‘Wij bestaan’: dit is waarom Vlaamse LGBT’ers naar de Pride gaan

Dezer dagen vullen de Antwerpse straten zich met regenboogvlaggen, liefde voor iedereen en vooral heel veel verschillende mensen. Weekend.be plukte er zes uit waarbij de Pride al lang in hun agenda staat en vroeg hen waarom ze gaan.

‘Ik loop mee in de Pride omdat het in de moslimwereld nog steeds een taboe is om te zeggen dat je moslim en homo bent. Daar eerlijk over praten heeft zijn gevolgen. Toen ik negentien was, is mijn familie via via te weten gekomen dat ik op mannen val. Toen mijn ouders dat hoorden, hebben ze mij aan de deur gezet. Mijn hele familie heeft mij verbannen. Ik moest nog beginnen aan mijn hogere opleiding en plots stond ik noodgedwongen op eigen benen, moest ik alleen gaan wonen. Dat was pijnlijk, maar ik had tenminste geen geheimen meer. Mijn studies zijn vlot gegaan en ik heb nu ook een toffe job. Dat had ik nooit verwacht. Ik heb veel steun gekregen van vrienden. Het belang van je vrienden mag je als homo niet onderschatten. Ook haalde ik veel energie uit het bekijken van de video’s van de Amerikaanse Youtube-sterren Mark & Ethan: zij brachten een positieve boodschap. Mijn ervaring heeft mij doen inzien dat de moslimwereld een rolmodel nodig heeft om te laten zien dat het ok is om gay te zijn.

Ik probeer zelf altijd te focussen op elke dag als een nieuwe kans te zien, met nieuwe opportuniteiten. Gewoon genieten van elk moment, en de mindere momenten bekijken op een positieve manier. Gewoon jezelf kunnen zijn, los van alle labels die mensen je opplakken. Daar heb ik het moeilijk mee: labels. Ik ben altijd Abdellah geweest, niet enkel ‘de Marokkaan’ of ‘de homo’ of ‘de moslim’. Het is iets wat ik ook zie gebeuren bij holebi-organisaties: ze streven voor gelijkheid, maar binnen hun community is er nog steeds zoveel hokjesdenken. We moeten echte diversiteit voorop stellen. We moeten mensen bij elkaar brengen en de persoonlijkheid van mensen leren kennen. Iedereen heeft een verhaal, een verleden, een toekomstbeeld. Als we daar oog voor hebben, geraken we veel verder samen.’

‘Tijdens Pride vind ik het altijd fantastisch om te zien hoeveel niet-queer mensen er op de been zijn. Of het nu de bomma is op haar terras met een kop koffie of de man in het volledig leren pak, iedereen is gewoon aan het genieten van alles wat Pride is. Tijdens mijn vorige Pride, in Amsterdam, heb ik twaalf uur op hoge hakken gelopen en de enige reactie die ik daarop kreeg waren bewonderende blikken. Terwijl je op andere momenten half verwacht dat mensen gemeen uit de hoek komen. Niet tijdens Pride. Alles is zo mooi en leuk en aangenaam. Het is vieren van diversiteit in plaats van naar beneden halen van diversiteit.

Pride is een plek waar je je voor een heel korte periode eens niet anders voelt, ook al zijn we allemaal verschillend. Het is iets wat ik zoveel mogelijk wil meemaken. Natuurlijk, dat klinkt allemaal heel rooskleurig. Ik ben de laatste tijd enorm bezig met de geschiedenis van Pride. Heel veel mensen hebben heel veel risico’s genomen zodat wij gelukkig kunnen zijn op de Pride. Ook mag je nooit vergeten dat het in te veel landen vandaag nog steeds onmogelijk is om een Pride te organiseren. Denk maar aan de situatie in Tsjetsjenie, waar homo’s opgejaagd, opgesloten en gefolterd worden. Misschien is dat wel een van de belangrijkste redenen om aanwezig te zijn op de Pride: om hen een hart onder de riem te steken, om te tonen dat er plaatsen op de wereld zijn waar ze geliefd, welkom en veilig zijn.’

