Dominique Nzeyimana (44) is journaliste en host van podcast The Most. Met haar man runt ze het content- en communicatiebureau KNOTORYUS, waarvoor ze in 2016 Virgil Abloh interviewde. De modeontwerper stierf vorig jaar, maar zijn vuur houdt dat van Dominique brandend.
“Mijn dromen waren van kinds af groter dan wat mijn omgeving kon bevatten. Daarmee bedoel ik niet mijn fantastische familie. Zeker voor mijn moeder heb ik niets dan bewondering, want vlak voor mijn geboorte verloor ze haar grote liefde, mijn papa, in een auto-ongeluk en toch voedde ze ons heel warm en stimulerend op. Het gaat meer over kennissen of de nonnen op school. Ik was het enige zwarte kind en als je er anders dan de norm uitziet, worden je talenten vaak onderschat.
Ik wist meteen toen MTV in de huiskamers kwam dat ik daar wilde werken, want het bracht mijn passies voor muziek en mode samen – als tiener kocht ik met het loon van de danslessen die ik gaf al stukken uit de W.&L.T.-collectie. Maar in mijn omgeving kreeg ik te horen dat ik niet de credentials of connecties had om bij MTV binnen te raken. Dat lukte me wél en na die stage in Londen werd ik producer bij MTV Networks in België. Toen mijn man en ik jaren later ons bureau begonnen, klonk het weer: ‘Dat zal rap stoppen, die business is té moeilijk.’ Vijftien jaar later bestaan we nog.
Ik was het enige zwarte kind op school en als je er anders dan de norm uitziet, worden je talenten vaak onderschat.
Ik herkende dus wel iets van wat Virgil Abloh meemaakte. Constant werd hem verweten geen echte designer te zijn omdat hij architectuur en geen mode had gestudeerd. Maar Raf Simons begon toch ook als meubelontwerper? Ook Virgils vrienden, onder wie Kanye West, konden zogezegd niets en hoorden niet thuis in de modewereld. Terwijl ze visueel zo straf waren en vele muren sloopten.
In mijn interview met hem bleek Virgil een gentle giant: een hele grote man met dito intelligentie en openheid. Hoe bleef hij zo, vroeg ik, bij die lawines aan kritiek? Hij zei: ‘We are irreverent. There is nothing people can say or think about us that will affect where we are going.’ Ik heb dat geïnterpreteerd als ‘Wij zijn onaantastbaar’ en wist meteen dat ik op die fantastische quote zou kunnen terugvallen als het nog eens moeilijk werd.
Op dit moment werk ik aan een meerjarenproject met zo’n grote ontwerper – ik mag nog geen details lossen – dat het voor buitenstaanders weer onhaalbaar lijkt. Toegegeven, ik zucht zelf weleens bij de eindeloze to-dolijst, maar ik vind die mentaliteit van ‘steek je hoofd maar niet boven het maaiveld uit’ onterecht. Zeker qua mode is ons landje superrelevant. Kijk maar hoe vaak Walter Van Beirendonck in The New York Times staat.
Ik werk vaak met Walter samen, dus de controverse in 2020 was pijnlijk (Van Beirendonck beschuldigde Abloh van plagiaat, red.), alsof twee familieleden ruziemaakten. Ik kan alleen maar zeggen dat kopiëren nooit goed te keuren is en dat Virgil zoveel meer is dan dat. Verschrikkelijk vond ik het toen hij stierf. Op basis van zijn talent en trackrecord wist je hoeveel hij nog zou hebben bereikt. Ik vreesde ook even dat de modewereld weer te wit zou worden, maar de aandacht voor ontwerpers als Martine Rose en Tremaine Emory bewijst dat dit niet gebeurt.
Ik geef graag Virgils spirit door. Bij jonge protegés en mijn tienerdochter benadruk ik dat geen enkele ambitie te groot is. Zeker als je tot een minderheid behoort, is het belangrijk om een fierheid brandend te houden. Dat is exact wat Virgils mantra voor mij doet, dus ik beschouw het als een van de mooiste cadeaus die ik ooit kreeg.”
