Interview met Ashley Graham: ‘Te mager, te dik, te bloot, te bedekt… als vrouw ben je altijd ’te’, maar nooit genoeg’

Ze pleit voor een realistische representatie van vrouwen in de media, sierde de covers van onder meer Sports Illustrated en Vogue en moedigt vrouwen dagelijks aan om van hun lijf te leren houden: Ashley Graham is larger than life, maar noem haar niet plussize.

“My name is Ashley Graham, and I’m a model and body activist.” Anderhalf jaar geleden besteeg Ashley Graham het podium voor haar eerste TEDx Talk en zorgde ze ervoor dat niemand haar naam of haar boodschap zou vergeten. In een ode aan haar rugvet en haar dijen die tegen elkaar schuurden, wilde Graham komaf maken met de heersende schoonheidsidealen, en legt ze uit waarom ze weigert als plussize model door het leven te gaan – niet omdat ze niet plussize is, wel omdat het discriminerend is dat enkel vollere modellen een label nodig hebben.

Niemand noemt Ashley Graham tegenwoordig nog een plussize model, temeer omdat haar naam stilaan voor zich spreekt. De 29-jarige Amerikaanse palmt de covers van internationale magazines in, brengt lingerie- en zwemkleding uit, en mocht zelfs model staan voor een eigen barbiepop. Dagelijks inspireert ze haar ruim drie miljoen Instagram-volgers om niet alleen genoegen te nemen met hun lichaam, maar om dat lichaam mooi te vinden, prachtig zelfs. Als we Graham mogen geloven zijn we allemaal bold, beautiful en brilliant, en wie even het genoegen heeft te mogen vertoeven in het bijzijn van haar bulderlach en gulle gebruik van koosnaampjes, zou het zowaar nog geloven.

Wanneer we Ashley Graham spreken, werd net bekendgemaakt dat het model het nieuwe gezicht zal zijn van het Italiaanse modelabel Marina Rinaldi, een job die gevierd moet worden met een glas droge rosé en een dampende pizza met mozzarella en chilivlokken. “De familie van mijn man is van Calabrië, I know the good stuff, honey.”

Vandaag ben je (rol)model en activiste, maar van welke job droomde je toen je klein was?

Graham: “Als jong meisje was ik fan van Sesamstraat en Barneys, dus ik wou dolgraag taxichauffeur worden. Dat is jammer genoeg niet doorgegaan (lacht). Ik had nooit een modellencarrière overwogen, maar ik was ook nog maar twaalf toen ik aangesproken werd door een scout in een winkelcentrum. Van thuis uit had ik altijd geleerd om zo veel mogelijk uitdagingen aan te gaan en kansen te grijpen, en gelukkig bleek ik voor de lens staan echt heel leuk te vinden.”

En het zelfvertrouwen dat haast uit je poriën lijkt te stromen, is dat ook een resultaat van je opvoeding?

Graham: “Zeker, maar dat is geleidelijk gekomen. Ik was een heel onzekere tiener. Ik haatte het dat ik de meest omvangrijke heupen en borsten van de klas had, en dat ik eerder dan al mijn vriendinnetjes ongesteld werd. Wanneer ik er met mijn moeder over praatte, wond ze er geen doekjes om. Ze minimaliseerde mijn heupen niet, maar zei ook dat ik mezelf niet zou zijn als ik er net als iedereen zou uitzien. Dat als ik fijn en klein gebouwd was geweest, ik niet bij de rest van mijn familie zou passen. Dat dit gewoon was wie ik was. Natuurlijk is zelfvertrouwen het resultaat van een proces waarin je regelmatig geconfronteerd wordt met jezelf. Ik heb dus zowel mentale ups als downs gekend, maar de nuchterheid van mijn moeder is wel blijven nazinderen en heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben.”

Wanneer ben je je eigen niche beginnen te claimen, hoe heb je je gerealiseerd dat je genoeg had van het label plussize?

