Politicus Lore Baeten: ‘Ik krijg nog altijd te horen dat ik niet zo ambitieus, luid en aanwezig mag zijn’

Lore Baeten is gemeenteraadslid voor CD&V in Sint-Niklaas en auteur van het boek Ve(e)rkracht, over de impact die een verkrachting op haar had en hoe ze dat verwerkt heeft. Ze is een van de 110 vrouwen de we naar aanleiding van de 110e Internationale Vrouwendag laten verwoorden waarom zo’n dag nog nodig is.

Als ik als antwoord op de vraag waarom Internationale Vrouwendag nog belangrijk is schoorvoetend de genderkloof aanhaal, dan is de repliek vaak: ‘Het is hier toch zo slecht niet, je hoeft je zo niet op te winden’. Natuurlijk is er al veel gerealiseerd. Ik kan hier in Vlaanderen mijn dromen en ambities najagen en heb het als jonge vrouw niet slecht.

Maar het is niet omdat er vandaag al veel gerealiseerd is, dat we er al zijn. Of dat onze verworven rechten een blijvende garantie zijn. Het is ook niet omdat het hier goed gaat, dat er elders in de wereld geen problemen meer zijn. Voor mij hoeft de discussie rond gender niet steeds over quota en het glazen plafond te gaan. Daar liggen jonge vrouwen niet meteen over wakker. Ze liggen wel wakker van het klimaat, menstruatiearmoede en seksueel geweld. Ik denk dat het belangrijk is om over die dingen te durven spreken. We moeten durven aanhalen wat niet goed gaat, durven verdedigen wat we hebben, durven kijken naar het buitenland en een einde maken aan zaken zoals genitale verminking en vrouwenhandel.

Ik krijg nog altijd te horen dat ik niet zo ambitieus, luid en aanwezig mag zijn

Een Internationale Vrouwendag is daarvoor van cruciaal belang. Het is een dag om stil te staan bij zichtbare en onzichtbare ongelijkheid. En vergeet ook de ongelijkheid die mannen ervaren niet, de druk om ambitie te moeten hebben, de angst om te praten over mentaal welzijn, om kwetsbaar te durven zijn in deze (soms) patriarchale wereld. Ook dat moeten wij vrouwen durven aanhalen als het over genderongelijkheid gaat.

Ik heb geen cijfers of wetenschappelijk onderzoek dat verklaart waarom ik seksisme en ongelijkheid zie en voel. Het is onzichtbaar, maar ik voel het. Als ik te horen krijg dat ik niet zo ambitieus moet zijn, niet zo luid en zo aanwezig, maar bescheiden en zorgzaam. Dat beklemmende gevoel grijpt me soms bij de keel. Maar dan denk ik aan de woorden van Michelle Obama, waarvan ik hoop dat elke jonge vrouw ze vandaag even luidop durft te zeggen: ‘I decided that I wasn’t bossy — I was confident and strong. I wasn’t loud — I was a young woman with something important to say.’