Dat de horeca het de laatste jaren zwaar heeft, is nauwelijks nog nieuws. Hoge inflatie, een wijzigende vrijetijdsbesteding van de consument en een ongezien personeelsprobleem zijn slechts enkele van de uitdagingen waarmee de sector wordt geconfronteerd. Maar geen sector zo flexibel als de horeca, dus komen er stilaan antwoorden op. Een beperkte equipe, alternatieve openingstijden en een toegankelijke menukaart zijn tendensen die we steeds vaker zien. De Luwte is daar een mooi voorbeeld van. Vader Glenn Roets staat in de keuken, terwijl dochter Kato de zaal voor haar rekening neemt. De kaart is in een oogopslag te vatten. Met maar twee avondopeningen per week ligt de focus op de lunch.
Op deze zonnige lentedag is het eerder kalm in De Luwte. Een uitzondering, zo drukt de dochter des huizes ons op het hart. Ietwat jammer voor de sfeer, maar zo is er des te meer aandacht en service aan tafel, waardoor we niet veel later al een eerste bord zien verschijnen.
De variatie op de klassieke gravad lax, met zure room, rode biet en limoen lijkt eerder eenvoudig, maar smaakt voortreffelijk. Hetzelfde geldt voor de bereiding met rauwe kastanjechampignon en pecorino: ondanks het gebruik van truffelolie net voldoende fraîcheur om het geheel te laten werken. We kiezen er trouwens voor om die te delen, maar de voorgerechten mag je evengoed alleen opeisen, ook prettig.
Het laatste voorgerecht kan iets minder bekoren. De uit de kluiten gewassen mergpijp combineert prima met de pittige salsa, maar is jammer genoeg niet helemaal gaar. Met het aanrukken van de hoofdgerechten blijkt trouwens dat die drie gedeelde bordjes onnodig waren. De bereiding van witte asperges, krielaardappel en beenham is copieus en lekker in alle eenvoud. Hetzelfde geldt voor de stoverij van varkenswangen, al is de jus iets te uitbundig gebonden en mocht ze iets minder zoet afgewerkt zijn.
Ondanks de schoonheidsfoutjes is De Luwte een verrijking voor Deinze. Het is zo’n zaak die je op elk dorpsplein hoopt aan te treffen, maar die in de praktijk een uitzondering blijkt.
Lees ook: Gastrobar Oya in Deerlijk getest: ‘Opwindend, maar ook wat overweldigend’
