Pleidooi voor sexting: laten we de liefde voor ons lijf vieren

Bij sexting is de seks niets nieuws, wel het medium. Maar maakt dat echt een probleem van de trend? Of zijn het onze negatieve reacties? Wie genoeg van zijn/haar lichaam houdt om dat te tonen, moeten we toejuichen, niet vernederen.

Toen een vriend enige tijd geleden mijn profiel wou opstellen op een datingapp, vroeg hij verrast: ‘Wat, geen enkele foto van je kont?’ – Ik beet op mijn onderlip. Was ik niet meer mee met de nieuwste trends? Een oude vrijster? Op Grindr, zo verklaarde hij, deelden mannen zonder schroom foto’s van hun edele delen. ‘Je moet toch weten welk vlees je in de kuip hebt!’

Hij heeft een punt.

Sexting is hier het buzzwoord voor. Een samentrekking van het Engelse ‘sex’ en ’texting’ wat het sturen van naaktfoto’s via sms, e-mail of apps betekent. Het zijn die stoute foto’s die je vroeger misschien met een polaroid nam, of het meer directe ‘jij toont mij de jouwe, dan toon ik de mijne’, maar dan gedigitaliseerd. Iets van alle leeftijden, maar een groeiende trend bij een jongere generatie die werd grootgebracht met een smartphone in de hand.

Populaire apps als Snapchat en nu ook Instagram nodigen uit tot sexting, omdat je foto’s kan versturen die zichzelf gewoon weer verwijderen. Hoewel dat een vals gevoel van veiligheid geeft: in dit digitale tijdperk bestaat zoiets als screenshots, momentopnames van je beeld. En ook al krijg je via die apps een melding wanneer iemand je foto opslaat voordat die verwijderd werd, is het dan natuurlijk te laat.

Het probleem bij sexting is namelijk niet zozeer de seks, wel het medium. Het maken en willen delen van seksueel getinte foto’s is niets geks. We doen het omdat we op zoek zijn naar bevestiging, omdat we in een speelse bui zijn of omdat we eigenlijk blaken van zelfvertrouwen en trots zijn op dat lichaam en onze seksualiteit. Wat de reden ook is, het maakt deel uit van onze seksuele ontwikkeling. Ook op latere leeftijd.

Maar waar je vroeger je borsten flashte achter een muurtje of die materiële kinky foto’s kon verscheuren en zo ongedaan maken, kun je dat met de ongrijpbare nulletjes en eentjes niet. Die zijn voor eeuwig met het wereldwijde web verstrengeld.

Moeten die apps dan meer doen om ons te beschermen tegen pesterijen en de vernedering door ongewenste verspreiding van intieme foto’s? Of moeten we onszelf beschermen en gewoon ophouden met die sexting? Als je geen schaamrood op de wangen wilt, publiceer of maak dan geen naaktfoto’s. Of zoiets.

Dat lijkt me drastisch. Want sexting kan ook leerrijk en fijn zijn. Zolang we goed begrijpen welke risico’s eraan verbonden zijn en we daarna alsnog – uit vrije wil! – beslissen onze foto de wereld in te sturen, is er geen probleem. We moeten vooral onthouden dat passies en relaties van tijdelijke aard zijn. Een foto is dat vandaag niet meer. Door op die verzendknop te drukken, laat je een deeltje van jezelf los en heb je er geen controle meer over. Zelfs als je iemand voldoende vertrouwt, kan ‘Jij toont mij de jouwe’ al snel eindigen in ‘dan toon ik de jouwe aan de rest van de wereld’. En dat is misschien niet meteen het scenario dat je in gedachten had.

Het is echter ook een strafbaar scenario. In België werd begin 2016 een artikel aan de strafwet toegevoegd dat het strafbaar maakt om zonder toestemming of buiten het medeweten om ‘de beeld- of geluidsopname van een ontblote persoon of een persoon die een expliciete seksuele daad stelt’ te verspreiden. Ook al heeft die persoon ingestemd met het maken ervan.

Waarom blijft sexting dan nog zo vaak gelinkt aan pesterijen en slut shaming – wie zich seksueel uit, moet toch een slet zijn? Zo werd Kim Kardashian na het lekken van haar sekstape in 2007 ook het slachtoffer van slut shaming en kreeg ze heel wat negatieve commentaar over haar lichaam te slikken. Tot ze besloot om van dat lichaam een merk te maken.

We moeten namelijk inzien dat niet wie aan sexting doet in de fout gaat, maar dat het onze reacties zijn die het probleem mee vormgeven. Door het fenomeen te willen verbieden en als iets slechts te bestempelen, lijken we net diegenen te sterken die de beelden zonder toestemming verspreiden.

Natuurlijk is niet iedereen even veerkrachtig als Kardashian, maar er valt zeker wel een wijze les te trekken uit hoe ze de controle over haar lichaam terugnam. Wanneer iemand van zijn of haar lichaam houdt en de persoonlijke keuze maakt om dat te tonen, kunnen we twee dingen doen: die persoon daarom veroordelen – zelfvertrouwen, foei! – of toejuichen. Het is al te gek dat ik nog uitschrijf wat het enige ding is dat we zouden moéten doen: de liefde voor ons lijf eindelijk schaamteloos vieren.