Wie entertainment wil, praat in plaats van swipet

De app die verveling in mijn datingleven moest tegengaan, verveelde me uiteindelijk zo hard dat ik mijn ex weer contacteerde. De hopeloosheid van het digitale daten kwam echter helemaal aan het licht toen ik mezelf sneller tête-à-tête bevond met een willekeurige gast die ik op straat was tegengekomen. Waarom wachten op een nieuwe lading matig vlees in een app als je ook gewoon mensen kan aanspreken wanneer je van je smartphonescherm opkijkt?

Ik ben nooit fan van dating-apps geweest. Maar ooit liet ik me wijsmaken dat Tinder ook leuk kan zijn, dus downloadde ik het op een maandagavond in plaats van hersencellen te doden met nog een aflevering Keeping Up With The Kardashians. Kwestie van af te wisselen.

Ik ging toen op één date, zag de jongeman in iets te korte short op een late namiddag in een groezelige pub zitten en wou me zo weer omdraaien en naar buiten lopen. Te laat, ik ben helaas niet onzichtbaar en viel nogal op in een verder leeg café. We gingen wandelen. Hij wou een pintje halen om in het park te drinken. Ik voelde me marginaal met mijn lauwe Stella. “Ik stel je hier de hele tijd al vragen, maar je hebt me nog niets over mij gevraagd”, zei hij licht geïrriteerd. Ik kan het niet helpen: ik heb een ongelooflijke afkeer van small talk en was niet geïnteresseerd. Mijn gedachten maalden dus niet over wat ik al dan niet aan het gesprek kon toevoegen, veeleer hoe ik er zo snel mogelijk aan kon ontsnappen.

Dat zou mijn enige dating-app-ervaring zijn geweest. Ware het niet dat toen ik net op het punt stond terug naar Londen te verhuizen, me gevraagd werd Once te testen: een zogenaamde slow-dating-app die ingaat tegen de massale vleeskeuring van Tinder waarbij je duim van al dat swipen reumatische trekjes gaat vertonen.

Nee, met Once krijg je per dag slechts één mogelijke match voorgeschoteld. Staat het je niet aan? Pech, dat wordt wachten tot de volgende middag. Een betere matching-kwaliteit kan je bereiken door intussen foto’s te beoordelen met een tot vijf sterren. Of als je helemaal de wanhoop nabij bent, kan je een personal matchmaker raadplegen die voor jou door alle foto’s en – volgens mij helaas nietszeggende – bio’s gaat om eigenhandig je droompartner eruit te pikken. “Denk: James Franco”, was het enige wat ik Anna De Matchmaker kon meegeven.

Daarmee doelde ik absoluut niet enkel op de looks. Meer op de aangename mix van creativiteit, humor en intelligentie. Maar ik betwijfel of Anna dat zo begrepen had. Ik kreeg enkele foto’s van mannen aangereikt. Behalve een Italiaans klinkende achternaam was de link met Franco zoek. Ik pikte er eentje uit. “Eentje is genoeg!”, reageerde de matchmaker tevreden. “Is dat zo?” – Ik vraag het me nog steeds af. Na anderhalve maand op die app, had nog niemand een woord tegen me gerept.

Ik merkte hoe ik aan mezelf ging twijfelen. Misschien schrikt mijn bio – “Ik heb crazy cat lady geprobeerd, maar vond dat te veel verantwoordelijkheid. Dus nu ben ik hier.” – hen af? Welke foto’s geven aan dat ik graag reis en musea afschuim? Shit, ik heb enkel selfies en kiekjes waarop ik dronken dans. Hoeveel foto’s zijn er nodig om een bescheiden totaalbeeld te bieden en hoeveel foto’s zeggen “narcist”? En waarom zit ik me hier plots zorgen te maken om foto’s?

Want zelf keur ik mannen af met foto’s waarop ze een kat (probeert te hard) of baby (ik geef enkel tijdens mijn eisprong blijk van een moederinstinct; en wiens baby is dat?) vasthouden. Net als foto’s waarop een hond te zien is (die stinken zo als het regent), foto’s in de spiegel waarop een rommelige badkamer of toilet te zien zijn (hygiëne) en foto’s met zonnebril (wat zegt men ook weer over ogen en de ziel?). Ik ben ver-schrik-ke-lijk.

Het punt is dat ik nerveus word als ik over iemand moet oordelen op basis van een foto. Ik kan dat niet. Liever dan die duim te vermoeien, zou ik buiten op een bankje wat naar mensen zitten staren. Daar zou ik trouwens meer van opsteken: aantrekkingskracht zit in iemands houding en manier van praten als je ’t mij vraagt. Of zoals een collega onlangs opmerkte: “Ik had nooit rechts geswipet voor de man die nu de liefde van mijn leven is. Hij ziet er strontlelijk uit op foto.”

De app die verveling in mijn datingleven moest tegengaan, verveelde me uiteindelijk zo hard dat ik na een geslaagde bevrijdende maandenlange hiatus mijn ex weer contacteerde. Frustratie op twee fronten. De hopeloosheid van het digitale daten kwam echter helemaal aan het licht toen ik mezelf sneller tête-à-tête bevond met een willekeurige gast die ik in Soho op weg naar huis ergens op straat was tegengekomen. Waarom telkens een dag wachten op een nieuwe lading matig vlees in een app als je ook gewoon mensen kan aanspreken wanneer je van je smartphonescherm opkijkt?

Ik had nooit rechts geswipet voor de liefde van mijn leven. Hij is strontlelijk op foto.

Niet dat mannen van straat plukken succes verzekert. Het is gek wat we soms doen pour un flirt. Een vriendin gebruikte de helft van haar lunchpauze om een antwoord te bedenken op een berichtje van een man die ze op het perron was tegengekomen: “Hoe was het concert?” – “Het erge is dat ik niet eens geïnteresseerd ben,” beaamde ze, “maar hij heeft The Handmaid’s Tale gelezen, ik kan het niet laten.” – De man die ik van straat had geraapt, wist tot twee jaar geleden niet wie Anne Frank was. Ik moest het wel laten. Hoe lang je ook als single door het leven gaat, soms is de keuze tussen Netflix en chocolade en Netflix & chill niet moeilijk te maken.

Ik weet niet precies meer wat mijn punt is. Behalve dat daten 95,6 procent van de tijd een vervelende zaak is, maar wel een handige dekmantel voor het enige uitgangspunt – de mogelijkheid tot seks (of die goed zal zijn, laat ik in het midden). We soms onze ziel verkopen voor aandacht. Wie entertainment wil beter praat dan swipet. En dat chocolade bevredigender is dan mannen die niet lezen.