Van yoga tot wafeldesserts: negen lezers over het leven na de lockdown

Je leerlingen knuffelen, samen sporten en een pintje drinken op café. De quarantaine doet nadenken over wat echt belangrijk is. Wat mis je het meest? Negen lezers vertellen.

Isabel (50) logopedist: ‘Tijdens de quarantaine heb ik beseft hoe dankbaar ik ben voor onze fantastische maatschappelijke instellingen. Hoe geweldig is het dat we binnenkort opnieuw tot rust kunnen komen in de bibliotheek? Voor mij heeft de fysieke aanwezigheid van zo veel literatuur iets magisch. Zodra het terug mag, ben ik er als de kippen bij om tussen de boeken te snuffelen en nieuwe pareltjes te ontdekken.’

Juliette (24) student: ‘Mijn vriend en ik zijn al jaren een koppel en hebben net als de meeste duo’s gelukkige en minder gelukkige dagen gekend. Na lang nadenken, plannen we om na de coronacrisis de grote stap te zetten: we gaan samenwonen! Ik maak mijn hoofd leeg door te werken met mijn handen, dus we willen zelf verven, het huis vanbinnen een flinke opknapbeurt geven en zelf decoratie maken. De bedoeling is om ons huisje zo snel mogelijk om te toveren tot een echte thuis.’

Griet (37) yogaleerkracht: ‘Het geeft me veel voldoening als ik zie dat mijn leerlingen hun batterijen opladen tijdens mijn lessen. Daar kijk ik het hardst naar uit, net zoals de reflectiemomenten met een theetje na de training. Tijdens die nabespreking luister ik naar wat mijn leerlingen te vertellen hebben over de les die ik hen gaf. Tijdens de nabespreking leer ik van hen. De leerling wordt als het ware de meester. Die wisselwerking vind ik heel belangrijk.’

Tom (21) pianist: ‘Als kind leerde ik pianospelen. Sindsdien ben ik in de ban van het instrument en adem ik muziek. Door de maatregelen kan ik niet vooruit: omdat er veel praktijklessen zijn op het conservatorium, liggen de lessen stil. Het liefst wil ik zo snel mogelijk terug op het podium staan in Flagey of Bozar om mensen te ontroeren en te verrassen. Daarnaast verlang ik er ook naar om opnieuw met andere muzikanten muziek te maken tijdens de lessen kamermuziek.’

Tijdens de reflectiemomenten na de training, leer ik van mijn leerlingen

Greta (54) leerkracht lager onderwijs: ‘Vanaf het moment dat ik terug in mijn klasje kan staan om les te geven, geef ik mijn leerlingen allemaal een dikke knuffel. Momenteel past het personeel via een beurtrol op leerlingen die thuis geen opvang hebben, maar het voelt vreemd om hen niet eens een bemoedigend schouderklopje te kunnen geven of even hun hoofd te strelen. De kinderen hebben dat nodig, maar ik als onderwijzer evengoed. Ik verheug me zelfs op de pauzemomenten met collega’s: het is op die momenten dat je een lach en een traant deelt met elkaar.’

Daniël (22) barman: ‘Sinds een jaar en half ben ik barman in het Blokhut café op de Oude Markt van Leuven. De Blokhut is in de loop der maanden mijn tweede thuis geworden en de rest van de crew mijn familie. Ik ben een heel sociaal beestje en ik mis dan ook echt het contact met andere mensen. Vol ongeduld tel ik de dagen af tot mijn geliefde café zijn deuren heropent. Ik kan niet weerstaan aan de lokroep van het nachtleven en ik verheug me erop om mijn vaste klanten terug te kunnen verwennen met hun favoriete drankjes. Ik word intens gelukkig als ik mensen zie losgaan op de muziek en hen daardoor een onvergetelijke avond bezorg.’

Rudi (56) bewegingstherapeut: ‘Al jaren is het mijn job om mensen te begeleiden in een afkickcentrum door met hen te sporten. Gezondheid en beweging nemen al sinds mijn tienerjaren een groot deel van mijn vrije tijd in beslag. Nu het niet meer mogelijk is om met mijn patiënten op een normale manier te sporten, merk ik dat ik niet alleen de beweging mis, maar ook de verbondenheid. Door te sporten met elkaar schep je een band. Naast de patiënten kom ikzelf daar ook sterker uit. Als zij vooruitgaan, is mijn dag ook geslaagd.’

Tom (18) student: ‘Naast student lichamelijke opvoeding en bewegingswetenschappen, ben ik een fanatieke tienkamper. Elke dag trainen is doorheen de jaren vanzelfsprekend geworden en ik probeer zo veel mogelijk wedstrijden mee te pikken in het weekend. Nu de atletiekclub haar deuren heeft gesloten, ben ik helaas op mezelf aangewezen. Op momenten als deze besef ik hoeveel ik eigenlijk van de groepstrainingen geniet. Het contact met de trainers en vrienden is zo waardevol. Daarbovenop vind ik het rot dat de wedstrijden stilliggen: ik wil mezelf meten met anderen en kunnen groeien.’

Ik mis niet alleen het sporten, maar ook de verbondenheid met mijn patiënten

Bianca (23) student: ‘Hele dagen binnen zitten is niets voor mij. Ik voel zelfs wat schaamte als ik ’s middags naar de winkel ga om boodschappen te doen, alsof ik iets illegaals doe. Omdat ik in Antwerpen woon en heel wat van mijn beste vrienden in Leuven, kijk ik er zelfs naar uit om gewoon de trein te kunnen nemen naar hen, iets waar ik voor de crisis altijd tegenop keek. Opnieuw kunnen gaan en staan waar ik wil: die vrijheid ga ik nooit meer vanzelfsprekend vinden.’

Mare (29) journalist: ‘Exact vijf maanden geleden ging ik met een van mijn beste vriendinnen een hapje eten in bij El Calino in Elsene. Ze serveren daar burgers in wafel- in plaats van brooddeeg: onverantwoord ongezond en vreselijk onvolwassen, maar uiteraard erg lekker. Op de dessertkaart staan wafels gevuld met ijs, Kinderbueno, M&M’s en andere zoetigheden die je spontaan doen watertanden. Ik maakte toen de kapitale fout om geen dessert te bestellen. Ik heb daar nu nog elke dag spijt van. Zodra El Calino opnieuw opengaat, sta ik daar voor de deur, met diezelfde vriendin.’