Vlogger en radiopresentator Linde Merckpoel (39) duikt deze zomer voor VRT 1 in de Olympische en Paralympische Spelen in Parijs. Ze zal ook op haar eigen frisse wijze verslag uitbrengen van de Tour de France Femmes. Verdere bestemmingen moeten even wachten, maar ze koestert wel al bijzondere plannen.
‘Na de geboorte van mijn oudste dochter was het eerste dat door mijn hoofd flitste en ik direct naar mijn moeder sms’te: “Amai, zó graag zien jullie mij!” Tot dan had ik die diepte nooit begrepen. Mijn ouders en ik hadden altijd wel een toffe band, maar er was ook vuurwerk, vooral toen ik plots een losbandige puber werd, inclusief joints roken achter de kerk en te veel drinken in het jeugdhuis.
Ik herinner me ook dat ik ze wijsgemaakt had dat ik met vriendinnen een fietstocht had
uitgestippeld, we smeerden zelfs smoskes voor onderweg, maar eigenlijk gingen we rechtstreeks naar de coffeeshop net over de grens. Toen we door vrienden van onze mama’s gespot werden, waren ze thuis toch wel in shock. Waarop ik me, zoals vaak in die tijd, verloor in verbaal uitdagen. “Ik mag ook
niks! Ik haat jullie! Volgens mij ben ik geadopteerd!” Die stijl… Tot er iets brak bij mijn moeder en ik besefte dat ik over de schreef was gegaan. Met mijn vader discussieerde ik zelfs nog tot laat in mijn twintiger jaren, enerzijds omdat we allebei betweters zijn, anderzijds omdat ik nog volatiel was.
Ik had toen nooit kunnen denken dat ik met een van mijn ouders op reis zou gaan, zoals
ik op mijn vijfendertigste deed. Er lijken zo veel redenen om dat niet te doen: je wilt je weinige vakantiedagen doorbrengen met
je lief of vrienden, je denkt dat er door het generatieverschil andere wensen zullen zijn, maar net dat maakt het zo waardevol. Voor ik met mijn mama naar Sri Lanka vertrok, als cadeau voor haar zestigste verjaardag, had ik gezegd dat we twee weken lang alles zouden doen waar we zin in hadden. Dus toen zij een ballonvaart wilde maken en mij dat niet megahard aansprak, zei ik toch ja en werd het een fenomenale ervaring.
De rest van de trip was al even glorieus: we klommen naar overdonderende panorama’s, spotten walvissen, logeerden in homestays, mijn moeder at haar eerste ramboetan – ze was nog nooit buiten Europa geweest, maar dook er volledig in. Ze zweert, net als ik, bij wat Roald Dahl zei: “Be an enthusiast in life. Lukewarm is no good.” Resultaat: ze blonk vaak van verwondering, waar ik dan weer enorm van genoot.
De enige ergernissen die ik kan bedenken, waren haar traagheid – eten of haar portemonnee zoeken duurde een eeuwigheid – en soms het gebrek aan personal space. Tegelijk is het gezellig om nog eens met je moeder in één bed te slapen. Het leek of ik op stap was met een vriendin. Nooit eerder nam mijn moeder me zo in vertrouwen over haar relatie – die voor alle duidelijkheid vooral prachtig is – of over een bepaalde vriendin, van wie ik vond dat die over haar grenzen ging. Ze nam dat ook van mij aan. Ja, het was echt bijzonder om als volwassenen bij elkaar in te checken.
Weet je, ik heb twee vriendinnen van wie de moeders al jaren kanker hebben, een van hen is onlangs overleden. Zij inspireerden mij om met mijn moeder op reis te gaan en samen nog herinneringen te maken. Niet dat ik
mentaal al afscheid aan het nemen ben…’ (zwijgt even) ‘Amai, ik word superemotioneel, want ik vind het een onverdraaglijke gedachte dat mijn ouders er niet meer zouden zijn. Ik ben zelfs bijna bang om het te benoemen, want ik ben zo iemand die gelooft in dingen jinxen. Anyway, mijn moeder en ik spreken al over onze volgende reis. Marokko of Cambodja of zo, we gaan dat gewoon doen!’
