Lien De Ruyck (36) is de auteur van het recent verschenen boek Off-Grid Adventures, reiziger en toekomststrateeg. Via verbeelding en verhalen wil ze een hoopvollere toekomst voor onze planeet tastbaar maken.
“Kort voor corona de wereld deed dichtklappen, vertrok ik met de motor op wereldreis: van west naar oost, zonder plan, met een vriend die ik nog niet lang kende. Maar ik vertrouwde op een goede afloop, zelfs toen we panne kregen in een Siberisch dorpje, 150 kilometer van het volgende verwijderd. De mensen hadden er bijna niets, al zeker niet het wisselstuk dat wij nodig hadden, maar ze schoten meteen in actie.
Ik begreep eerst niet waar ze naartoe wilden – ik spreek geen Russisch – maar gaf ze toch mijn motorsleutel vanuit mijn geloof dat de meeste mensen deugen. En inderdaad: deze mensen bouwden eigenhandig een krat om daarin onze motor op een oude, kleine truck naar de Chinese grens te brengen.
Het versterkte mijn hoop dat een advies dat ik eerder had gekregen weleens waar kon zijn: ‘Imagine, becoming Earth’s greatest stewards.’ Stel je voor dat we niet alleen als goede huisbewaarders voor elkaar zorgen, maar ook voor de volgende generaties én de planeet.
Die is onze enige thuis, maar dat uitzoomen vergeten we vaak, of we voelen ons verlamd door klimaat- en andere crisissen. Zelfs de twintigers aan wie ik aan LUCA School of Arts lesgeef, zien vaak geen toekomst meer. Maar er kan nog zo veel! Dat geloof ik oprecht sinds ik dat advies kreeg van de charismatische duurzaamheidsexperte Solitaire Townsend. Zij pionierde in 2001 met de oprichting van haar change agency, Futerra, en ik ontmoette haar later op een congres. Sindsdien ga ik vaak bij haar te rade, want met één zin kan ze je blik doen kantelen. Zo zegt ze in haar TED-Talks dat we met de juiste marketing – lees: positieve toekomstscenario’s – veel meer mensen kunnen motiveren om voor de aarde en elkaar te zorgen.
Ja, het is geweldig dat ik tussen orka’s mag zwemmen of rond Antarctica varen, maar hoe vul ik de verantwoordelijkheid die met die vrijheid komt in?
Lang voor mijn wereldreis had ik al beslist om mijn creativiteit niet meer te investeren in campagnes om auto’s te verkopen, maar om duurzamer te leven. Alleen twijfelde ik over mijn rol als avonturier. Ja, het is geweldig dat ik tussen orka’s mag zwemmen of rond Antarctica varen, maar hoe vul ik de verantwoordelijkheid die met die vrijheid komt in?
Tijdens een gesprek raakte Solitaire de juiste snaar met haar ‘Imagine…’. We kampen met een verbeeldingscrisis. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat het met het leven op aarde nog goed komt, maar wat als we wél zien hoe het voor de volgende generaties beter kan worden? Het is zuurstof om hoopvol én actief te zijn. De zin werd prompt mijn lijfspreuk.
Terug thuis vond ik mijn definitieve focus, ook door katalysators zoals corona en mijn vaders overlijden. Ik volgde een internationale opleiding in toekomstdenken en besloot Solitaires hoop en verbeelding mee te stimuleren. Dat probeer ik nu door in mijn reisverhalen elementen van verwondering te steken of op mijn nieuwe website rond regeneratie concrete toekomstbeelden te schetsen.
Natuurlijk voel ik soms vervreemding en frustratie als ik zie dat veel mensen het tegenovergestelde doen van wat ik beoog, maar Solitaires advies hernieuwt altijd de goesting. Ik zie hetzelfde gebeuren als ik het deel met anderen, zeker als ik de vergelijking met motorrijden maak. Daarbij mag je ook niet naar de afgrond kijken of je rijdt er recht in. Je moet in je verbeelding voorbij de bocht kijken, zelfs het lef hebben om gas bij te geven. Je zult versteld staan van de wegen die zich openen.”