Graham: “Mijn toenmalige agent heeft dat zaadje een aantal jaren geleden in mijn hoofd geplant. Ze was constant op zoek naar woorden om plussize te vervangen, omdat ze dat zo negatief vond klinken. Toen is het beginnen te dagen dat ik altijd een voorzetsel nodig had, terwijl andere meisjes met maat 32 of 34 gewoon ‘modellen’ werden genoemd. Ik vond het gek dat we niet allemaal onder diezelfde noemer konden werken, ik heb de vraag luidop gesteld en ben sindsdien niet opgehouden met ze te stellen.”

2016 werd het jaar van de body diversity genoemd, het jaar waarin we verschillende lichamen leerden omarmen. Zijn we volgens jou op een keerpunt aangekomen?

Graham: “Ja en nee. We zijn er namelijk nog lang niet. Het feit dat ik nog altijd interviews moet geven over wat body diversity of body positivity is, is een teken dat het nog altijd als iets buitengewoons wordt gezien. Anderzijds is er wel ongelooflijk veel veranderd in de zeventien jaar waarin ik ondertussen als model werk. Geef ons nog een extra decennium, en jij en ik kunnen weer gewoon over mooie kleren praten in plaats van over ons lichaam.”

Kwatongen beweren dat de hele body positivity-beweging gewoon een trend is en geen échte verandering.

Graham: “Onzin. Body diversity is opgekomen via sociale media, via mannen en vrouwen die zichzelf laten zien en van zich laten horen. We weten dankzij die sociale media nu beter dan ooit wat het publiek wil, en het publiek wil zichzelf herkennen, wil zijn leeftijd, huidskleur, geslacht en afkomst vertegenwoordigd zien in de populaire cultuur. Dat is geen trend, het is gewoon de nieuwe realiteit. En vroeg of laat zullen modehuizen en media moeten luisteren.”

Even eerlijk : zou je zoveel impact hebben op de body diversity-discussie als je een ‘gewoon’ maatje 36 of 38 zou hebben?

Graham: “Hah. Allicht niet.”

Het is toch frappant hoezeerde beweging geclaimd wordt door de plussize gemeenschap, terwijl body diversity toch niet alleen over maten gaat.

Graham: “Natuurlijk niet, het moet over een waarachtige representatie van de bevolking gaan. Rond, plat, licht, donker, klein, groot, strak, gerimpeld…. Daarom is het belangrijk dat zoveel verschillende mensen opstaan en hun verhaal vertellen, zoals ik dat doe. Ik pleit voor allerlei soorten diversiteit, maar ik resoneer waarschijnlijk het meest bij vrouwen die ook maat 44 of 46 hebben.”

En zelfs binnen die groep is er nog werk aan de winkel. Jij mag dan wel een maat 44 hebben ; je hebt het perfecte zandloperfiguur dat veel vrouwen met jouw maat waarschijnlijk niet hebben.

Graham: “De plussize modellengemeenschap is even gelimiteerd als andere sectoren in de industrie, daar werd ik al snel mee geconfronteerd. Toen ik 15 of 16 was, had ik mijn eerste grote campagne geboekt en tijdens de casting vroegen ze me mijn T-shirt op te tillen. Ik weet nog hoe opgelucht ze waren dat mijn buik ‘plat en glad’ was. Het voelde echt aan alsof ze op zoek waren naar een maatje 32, maar dan met wat meer volume, een opgeblazen versie van de norm als het ware. Ik denk dat een groot deel daarvan te wijten is aan de sample sizes die modebladen of stylisten kunnen uitlenen. Als je alleen een maat 44 met een slanke taille krijgt toegestuurd, of de befaamde size zero, dan moet je uiteraard op zoek naar meisjes die in die kleding passen of je hebt gewoon geen shoot of show.”

Toen je je Vogue-covershoot deed, waren er ook labels die weigerden kleding op te sturen.

