maar ook uit dit deel van Europa heb ik de voorbije jaren al heerlijke ontdekkingen gedaan.

De nieuwste generatie sommeliers valt en bloc voor een andere razend interessante ontwikkeling: de biologische, biodynamische en natuurwijnen. Die hebben niet alleen het voordeel dat ze minder sulfiet bevatten, ze zorgen ook voor een heel nieuwe smaaksensatie in het glas. Ze zijn genuanceerder en complexer dan veel conventionele wijnen. Ze proeven aardser en zuurder, de geur van de stal moet je erbij nemen. En voor mijn moeder zijn ze ideaal om een heel nieuw arsenaal aan metaforen aan haar rijke discours toe te voegen. De kleinkinderen kunnen er alleen maar wel bij varen.