Voetbalanalist Imke Courtois: ‘Het is niet omdat je een kind krijgt dat je plots geen eigen verlangens meer koestert’

Ex-profvoetballer Imke Courtois (35) groeide op in Neerhespen en studeerde ergotherapie en kinesitherapie. Ze speelde onder meer bij Standard Luik en de Red Flames en is sinds 2015 voetbalanalist en presentator bij Sporza en Play Sports. Als verwoed lezer van non-­fictie is ze momenteel ook meter van de Jeugdboekenmaand.

Eigenheid

‘Ik heb geleerd om mijn eigenheid als een kracht te zien. Op school was dat niet evident, want ik was een enorm nieuwsgierig kind dat graag waarom-vragen stelde en actief aan de les wilde deelnemen. Was daar geen ruimte voor, dan was ik snel afgeleid en zakte mijn aandacht weg. Leerkrachten zagen me dan ook vaak als een probleemkind: in plaats van zich af te vragen hoe ze me konden meekrijgen in de les, klonk het dat ik vast ADHD had en best niet te hoog mikte. Gelukkig zijn mijn ouders daar nooit in meegegaan. Ze moedigden me aan om trouw te blijven aan mezelf en de twijfels van mijn omgeving te ontkrachten. Dat ik daar ook in geslaagd ben, was een enorme opsteker voor mijn zelfvertrouwen.’

Lichaam en geest

‘Voetballen is mijn manier om mijn hoofd leeg te maken. Toen ik er op mijn achtste op voorstel van mijn mama mee begon, hielp het me enorm om mijn energie te kanaliseren en rust te vinden. Om die reden speel ik trouwens nog altijd futsal bij FT Antwerpen en de nationale vrouwenzaalvoetbalploeg. Maar ik heb tegelijk ook mentale uitdagingen en intellectuele voeding nodig. Werk ik mijn doctoraatsonderzoek rond ademhaling en pijnbeleving niet af, dan lees ik wel een boek van iemand als Paul Verhaeghe of Dirk De Wachter. Mocht nieuwsgierig zijn en dingen uitzoeken een job zijn, ik tekende meteen.’

Lezen

‘Boeken zijn een deur naar een andere wereld. Mijn ouders die me de sprookjes van Grimm voorlazen, de ontdekking van de wetenschappelijke literatuur aan de unief of de schoonheid van een woordkunstenaar als Fernando Pessoa: de mogelijkheden zijn eindeloos, heb ik gemerkt. Daarnaast heeft ook de geboorte van mijn dochter Max vorig jaar ervoor gezorgd dat ik de Jeugdboekenmaand ondersteun. Kinderen ontdekken het plezier van lezen voor een groot stuk thuis, en ik vraag me nu al af hoe ik haar de rijkdom van boeken kan meegeven.’

Uitdagingen aangaan

‘We hoeven niet in alles uit te blinken. Ik zal nooit de beste schilder, pianist of cellist zijn, maar ik heb me de jongste jaren wel geweldig geamuseerd door telkens de uitdaging aan te gaan en stap voor stap iets bij te leren. Dat plezier gaat in onze prestatiemaatschappij een beetje verloren, denk ik. De vraag is al gauw of we iets wel gaan kunnen en goed genoeg zullen doen, waardoor we ons enthousiasme om iets nieuws te proberen soms zelf de kop indrukken.’

Rolmodel

‘Ik zou mezelf nooit een rolmodel noemen. Ik hou van de gedachte dat ik jonge meisjes misschien inspireer om zelf ook te gaan voetballen of een andere droom te vervullen, maar ik hoef niet telkens het hoge woord te voeren over de positie van vrouwen – daar zijn anderen beter voor geplaatst dan ik. Mijn grootste bijdrage aan het feit dat ik de eerste vrouwelijke voetbalanaliste werd, is dat ik ‘ja’ zei toen Sporza me het voorstel deed, en er zijn ontelbare alleenstaande moeders die een kind opvoeden in moeilijker omstandigheden dan ik.’

Moederschap

‘Het is niet omdat je een kind krijgt dat je plots geen eigen verlangens meer koestert. Wel maak ik mijn keuzes vandaag nog bewuster dan vroeger: hoe graag wil ik iets, loont het echt de moeite en krijg ik het praktisch geregeld? Ik weet dat sommige voorstellen die me aanspreken niet altijd in mijn leven zullen passen, maar ik ga er ook van uit dat ik uit mijn comfortzone moet komen en soms creatief zal moeten zijn. Als je altijd voor de meest handige optie kiest, kun je alleen maar verliezen.’

Carrièreplanning

‘Veel interesses hebben biedt een zekere gemoedsrust. Sowieso heb ik nooit aan carrièreplanning gedaan en was het al helemaal niet mijn droom om op de tv of de radio te komen. Als programmamakers ooit op me uitgekeken zijn of ik zelf in de luwte wil verdwijnen, zal ik dus niet in zak en as zitten. Dan kan ik altijd aan de slag gaan als ergotherapeut of kinesist, lesgeven of iets anders zoeken op het kruispunt van wetenschap, sport, mensen en maatschappij. Ik snap dat sommigen nood hebben aan een stukje zekerheid, maar daarnaar zoeken brengt ook veel stress met zich mee.’

Omgaan met verschillen

‘Andere meningen opzoeken verrijkt je denken. Daarom herinner ik mezelf graag aan een uitspraak over cirkels van Wassily Kandinsky. Ze hebben een holle en een bolle zijde, zei hij, en toch vormen die tegengestelden samen een perfecte eenheid. Zo is het ook met mensen, denk ik. Hoe groot onze onderlinge verschillen soms ook zijn, met een beetje goede wil kunnen we perfect met elkaar opschieten en samenwerken.’