‘Aardbeien voor Valentijn zijn niet romantisch’

Een bakje aardbeien en gesmolten chocolade, meer heb je volgens het cliché niet nodig om het romantisch te maken op Valentijn. Louis De Jaeger roept echter op om je smaakpapillen en verstand te gebruiken. ‘Willen we echt stookolie verbranden zodat we groenten en fruit kunnen eten die buiten het seizoen toch niet lekker zijn?’

Het is weer bijna zover. 14 februari blijft een speciale dag om de liefde van je leven in de watten te leggen, al heb je dat hopelijk doorheen het hele jaar al gedaan. Een opgeklopte commerce of niet, het is sowieso een prima gelegenheid om je affectie eens extra te uiten.

Een van de meest romantische dingen die je kan geven, lijkt een bakje vol met sappig ogende aardbeien om samen op te peuzelen, maar oh wee. Als je je liefde baseert op een mooie verpakking met een binnenste dat enkel te verteren is met tonnen suiker, dan zijn winteraardbeien misschien wel iets voor jou, maar is dat het geval? Want dit is hoe het zit met winteraardbeien: ze smaken naar niets. En die onnatuurlijke misbaksels durven nog eens te zorgen voor oprispingen ook. Winteraardbeien zijn vies. Punt.

Aardbeien voor Valentijn zijn niet romantisch.

Een beetje uiterlijk vertoon kan geen kwaad, maar de wrange nasmaak van artificiële aardbeien gaat veel verder dan de mond. Winteraardbeien worden eerst en vooral vrijwel nooit in volle grond geteeld, maar in (namaak)grond die van mijlenver geïmporteerd wordt. Aangezien het in de winter te koud is om aardbeien te laten groeien, worden er tonnen brandstof verstookt om de serres te verwarmen. Het gevolg daarvan zijn vuile uitlaatgassen, fijnstof en massa’s CO2. Nog altijd evenveel trek?

De Valentijnsaardbei is maar het topje van de ijsberg. Naast de winteraardbei heb je ook verwarmde-serre-tomaten, in de volksmond ook wel winter-appels genoemd. En het lijstje is nog veel langer. We weten al langer dat onze landbouw enorm gesubsidieerd wordt en dat hoeft ook niet per se een probleem te zijn. Maar mogen we in ruil niet wat meer inspraak verwachten?

We betalen ons fruit en groente niet alleen in de winkel, maar ook via belastingen. Dat maakt ons als het ware shareholder in de ‘Belgische Voedselproductie nv’. Willen we dat onze verplichte investering gaat naar het verbranden van stookolie zodat we wansmakelijke groenten en fruit kunnen eten buiten het seizoen? Of nog erger, dat die winterversies van echte zomerproducten vervolgens geëxporteerd worden? Of willen we in ruil voor onze bijdrage aan de Belgische voedselproductie seizoensgebonden teelten die een veel minder grote aanslag plegen op het klimaat? De landbouw is vandaag verantwoordelijk voor 10,4 procent van de broeikasgassen; willen we dat niet eens in vraag beginnen stellen?

‘Je hebt meer macht dan je denkt: ieder bezoekje aan de supermarkt is een stemronde’

Velen denken dat ze als verplichte ‘aandeelhouder’ enkel hun stem via de politiek kunnen uitbrengen. Dat klopt maar voor een deel, want de macht die je bezit is groter dan je denkt. Ieder bezoekje aan de supermarkt – of nog beter: je lokale boer – is een stemronde. Koop je boontjes uit Kenia of ‘winterappels’, dan stem je ermee in dat dit de normale gang van zaken blijft. Als iedereen morgen zou beginnen met het boycotten van groenten en fruit uit verwarmde serres of van buiten Europa, vertrekken we in één klap richting een duurzame en klimaatvriendelijke landbouw. Kiezen voor seizoensproducten houdt daarbij een mooie bonus in: ze zijn altijd het lekkerst en barsten van de smaak.

We hebben wel nog steeds geen liefdevol alternatief voor die aardbeitjes, hoor ik je al zeggen. Eerst en vooral: liefde kan je misschien nog beter uitdrukken met een goede massage. Wil je toch iets rood, rond en zoet, maar wel lokaal en klimaatvriendelijk? Koop dan eens een oca, een lekker zoet knolgewas dat je rauw kan eten en dat in België in volle grond gekweekt wordt. De liefde smaakte nog nooit zo zoet.