‘Zolang we niets veranderen aan hoe we eten, zullen er ons regelmatig verhalen over dierenmishandeling ter ore komen.’ Dat zegt Weekend.be-redactrice Eva Kestemont.
Om de zoveel tijd bereiken ons nieuwe beelden over dierenmishandeling binnen de vleessector. Eerlijk: blijf jij verbaasd? Kwam je, toen je hoorde van de beelden van deze week, echt nog uit de lucht vallen dat er in een beschaafd land als dat van ons dieren mishandeld worden in de vleessector? Ik niet, en dat feit op zich is al triestig genoeg.
Smijten met levende dieren zodat ze hun nek breken, hen (letterlijk) laten wegrotten of hen argeloos in een emmer water gooien zodat ze uiteindelijk wel zullen verdrinken: het hoort niet. Elk greintje moraliteit dat je ooit hebt meegekregen, slaat alarm wanneer dergelijke verhalen je bereiken. Geen weldenkend mens zou het in zijn hoofd halen om zo om te gaan met de kippen in zijn eigen tuin of de koeien in de weide om de hoek. Maar als arbeiders elke dag duizenden hoopjes piepend pluis en knorrende krulstaarten voor hun neus zien passeren, zien ze op de duur het dier niet meer.
Dat begrijp je, want je weet dat je tegelijk met het inschakelen van de automatische piloot, tegelijk ook al de rest verdooft. Je staat er zelf wellicht ook niet altijd bij stil wanneer je een levend wezen doodt, denk maar aan bepaalde zoemende specimens die ’s nachts rond je oren komen rondhangen. Kuikentje in de te vernietigen bak deponeren, dagdromen over het volgende verlof: de emotionele afvlakking van arbeiders in dergelijke bedrijven is een logisch gevolg van de massaproductie die een groot stuk van onze vleesindustrie is. Dat wordt keer op keer pijnlijk duidelijk, of het nu gaat over een slachterij in Tielt of over een boerderij in Spanje.
Laten we dus niet de pionnen hier viseren. Of toch niet de pionnen die in dit filmpje worden neergezet. Laten we liever eens kijken naar de andere kant van het speelbord. Voel je de bui al komen? Ik bedoel jou.
‘Als je verontwaardigd bent over de beelden van slachthuizen en kwekerijen, is het je verdomde plicht actie te ondernemen’
Een tijd geleden schreef ik dit artikel over de bijzondere dualiteit tussen ervoor kiezen vlees te eten, maar wel ook moord en brand te schreeuwen elke keer er gewag wordt gemaakt van dierenmishandeling. Dat is een bijzondere dualiteit: je zou denken dat wie ervoor kiest een dier te eten, er ook oké mee is dat een dier sterft. Tenzij er op erg korte tijd massa’s vegetariërs bijgekomen zijn, zie je echter op dagen als vandaag dat ook overtuigde vleeseters het moeilijk hebben met verhalen over pakweg dode kuikentjes.
Begrijp me niet verkeerd: het is menselijk en normaal dat je verontwaardigd bent over onnodig leed. Het is terecht dat je het nodig vond om kwaad te reageren op Facebook toen je vernam dat er alweer dieren onnodig hebben geleden, of dat je er een ontzette tweet over de wereld in stuurde. Maar als je meende wat je zei op die sociale media, is het je verdomde plicht om te handelen naar je woorden.
Dat wil zeggen: koop van kleine producenten, koop lokaal, verken alternatieve productiemethoden, lees bij over hoe je bewust kan consumeren en laat vlees eens wat vaker weg uit je bord. Ja, dat kost soms meer. Je betaalt namelijk eindelijk een eerlijke prijs om de dieren die je eet op een humane manier te kweken. Ja, het vraagt meer moeite om kritisch te onderzoeken hoe voedsel in de winkel kwam te liggen. Zolang marketeers die oorsprong willen verbergen, is er iets niet koosjer. Ja, je zal moeten afstappen van het klassieke vleesje-aardappelen-groenten-dieet. Behalve jammer voor wie van dieren houdt, is dat simpelweg te veel van het goede voor onze planeet.
Als dat offers zijn waarvan je niet bereid bent ze te maken, heb je geen recht van spreken bij het volgende schandaal. Dan ben je moreel verplicht om de gemaakte undercover filmpjes helemaal uit te kijken, de tranen uit je ogen te vegen en vervolgens je legbatterij-ei, plofkipfilet en belachelijk goedkope varkenskotelet te verorberen. En het zal je dan verdomme smaken ook.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
