Van de caravan naar de Coupure: The Bony King of Nowhere keert terug naar zijn heimat

Bram Vanparys aka The Bony King of Nowhere verliet Gent om op een godvergeten plek in de Vlaamse Ardennen in een caravan te wonen. Toen zijn relatie op de klippen liep, keerde hij terug om zijn nieuwe album Silent Days in te blikken. De ondraaglijke stilte van de buiten maakte plaats voor de dynamiek van de stad, wat de bijtende pijn van de verdwenen liefde een stuk verzachtte. ‘Ik voel me nu rustiger.’

Bram Vanparys (32) woonde het grootste stuk van zijn leven in Gent, maar beleefde zijn wonderjaren op het platteland. ‘Ik ben geboren in het Universitair Ziekenhuis van Gent, maar groeide op in de piepkleine boerderij van mijn ouders in Merelbeke. Ze lag midden in de velden en in de winter was het er ijskoud, dat herinner ik me nog goed.’ Drie jaar na zijn geboorte verhuisden zijn ouders naar een grotere boerderij in Oosterzele, maar enkele jaren later ging het koppel uit elkaar. ‘Mijn kindertijd was daardoor redelijk chaotisch’, vertelt Bram. ‘Mijn ouders stortten zich in een aantal nieuwe relaties, waardoor ik telkens opnieuw terechtkwam in een nieuw samengesteld gezin. Die constante verandering was verwarrend, maar tegelijk stelde ik mij daar niet te veel vragen bij. Toch heeft die periode wel een impact gehad op mij, denk ik.

Wellicht heb ik nu nood aan meer stabiliteit in mijn leven. Tegelijk heeft het ervoor gezorgd dat ik bijzonder goed mijn plan kan trekken, zowel praktisch als emotioneel. Ik zal niet snel een beroep doen op andere mensen. Daar werk ik nu wel aan: hulp durven te vragen. De laatste tijd ben ik gaan inzien wat vriendschap kan betekenen. Je hoeft niet alles alleen te doen.’

DE RUST VAN WATER EN BOMEN

Nu hij sinds vorig jaar weer in de stad woont, doet Bram een inspanning om niet te vereenzamen. ‘Als ik nieuwe songs schrijf, ga ik daar zo in op dat ik de neiging heb mij af te zonderen. Dat is niet gezond.’ De breuk met zijn toenmalige vrouw was de trigger om de soms ondraaglijke stilte van het platteland te ontvluchten en terug te keren naar Gent, zijn vertrouwde omgeving. ‘Ik wou opnieuw dichter bij mijn vrienden zijn. De stad biedt ook afleiding, ik had dat nodig.’

Bram vond een appartement aan de Coupure, met zicht op het rustgevende water en de magnifieke bomenrij van platanen en linden. ‘Ik wou zo snel mogelijk verhuizen en dit appartement kwam als een van de eerste op mijn weg. Ik ben superblij dat ik hier woon. Als je een jaar lang midden in de natuur hebt gewoond, is dit een goede overgangsfase.’ De ruwe demo-opnames van zijn nieuwe plaat kwamen nog tot stand in de caravan, maar het grootste deel van Silent Days nam Bram op in zijn appartement in Gent. Hij werkte de plaat daarna af in La Patrie, de studio van producer Koen Gisen.

‘Als ik iets doe, doe ik dat heel obsessief. Dat is met alles zo in mijn leven. Toen ik bezig was met de opnames, verplichtte ik mezelf volgens een duidelijke structuur te werken. Het was dat of letterlijk van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat alleen maar met mijn plaat bezig zijn. Daarom begon ik mijn dag met een kop koffie aan het water, rechtover mijn deur. Ik zag de mensen passeren, schreef soms teksten. Een andere favoriete plek ligt hier vlakbij: de binnentuin van de Bijloke, waar ik deze zomer regelmatig naartoe trok om te lezen. Ik verplichtte mezelf ook om af en toe te gaan zwemmen. Ook dat deed ik met volle overgave: tachtig lengtes, telkens opnieuw. Maar toch kost het mij een inspanning om variatie in mijn dag te krijgen. Als ik er niet op let, ben ik dwangmatig bezig met één ding.

De tafel in mijn woonkamer heb ik zelf gemaakt in de Vlaamse Ardennen. Ik had hout gevonden in een vervallen gebouw dat nog overeind stond op het stuk land dat ik had gekocht. Met die planken wou ik een eigen tafel maken. Twee weken ben ik alleen maar daarmee bezig geweest.’