‘Er zijn nog heel wat misverstanden met hoe je een persoon op straat ziet, puur het uiterlijk plaatje dat passeert, en hoe die persoon zichzelf identificeert en hoe andere personen die persoon wel of niet aanspreken. Ik krijg kippenvel van het feit dat mensen naar mij kijken en meteen denken: ‘Die zal wel hetero zijn.’ Dat klopt niet. Ik ben niet-binair, met vrouwelijke voorkeur. Concreet wil dat, voor mij persoonlijk, zeggen dat ik er soms van hou om mij te ‘kleden als een man’. En ik hou er soms ook van om mij te ‘kleden als een vrouw’. Bijna dagelijks draag ik make-up. (Haalt schouders op) Who cares? Blijkbaar veel mensen.

Regelmatig krijg ik opmerkingen dat ik ’toch wel niet lesbisch ben, zeker’ als ik mij een dag meer mannelijk kleed. In vrouwelijke outfit word ik snel lastiggevallen door mannen, bijvoorbeeld bij het uitgaan. Ik snap niet waarom de manier waarop ik mij kleed iemand het recht zou geven om zomaar mijn geaardheid te veronderstellen. Toevallig val ik zowel op jongens als op meisjes, maar dat heeft niets te maken met wat ik die dag draag. Ik denk niet in hokjes en dat heeft mijn leven zoveel mooier gemaakt, want dankzij mijn open mind ontmoet ik heel vaak heel boeiende mensen en maak ik gemakkelijk vrienden.

Ik ging op mijn zestiende naar mijn eerste Pride. Ik was net uit de kast gekomen en vond het voor mezelf nodig om zo’n Pride eens mee te maken. Eerlijk? Ik vond het toen veel te overweldigend. Nu ben ik ouder, sta ik steviger in mijn schoenen. Ik merk veel banale misdaden en onderhuidse discriminatie tegenover en tussen de lgbt-gemeenschap. Daarom ga ik nu voor de tweede keer meelopen in de Pride. Ik wil aankaarten dat er nog steeds dingen zijn die kunnen verbeteren.’

‘Ik ben het niet helemaal eens met de officieuze slogan “love is love“. Pride is er ook om transrechten te verdedigen, en dat heeft alles met identiteit en weinig met love te maken. Daarnaast is seks een heel belangrijk topic voor homo’s. Homoseks wordt niet getoond, er wordt niet over gepraat, het is geen onderdeel van seksuele voorlichting… Tegelijkertijd is het zogezegd onze schuld dat we hiv oplopen “want die homo’s hebben zoveel seks.” Dat is ook het probleem dat de katholieke kerk met ons heeft. Uiteraard mogen we houden van wie we willen. Maar homo’s worden op straat niet in elkaar geslagen omwille van het feit dat ze platonisch een man graag zien hé.

De wereld is een enge plek voor veel lgbts en dan is zichtbaarheid ontzettend belangrijk. Daarom loop ik mee met de Pride. De straat even inpalmen, laten zien dat je bestaat, dat je issues echt zijn en dat hetero’s met macht verhalen over discriminatie niet zomaar kunnen wegwuiven. Het is frappant om te zien hoe een stad verandert tijdens Pride. Er is zoveel kleur, zoveel diversiteit… je merkt dan ook dat toeristen en straights plots wat ongemakkelijk worden omdat ze zich niet meer herkennen in het straatbeeld.

Het is trouwens pas sinds een paar jaar dat ik begrepen heb dat het de gay PRIDE was, en niet de gay parade. Dat is toch prachtig? Trots is het tegenovergestelde van schaamte, het overheersende gevoel dat bij mij bestond toen ik mijn seksualiteit ontdekte. De transformatieve kracht van een Pride-optocht is immens belangrijk, hoopgevend en spannend.’

