Sofie Lemaire over tram vier: ‘Tot mijn dertigste had ik een gevoel van potentieel, nu besef ik dat veel dingen niet meer gaan’

Radiopresentatrice Sofie Lemaire neemt ons elke voormiddag op Radio 1 mee in haar Wereld, en zorgde ervoor dat veel meer straten en pleinen naar vrouwen genoemd werden. Dit jaar mocht ze veertig kaarsjes uitblazen.

“Ouder worden heb ik altijd tof gevonden, het leven werd jaar na jaar plezanter en comfortabeler. Maar 40 is anders. Het voelt als een nieuwe levensfase. Tot mijn 30ste had ik een gevoel van potentieel, er waren veel mogelijkheden. Daarna werd ik moeder en kwam ik in een soort rush terecht. Nu ik weer tijd heb om na te denken, besef ik dat dat potentieel minder is. Ik heb geen spijt van de keuzes die ik gemaakt heb, maar ik heb ze gemaakt en dus veel andere dingen niet gedaan. Die duizenden niet geleefde levens komen af en toe tegen me babbelen. Wat als ik theater had gekozen? En waarom heb ik niet al op zestien plaatsen in de wereld gewoond?

Maar het is dubbel, want aan de andere kant weet ik niet meer wat mijn scenario is, nu. Als kind weet je wat er van je verwacht wordt: studeren, een job en een lief, een gezin en een huis. Ik heb afgevinkt wat de maatschappij vindt dat ik moest afvinken en dat geeft vrijheid, maar de vraag is: wat nu? Een tweede carrière? Mezelf spiritueel ontwikkelen? (lacht) Wat wordt er van mij verwacht?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben trots op de meeste dingen die ik gedaan heb. Ik kies projecten die me iets bijleren, zodat ik kan blijven veranderen en evolueren. Als kind had ik een statisch beeld van het volwassen leven. Je groeit op, je wordt volwassen, je begrijpt hoe het leven in elkaar zit, doet dan je hele leven hetzelfde en gaat dood. Dat klopt dus niet. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik een vervloeiende massa ben die verandert afhankelijk van de context waar ik in zit.

Ik ben ook blij met een soort emotionele stabiliteit die er nu is. Vroeger werd ik makkelijk overmand, de turbulentie van het leven was groot. Ik kon echt heel verdrietig of heel gestrest zijn. Nu ben ik rustiger. Ik weet dat dingen overgaan, dus komen ze op een andere manier binnen. Ik ken mezelf ook beter en heb geleerd om mee te buigen met het leven als helmgras in de wind. Maar ja, soms mis ik de jeugdige passie en drang.”