VERDWENEN RUWHEID EN LELIJKHEID

Sinds Bram terug is in zijn thuisstad, kijkt hij er met andere ogen naar. ‘Ik zie Gent nu veeleer als een klein, vredig dorp.’ Vroeger had hij er een soort van haat-liefdeverhouding mee, omdat een aantal zaken hem storen. ‘In de binnenstad is de ruwheid en de lelijkheid zo goed als verdwenen. Het is een enclave geworden waar de overwegend blanke, linkse middenklasse domineert. Het conflict, iets wat ik net zo interessant vind aan steden, is nauwelijks merkbaar in het centrum: botsingen tussen verschillende nationaliteiten, andere overtuigingen, diverse lagen van de bevolking…

Die confrontatie zie je wél nog in de stadsrand, in de Muide, de Brugse Poort en Ledeberg bijvoorbeeld. Die volkse buurten vind ik authentieker dan het centrum. Het confronteert je met wat er zich in de wereld afspeelt. De wereld is groter dan je eigen omgeving. Als je in het centrum van Gent woont, zou je beginnen te geloven dat er geen problemen in de wereld zijn, dat alles oké is en dat onze maatschappij mooi is. In de Brugse Poort daarentegen ondervind je bijna dagelijks aan den lijve dat de wereld niet simpel in elkaar steekt. Die geschillen tussen de Bulgaren en de Roemenen, tussen de Marokkanen en de Turken, het spanningsveld tussen de migranten en de blanke Vlaming, dat alles vind ik een interessant gegeven. En tegelijk zie je er ook dat onze samenleving, ondanks alle onrust, ook gewoon werkt.’

‘Wat me daarnaast ook stoort, is dat de woningprijzen de pan uit rijzen. Ik vrees dat er over tien jaar alleen nog oudere mensen in het centrum zullen wonen, omdat het niet langer betaalbaar zal zijn voor jonge mensen. Dat proces lijkt me nog moeilijk te stoppen.’

AUTOWASBEURT OP ZATERDAG

Maar ondanks die kritische blik is The Bony King wel degelijk blij terug in de stad te wonen. Hij had het dan ook helemaal gehad met het platteland. ‘Mensen zijn raar op de buiten. Ze zijn in het begin wat argwanend en vrij afstandelijk, tot de dag dat je er iets koopt. Dan weet iedereen dat binnen de kortste keren en aanvaarden ze je snel, word je deel van de gemeenschap. Maar een echte connectie met de mensen daar? Nee, die heb ik nooit gemaakt.

De meesten zijn er vooral bezig met het onkruid in de tuin en de autowasbeurt op zaterdag, ook met de aanhoudende droogte en de dreigende waterschaarste. Het is een soort van metafoor: niet verder kijken dan hun neus lang is. Een deftig gesprek voeren over wat er in de wereld gebeurt? Binnen de vijf minuten begonnen mijn buren over ‘de vreemdelingen’, terwijl er niet eens migranten wonen. Dat maakt het des te pijnlijker, omdat ze niet weten waarover ze praten. Ik vond het niet leuk om omringd te zijn door mensen met zo weinig empathie. Ze wonen in een villa en beginnen op den duur te geloven dat alles wat niet in hun micro-wereld past, fout of slecht is. Een soort tunnelvisie die praten moeilijk maakt. Nee, op menselijk vlak was het niet inspirerend om daar te wonen.’

Maar waarom had hij destijds dan beslist om naar daar te trekken? ‘Dat was een idee-fixe van mij. Ik ben nogal nostalgisch, dat had er wellicht veel mee te maken. Op een dag vonden we een groot stuk land midden in de velden, langs een klein straatje, ergens tussen Brakel en Geraardsbergen. De beslissing om die grond te kopen, was impulsief.’ Het koppel koos ervoor om in een caravan te wonen. ‘Ik vond het interessant om dat eens mee te maken. Ik ben niet zo gehecht aan comfort. Of ik nu dan nooit heimwee heb? Nee, toch niet. Als je midden in de winter elke nacht wakker wordt door de vrieskou, denk je: dit hoeft nu ook niet. ( lacht) Ik wil die periode niet romantiseren. Ik kon het aan, omdat ik wist dat ik elk moment terug kon. Sowieso ben ik graag in de natuur, maar ik ben er ondertussen achter gekomen dat ik de stad net zo goed nodig heb.’

Is Gent dan de eindbestemming? ‘Niet noodzakelijk. Ik blijf niet graag lang hangen op één plek en wil er ook niet te veel waarde aan hechten. Veel mensen beschouwen een eigen woning als een belangrijke doelstelling en investeren daar veel geld, tijd en energie in. Dat wil ik voor mezelf niet. Ik vind het belangrijker om ervaringen en indrukken op te doen, om te schrijven en muziek te maken. Als ik later terugblik, zullen die albums mij blijer maken dan dat afbetaalde huis. Iets creëren schenkt mij de grootste voldoening.’

Biedt de stad ook troost voor de relatiebreuk? ‘Gent biedt afleiding en dat had ik zeker nodig’, zegt hij. ‘Waar ik vroeger woonde, was de stilte soms ondraaglijk. Er waren dagen dat ik wakker werd en de hele dag alleen maar stilte rondom mij voelde, dat werd na verloop van tijd uitzichtloos. De dagen waren ook inwisselbaar, soms wist ik niet eens welke dag het was. Hier hoor je dat er buiten leven is. Ik ga ook regelmatig op stap, ontmoet mensen. Dat gevoel om deel uit te maken van de samenleving, is zeer belangrijk. Maakt het mij ook gelukkiger? Ik weet niet of ik daar een antwoord op heb. Laten we zeggen dat ik mij rustiger voel. En da’s tof.’