‘Ik neem deel aan Antwerp Pride omwille van twee redenen. Enerzijds wil ik vieren wat we al bereikt hebben op gebied van wetgeving en sociale aanvaarding en anderzijds wil ik actievoeren omdat we zeker nog geen eindhalte bereikt hebben. Ik vind het jammer dat mensen de Pride overbodig vinden. Zo ontkennen ze dat de LGBTQ-gemeenschap nog veel te kampen krijgt met vooroordelen en discriminatie. Wetten aanpassen zorgt niet automatisch voor acceptatie. De Pride Parade zorgt voor zichtbaarheid en die is nodig, want wat men niet ziet, kan men niet aanvaarden.

Mijn familie en vrienden zijn heel open-minded en als ze iets niet kennen, staan ze open voor een dialoog. Maar als ik kijk naar de commentaren op Facebook onder artikels zie ik nog veel onbegrip. Ook zijn er mensen die je gaan mijden omdat ze niet begrijpen in welk hokje ze je kunnen plaatsen. Sommige mensen zijn ervan overtuigd dat hun vooroordelen kloppen. Het is lastig om hen te overtuigen om open te staan voor de LGBTQ-gemeenschap. Ik merk ook heel erg dat biseksualiteit nog steeds een taboe is. Je bent ofwel heteroseksueel ofwel homoseksueel volgens veel mensen. Dat je zowel tot andere genders als tot je eigen gender aangetrokken kan zijn, gelooft men niet altijd. Er zijn veel stereotypes over biseksualiteit en net zoals met de meeste vooroordelen staan die ver van de werkelijkheid. Vaak zegt het meer over de angsten van de persoon die de vooroordelen heeft dan over de mensen die slachtoffer worden van de vooroordelen.

Er wordt nog steeds erg binair gedacht: je bent ofwel man, ofwel vrouw; je valt ofwel op mannen, ofwel op vrouwen. Alles daartussen is te vaag. Er wordt te veel waarde gehecht aan de norm. Iedereen is anders, of je nu hetero-, bi- of homoseksueel bent. Ik wil aangesproken worden met de genderneutrale voornaamwoorden die/hun en dat begrijpen mensen niet altijd. Zelfs al willen ze begrip hebben voor genderneutraliteit, dan nog vinden ze de voornaamwoorden vaak te vreemd om te gebruiken. Misschien schiet onze taal daar tekort.’

‘Toen ik net begon als leerkracht Engels, wou ik gewoon mijn vak geven. Maar ik heb heel snel geleerd dat het zo niet werkt. Als er zich iets voordoet waardoor de holebigemeenschap ter sprake komt in de klas, heb ik een heel belangrijke rol. Maar heel weinig van de kinderen waaraan ik les geef, staan in contact met de holebigemeenschap. Ik ben voor heel veel van hen de eerste homo waarmee ze op dagelijkse basis in contact komen, of de eerste homo waar ze mee praten.

Op mijn eentje kan ik echter maar weinig doen, want na school gaan mijn leerlingen gewoon weer naar huis. Ook daar moeten dingen veranderen en daarom is Pride zo belangrijk. Enkele dagen lang eisen verschillende mensen samen een veilige ruimte op en tonen ze dat ze er zijn. Voor een tijdje zijn ze overal welkom, niet alleen in zaken die zich toespitsen op holebi’s. Pluimen in het gat of niet: iedereen zou moeten komen kijken.

Het woord ‘altijd’ is misschien overdreven, maar ik voel me heel vaak onveilig. De Ierse drag queen Panti Bliss legt dat gevoel erg goed uit in een TED-talk over de little things. Zij vertelt in tien minuten hoe beu ze het is dat zij niet zomaar de kleine dingen kan doen die een ander koppel doet, zoals een hand vasthouden. Dat klein dingetje wordt door onze heteronormatieve maatschappij opgeëist als een verzetsdaad, niet als iets tussen mij en mijn lief. Een simpele uiting van affectie is nooit zonder nadenken. Een hand vasthouden is geen klein romantisch dingetje, dat is een rebelse daad van twee homo’s. Ook daarom is de Pride zo belangrijk: we moeten die kleine dingen dringend normaliseren.’