Dieter Coppens (44), grafisch vormgever en tv-maker. Zopas begon het vijfde seizoen van de druk bekeken Eén-reeks Down the Road, waarin Coppens op reis gaat met zes mensen met het syndroom van Down. Ze worden zijn vrienden én leermeesters.
“Ik zie me de allereerste draaidag van Down the Road nog met Martijn en Kevin naar de campingdouches lopen. Martijn bleek hulp nodig te hebben, dus was ik opeens een jongen van 32 jaar aan het wassen terwijl ik zelf in mijn bloten stond. Achteraf dacht ik verbaasd: wat heb ik nu net gedaan? (lacht) Maar goed, alles verliep in de juiste sfeer en terwijl we terug naar onze tent wandelden, genietend van de prille ochtendzon, zei Kevin: ‘Allez jong, weer een dag!’ Hij bedoelde: er staat vandaag weer van alles op het menu waarvan we mogen genieten.
Ik ben wel opgevoed met zin voor verwondering – mijn moeder wees ons constant op mooie details in de natuur – en voor avontuur – ik mocht de hele wereld rond liften – maar Kevins zinnetje kwam toch enorm binnen, wellicht omdat hij extra vrolijkheidspoeder over zijn woorden strooide én omdat het een welkome herbevestiging was. Carpe diem: we kennen het advies allemaal, maar vergeten het in ons gejaagde bestaan zo vaak. Pas als een dierbare heengaat of erg ziek wordt, worden we wakker geschud en zijn we weer milder en inniger met elkaar.
Twee jaar geleden kreeg mijn vrouw een kwaadaardige baarmoederhalskanker en door corona dreigde haar operatie uitgesteld te worden. Toen begon ik toch te zweten, zeker omdat onze drie kinderen vroegen of mama nu zou sterven. Wat hielp, was dat Rut zich op geen enkel moment paniekerig of huilerig toonde. Ze voelde zich wel kwetsbaar, maar zei: ‘We volgen gewoon het traject van de dokters en dan is er heel veel kans dat ik hierdoor kom.’ De operatie kwam er, achteraf bekeken net op tijd om chemo en uitzaaiingen te vermijden. Het was dus nipt, maar intussen is Rut weer gezond verklaard.
Ze staat nu helemaal anders in het leven. Zo is ze gestopt als directiesecretaresse om te zoeken naar werk met meer zingeving. Ook ik sta langer bij dingen stil en ben milder. In de drukte thuis kon het vroeger gebeuren dat wij, zoals elk koppel, elkaar iets toesnauwden, maar nu ben ik voorzichtiger. Hé, ons Rutje! denk ik dan. (maakt knuffelgebaar) Ik ben keiblij dat ze erdoor is en maak van elke dag het beste. Dat zeg ik ook tegen mijn kinderen: ‘Echt genieten hè, gasten!’
Barslechte dagen heb ik sowieso niet, maar ik ben een even gevoelig type als mijn moeder en lig vaak wakker. Vooral het feit dat we de aarde naar de kloten helpen, maakt me zó verdrietig. Onlangs zei mijn dochter van zeventien: ‘Papa, kinderen krijgen kan met deze overbevolking toch niet meer?’ Ze heeft gelijk, maar fuck, hoe kon het zover komen? Natuurlijk moet ik voor het werk weleens vliegen, maar ik gebruik mijn bekende kop ook, bijvoorbeeld om mensen aan te sporen net als ik een bos te planten.
Dit najaar ga ik voor de goede zaak zelfs strippen, in primetime op Eén… Toch twijfelde ik niet om aan For one night only mee te werken omdat het taboes over kanker bij mannen wil doorbreken. Zowel mijn vader als enkele nonkels kregen prostaatkanker en het zit er dik in dat ik het zelf krijg. Mannen praten graag over hunne Jos behalve als er iets mis mee is. Ik zet dus mijn schroom opzij opdat de Vlaamse kijker dat ook doet en we zo misschien levens redden. En als ik al strippend toch zou staan sterven, ga ik gewoon denken aan Kevin: Allez jong, weer een dag!” (lacht)
