‘Voor ik goed doorhad wat er gebeurde, greep iemand mij stevig en vooral ongewenst vast’

Tijdens een namiddag in Antwerpen werd Eline Van Hooydonck op straat lastiggevallen. Haar beste vriend nam een foto van het moment. ‘Ik kon twee dingen doen: ofwel lach ik het weg zoals ik altijd doe. Ofwel ga ik er eens tegenin.’

Mijn beste vriend en ik zouden een photo shoot houden in het hart van Antwerpen. Veel Instagrammers nemen foto’s van zichzelf om zijn of haar kanaal van content te voorzien. Ikzelf ben een fervent Twitteraarster, maar ik ging mee om mijn vriend een handje te helpen. Uiteindelijk wilde ook ik graag een paar foto’s, en terwijl ik zo spontaan mogelijk probeerde te poseren in de straten van de stad voelde ik plotseling een hand rond mijn middel glijden. Nog voor ik goed doorhad wat er gebeurde, greep iemand mij stevig en vooral ongewenst vast.

Het betrof een man van middelbare leeftijd, die met zijn vrienden over het plein liep. Hij grijnsde nog naar me en riep iets vunzigs. De ervaring van iemand die je plots vastgrijpt is moeilijk te beschrijven. Het voelt niet alleen aan als ongewenst fysiek contact, maar ook alsof iemand zegt: ‘Ik heb macht over jou. Ik mag jou aanraken wanneer ik dat wil.’

Ik kon twee dingen doen: ofwel lach ik het weg zoals ik altijd doe. Ofwel ga ik er eens tegenin. Ik draaide me om en gaf de man lik op stuk. Hoongelach en boegeroep vulden het plein en ik werd plotsklaps gedegradeerd van een aantrekkelijk meisje naar een ‘dikke trol’. Als je ad rem iets negatief over mij wilt vertellen, begrijp ik dat mensen meteen naar dat ‘dik’ grijpen. Maar dat wil niet zeggen dat het minder pijn doet. Intussen fotografeerde mijn vriend lustig verder en zo vereeuwigde hij mijn aanvaller op pellicule.

De situatie escaleerde en het voelde alsof dat mijn schuld was. Want als ik ‘mooi was gebleven en had gezwegen’, was er niemand dik genoemd en had ik zijn greep gewoon even moeten verbijten. Toen mijn beste vriend begon te schaterlachen, kon ik dat schuldgevoel gelukkig van mij afschudden. ‘Wat goed dat je die klootzak eens goed op zijn plek zette’, zei hij. Uiteindelijk begon ook ik te lachen. Niet alleen door de bizarre situatie, maar ook omdat ik eindelijk de moed had gevonden om er iets over te zeggen. Het koppeltje dat de hele tijd op een afstandje had staan zoenen, keek medelevend naar ons. ‘Hij heeft waarschijnlijk een hele kleine piemel’, merkte het meisje op. Ik las in haar blik dat het niet de eerste keer was dat ze zoiets had zien gebeuren.

Laat dat nu net het verschrikkelijkste zijn: iedereen weet dat het gebeurt maar er zijn weinigen die er iets over durven te zeggen omdat ze terecht bang zijn voor de gevolgen. Je mond houden, nooit iemand schofferen. Als je tegenspreekt, moet je de gevolgen dragen. Eeuwenlang twijfelen over wat je zal dragen, of wat je niet zal dragen, omdat er toch altijd iémand een mening over heeft, jezelf slecht voelen omdat je jezelf hebt aangepast aan anderen, vooral niet met jezelf en je lijf te koop lopen. Jezelf bekeken voelen of jezelf voelen opgaan in de grijze massa. Het is een eeuwige tweestrijd tussen jezelf en de rest.

Ik zou deze man niet in de categorie van gevaarlijke straatcriminelen plaatsen. Ik had het nog veel erger kunnen treffen. Desalniettemin is dit soort gedrag gewoon nooit correct. Dat mag best geweten zijn. Als vrouw zou je niet elke dag een kosten- en batenanalyse moeten maken om je leven aan af te toetsen.

De dagen na het incident vroeg ik aan mede-bloggers en instagrammers of zij soms hetzelfde meemaakten op straat. Het was immers mijn allereerste shoot ooit. Ik had niet verwacht dat er meteen iemand aan mijn lijf zou zitten. Wat blijkt? Héél veel fashionbloggers maken hetzelfde mee. Maar omdat het zulke microagressions zijn, wuiven ze het vaak weg – terwijl ze er wél dagenlang mee in hun maag blijven zitten.

Volgens een onderzoek van Hollaback, een internationale non-profitorganisatie die zich inzet tegen seksuele intimidatie op straat, geeft meer dan de helft van vrouwen én mannen aan ooit het slachtoffer te zijn geweest van straatintimidatie in Antwerpen. De vele ongevraagde commentaar en ongewenste fysieke handelingen zijn als het ware de prijs die je betaalt als je jezelf ‘in de kijker’ zet in de openbare ruimte.

Dat hoeven we absoluut niet te pikken. Twijfel er nooit over om van jezelf af te bijten. Mijn gezicht op de foto is hét voorbeeld van hoe het is om ongewenst vastgegrepen te worden: een mix van verbazing, niet goed weten wat je moet doen en angst voor de gevolgen. Daarom: Hollaback. Trek je mond open, kom op voor jezelf en je omgeving. Want wij overdrijven niet.

Hoe kan je reageren op straatintimidatie en catcalling? Nadat blogster Haydée De Loof op straat werd nageroepen als was ze een hond, besloot ze in haar pen te kruipen, zodat niemand nog met de mond vol tanden hoeft blijven. Vier situaties, vier mogelijke acties. Lees haar tips hier.