Body image en body positivity zijn belangrijke onderwerpen voor Weekend.be Maar is dit niet hypocriet, aangezien lifestylemedia heersende schoonheidsidealen vaak mee in stand houden?
Op 1 december 2016 organiseerde Weekend.be een debat over body image. Dit stuk werd naar aanleiding van die debatavond geschreven.
“Vindt ge het niet hilarisch dat jullie als lifestylewebsite een debat organiseren over body image en body shaming, een probleem dat jullie onrechtstreeks zelf mee in stand houden?”
Barman, maak er maar een dubbele van.
Ik kan me aangenamer kroegconversaties voor de geest halen, maar de woorden van mijn tooggenoot bleven nazinderen. Het lijkt inderdaad hypocriet (ik denk dat dit het woord was dat hij zocht én drie pinten eerder ook gevonden zou hebben) om ons openlijk achter het thema body image te scharen.
Er zijn namelijk studies genoeg die bewijzen dat “de media” een gigantische rol spelen in (de vorming en vernietiging van) het zelfbeeld. Aangezien dat zelfbeeld bij het leeuwendeel van de bevolking niet bepaald stevig is, is dat dus ook gedeeltelijk onze fout.
Als ik “onze” schrijf bedoel ik overigens ook echt “onze”. Ik weet het, wij zijn niet de website die plezier haalt uit het vernederen van anderen op basis van hun lichaamsomvang. Of die sollicitanten aanneemt op basis van hun photoshopskills. “Hebben ze jou geleerd hoe je grote rode cirkels en pijlen moet trekken Evelien? Fantastisch, begin maar vast aan deze foto van Susan Sarandon op vakantie aan de Amalfikust.”
En als ik u “knack weekend bikini body” of “knack weekend dieet” laat googlen kan ik quasi ieder artikel dat in de zoekresultaten verschijnt verdedigen. Dat wil echter niet zeggen dat we geen fouten hebben gemaakt. Fouten die misschien wel meer schade hebben aangericht dan u zou denken.
Ziet u, wanneer u één van de traditionele roddelblaadjes uit het rek plukt en u verlekkert op het lezen van het stuk over Victoria Beckhams eetstoornis of de mislukte plastische chirurgie van ‘Monica van Friends’ dan weet u dat u eigenlijk iets fout doet. Het is niet het blaadje dat u trots op uw koffietafel laat rondslingeren. Heel wat mensen kopen dit soort magazines niet eens zelf, maar grabbelen ze stiekem mee bij de kapper, omdat ze dat essay over die gestoorde Kirstie Alley die wéér twintig kilo is bijgekomen echt wel nog effe willen uitlezen. Dit zijn het soort publicaties die u verorbert terwijl u weet dat ze slecht zijn voor u, dat ze schade aanrichten, een beetje zoals het gulzig leeglepelen van een gigantische coupe roomijs met chocoladesaus, aanstekervloeistof en een topping van asbest.
Deze industrie die men denigrerend “de boekskes” noemt kan alleen maar bestaan omdat mensen die zich slecht in hun vel voelen willen lezen over mensen die zich slecht in hun vel zouden moeten voelen. Omdat zij dan de morele bovenhand halen. “Ik wéét tenminste dat mijn lichaam niet op een strand thuishoort, Seth Rogen!”
Het zijn dat soort magazines waar u aan denkt wanneer ik het over body shaming heb, toch? Publicaties die constant beweren dat hun lezers niet goed genoeg, dun genoeg, voluptueus genoeg of stevig genoeg zijn. Toch kan ik het gevoel niet van me afschudden dat die boekjes heel wat minder bestaansrecht zouden hebben als onze sector niet de standaarden zou hebben gezet.
Want wat is “niet goed/dun/voluptueus/stevig genoeg” als we geen standaard hebben om mee te vergelijken? Nee, wij zouden nooit openlijk aan body shaming doen, maar we zetten wel de toon via blanke slanke modellen, blanke slanke stockfoto’s en blanke slanke reclamecampagnes. Wat grote spelers in de media laten zien wordt beschouwd als de norm, en zonder norm waar mensen aan (denken te) moeten voldoen is niemand te dik, te donker of te plat.
Body shaming is elke daad waardoor iemand zich slecht voelt in zijn of haar lichaam, of dat nu bewust of onbewust is. Dus ja, ook bij weekend.be hebben wij in het verleden aan body shaming gedaan. Ondanks al onze goede bedoelingen. Omdat het snel moest gaan en we de eerste foto op iStock downloadden. Omdat we niet snapten dat vrouwen het veel fijner vinden om kleding in hun maat in onze algemene shopping met feestjurkjes terug te zien, in plaats van in een apart plus-size artikel. Omdat we in onze strijd tegen fatshaming niet beseften dat skinnyshaming even stinkende wonden kan maken.
Mea Culpa.
Misschien kost dit artikel me wel lezers, mijn job of mijn credibiliteit, maar wat voor zin heeft mediakritiek als je niet bij jezelf begint? Het is bovendien belangrijk om van binnenuit dingen in gang te zetten. Om niet de rebel of afwijkeling te zijn, maar de norm. Ik hou van mode en van beauty en ik weet dat het mogelijk is om over die onderwerpen te schrijven (Ja, zelfs over cellulitiscrèmes, anti-rimpelserums en over diëten) zonder mensen een kutgevoel te geven. Om op een inclusieve en respectvolle manier over schoonheid, lichamen en hoe ze te verzorgen te praten. Want als wij de macht hebben om mensen zich slecht in hun vel te kunnen doen voelen, dan hebben wij evenzeer de macht om het omgekeerde effect te hebben.
Daarom organiseren wij dit debat.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier