Bartender Hannah Van Ongevalle: ‘Het Knokke-Heist dat ik ken, staat heel ver van de clichés’

Hannah Van Ongevalle (30) werd in 2014 verkozen tot ’s lands beste bartender. Ze is medezaakvoerder van cocktailbar The Pharmacy, en opent dit najaar een design- en hospitalityconcept in ’t Walletje.

Het lijkt soms alsof ik al een heel leven achter mij heb. Ik heb een theateropleiding gevolgd, studeerde media en kunst in Londen, werkte in de modewereld als verkoopster en trainingsmanager en woonde onder meer in Barcelona, Parijs en Amsterdam. Vol overtuiging telkens, maar ik bleef altijd zoeken naar de volgende uitdaging. Als bartender heb ik nu een job waarin ik gelukkig blijf. Veel mensen ontmoeten, reizen, mijn passie overdragen op anderen: ik doe alles waar ik vroeger van droomde.

Familie blijft familie. Toen ik met mijn vader in 2013 The Pharmacy opstartte, hadden we er voor de opening al tien keer de brui aan kunnen geven. We hebben allebei onze eigen visie en aanpak, en als je zo dicht bij elkaar staat, hou je je uiteraard niet in. Tegelijkertijd zorgt die band ervoor dat we in elkaars belang blijven denken en elkaar tegemoet kunnen komen. De rest van de clan doet ook veel, uiteraard. “Allez, genoeg over drank gepraat”, zegt mijn moeder vaak. (lacht)

Het Knokke-Heist dat ik ken, staat heel ver van de clichés. Mijn ouders hadden in mijn kindertijd een kledingzaak en hebben altijd zeven op zeven gewerkt. Net als mijn grootouders en zoveel andere mensen in mijn omgeving. Misschien door de weelde in de stad – als je daartussen opgroeit, wil je het zelf ook goed hebben. Noem een jonge kerel met een mooie auto dus niet te gauw een fils à papa. Ik ken er genoeg die op hun veertiende in de horeca gestart zijn.

Mijn ambities zijn soms sterker dan mezelf. Toen ik ooit in een Parijse modewinkel solliciteerde, vroeg de manager me wat ik over een jaar wilde doen. “Jouw job”, flapte ik eruit. (lacht) Het pluspunt is dat ik nooit op mijn lauweren rust. Omdat ik al na zes maanden cocktails bereiden de titel van beste bartender opstreek, wilde ik me nadien eens zo hard bewijzen, en in mijn vak mag je niet inslapen. Smaken en technieken blijven voortdurend evolueren. Voor mij is de echte kampioen trouwens mijn broer Ran (eveneens bartender en winnaar van de wereldwijde Bacardi Legacy-competitie in 2017, red.). Telkens als ik denk dat ik hem bijbeen, legt hij de lat nog hoger.

Ik omring me zoveel mogelijk met mensen die beter en succesvoller zijn. In samenwerkingen met chefs en andere toppers in hun vakgebied moet ik soms een tandje bijsteken, maar dat is ook de enige manier waarop je vooruit kunt gaan.

Mensen vinden me vaak nogal luid. Een drukke, aanwezige persoonlijkheid die er geen doekjes rond windt – niet iedereen kan daarmee om. In vorige relaties schrokken ex’en weleens wanneer ze merkten dat ik niet zomaar braaf aan de bar wilde zitten met een wijntje, maar gewoon met hun maten meefeestte en opging in het voetbal. Ongemakkelijk? Ik was een van de eerste meisjes op een voormalig jongensinternaat en heb altijd veel tussen mannen gewerkt – dan leer je van je afbijten.

Zes jaar geleden brak mijn vriend zijn rug bij een motorongeval. Het jaar daarna was de hel. Guillaume verbleef al die tijd in het ziekenhuis en lag de eerste weken ook in coma, de onzekerheid was groot. Zou hij een nieuwe start kunnen maken? Hoe zou ons leven er in de toekomst uitzien? Hoop en tegenvallers wisselden elkaar voortdurend af. Maar mettertijd is er toch een zekere dankbaarheid gekomen. Mijn vriend zit in een rolstoel, maar als mens en als koppel zijn we er sterker uit gekomen. Van hot naar her verhuizen gaat niet meer, maar we missen niets: dat avontuurlijke hebben we tussen ons, waar we ook zijn.

Ik wil geen rugzakje vol opgekropte emoties meezeulen. Dan uit ik mijn gevoelens wel op het moment zelf. Een zalige avond onder vrienden of een heerlijke maaltijd op een prachtige plek kan al genoeg zijn om een traantje op te wekken. Ik heb zo weinig vrije tijd dat ik zulke momenten intens beleef, en de gebeurtenissen met Guillaume hebben me geleerd dat je in het leven elke mooie dag met beide handen moet grijpen.