Graham: “Het is een vicieuze cirkel. Designers moeten bereid zijn hun kleding in die maat te maken en te laten zien, winkels moeten die grotere maten inkopen en ten slotte moet de klant ook die winkel durven binnen te stappen. Heel weinig vrouwen beseffen dat je bij Prada gewoon om een maat 46 kan vragen, en dat ze die dan desnoods wel op bestelling voor jou zullen maken. Maar zelfs vrouwen met een standaard 42 durven dat soort winkels niet binnen te gaan, omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze niets voor hen zullen hebben, waardoor die maten ook niet verkocht worden. En zo is de cirkel natuurlijk rond.

Marina Rinaldi, waarvan jij recent het gezicht werd, is een label dat exclusief voor grote maten ontwerpt, maar toch lopen ze daar niet mee te koop.

Graham: “Klopt, ze doen niet aan hokjesdenken en daarom zijn we een perfecte match. Marina Rinaldi is een label dat echt vertrekt vanuit het lichaam van de vrouw, en van hoe verschillend al die lichamen kunnen zijn. Wanneer merken grotere maten aanbieden, hebben ze vaak hun ‘gewone’ kleding opgeschaald en wat wijder gemaakt. Bij Marina Rinaldi snappen ze dat een vrouw met maat 46 niet gewoon ‘een grotere 38’ nodig heeft, en dat vrouwen met een voller figuur zich ook mooi willen aankleden, hun lichaam in de verf willen zetten en luxe willen uitstralen.”

Hoe moeilijk is het om elke dag een positieve houding tegenover je uiterlijk te hebben? Er moeten toch dagen zijn waarop jij je niet op je mooist voelt?

Graham: “Uiteraard, maar ik probeer die negatieve gevoelens niet te veel de overhand te laten nemen. Ik ben daar gelukkig heel nuchter in geworden : wanneer ik na de feestdagen een rolletje over mijn tailleband heb hangen, dan ga ik daar niet obsessief mee bezig zijn. Mijn gewicht is voor mezelf al lang geen issue meer. Ik ben gezond en dat is het belangrijkste, ik laat regelmatig mijn bloed controleren en… “

Ho, wacht, dat hoef je toch niet uit te leggen? Ik vind het jammer dat je altijd moet benadrukken dat je gezond bent – dat lijkt me een privékwestie.

Graham: “Toch krijg je als volle vrouw vaak te horen dat je obesitas promoot. Nee, ik zou niet moeten delen wat mijn BMI of cholesterolgehalte is, maar ik wil dat gerust doen als ik zo het stigma mee help op te heffen. Trouwens : ook straight sizedmodels krijgen af te rekenen met vooroordelen over hun gezondheid. Het is frappant om te zien hoe een vrouwenlichaam zomaar het onderwerp van een openbare discussie mag zijn. Wanneer ik foto’s op Instagram post vanuit een andere hoek en daardoor slanker lijk, word ik uitgescholden voor verraadster. Foto’s in vooraanzicht lokken dan weer de commentaar uit dat ik er ongezond uitzie. (zucht) Te mager, te dik, te bloot, te bedekt… als vrouw ben je altijd ’te’, maar nooit genoeg.”

Vandaag de dag spreken steeds meer modellen zich uit over sociale kwesties, zoals seksisme, racisme of het milieu. Is de rol van modellen veranderd?

Graham: “Zeker. Meer en meer meisjes in de business zijn zich bewust van de draagwijdte van hun stem, ze beseffen dat ze meer kunnen zijn dan alleen maar ‘mooi’. Maar zelfs als je geen groot bereik hebt, is het belangrijk dat je jezelf ziet als een rol- model.Op die manier ga je beter zorg dragen voor je omgeving én voor jezelf. En we mogen allemaal wel wat liever zijn voor onszelf.”

Je geeft vrouwen het advies om elke dag iets positiefs over zichzelf te zeggen wanneer ze in de spiegel kijken. Wat heb jij vanochtend tegen jezelf gezegd?

Graham: “Je ziet er waanzinnig goed uit, geniet van je pizza!”