‘Op den duur hoorde ik zijn gehuil ook als het stil was’: hoe hielp kinderpsychiater Binu Singh huilbaby Basile?

Mama Yasmine was volledig uitgeput: haar baby Basile huilde tot wel vijftien uur per dag. Tot overmaat van ramp werd hij ook geweigerd bij de crèche. Uiteindelijk waren het dagziekenhuis Kleine K en kinderpsychiater Binu Singh die rust wisten te brengen in het leven van het gezin. “Soms ging het over de meest eenvoudige dingen als wandelen in de buitenlucht, dat durf je met een huilbaby op den duur niet meer.”

Het verhaal van mama Yasmine

“Mijn zwangerschap stond al bol van de stress. Van extreme misselijkheid met een ziekenhuisopname als gevolg, tot mijn contract dat niet verlengd werd zodra mijn werkgever vernam dat ik zwanger was. Achteraf gezien had ik moeten rusten, maar ik was zo boos om dat ontslag dat ik absoluut een nieuwe job wilde vinden vóór de geboorte.

De bevalling die ik me had voorgesteld was een lotusbevalling waarbij de navelstreng niet meteen wordt doorgeknipt. In realiteit overkwam mij een stortbevalling. Vijf minuten na aankomst in het ziekenhuis werd Basile geboren. Zodra zijn hoofd eruit was, riepen de artsen: ‘Stop met persen!’ Zijn navelstreng bleek erg kort en zat tweemaal rond zijn hoofdje gedraaid, als een strakke sjaal. Zo had Basile al tien weken ingedaald klaargezeten, want op 30 weken had ik al vroege weeën. Pas nu besef ik hoe traumatiserend het moet geweest zijn om door dat nauwe geboortekanaal te gaan. Alle fysieke testen bleken gelukkig in orde, dus mochten we naar onze kamer. Maar daar zette hij zijn keel open. Elke vezel in mijn lijf wist meteen: hier is iets mis.

De maanden nadien leefden we in overlevingsmodus. Basile huilde soms vijftien uur per dag. Onze dochter had lang uitgekeken naar de komst van haar broertje, maar kreeg plots een huilbroer. Mijn man kon het allemaal niet aan en vluchtte in onze verbouwingswerken. Alleen in de draagdoek bij mij kalmeerde Basile een beetje, maar het gebrek aan persoonlijke ruimte was mentaal en fysiek uitputtend. Op den duur hoorde ik zijn gehuil de hele tijd in mijn hoofd, ook als hij stil was. Om mezelf te kalmeren zong ik eindeloos In een klein stationnetje. Ik ben zelfs opnieuw beginnen te roken, omdat anderen Basile dan even van mij zouden overnemen.

De vroedvrouw, die ik al kende van ons eerste kindje, zag hoe ernstig het was. Zij stuurde ons naar De Bakkerij, een centrum van twee psychotherapeuten gespecialiseerd in de behandeling van emotionele problemen in de vroege kindertijd. Vanuit empathische betrokkenheid en kijkend naar zijn lichaamstaal werd Basile aangeraakt op plaatsen waar hij spanning voelde –aan zijn hoofd, nek en schouders, waar hij had vastgezeten. Zo lieten ze Basile de oorzaak van zijn pijn herbeleven, hij krijste en huilde alsof zijn leven ervan afhing. Mij blies het volledig van mijn sokken, maar door die pijn mee met hem te beleven, kwam er weer een beetje ruimte voor begrip. Die was door de uitputting zoekgeraakt.

Omdat Basile na zes sessies opnieuw in zichzelf begon te keren, werden we doorverwezen naar Kleine K. Dat gaf ons de sprankel hoop die ons overeind hield. Een aantal ingrediënten daar heeft ons leven voorgoed veranderd, zoals de voorspelbaarheid. Elke week volgden we bepaalde therapieën, enkel met Basile of met andere ouders, telkens met dezelfde begeleiders en rituelen: eerst op een mat gaan zitten, dan een mindfulnessoefening terwijl de therapeuten met onze baby’s speelden. Het gaf ons een sterk veiligheidsgevoel. Ook het sociale contact met andere ouders hielp enorm. En de meest eenvoudige dingen: samen in de buitenlucht gaan wandelen, want dat durf je met je huilbaby op den duur niet meer. Het was uiteraard pittig. Omdat ik een postnatale depressie en intens slaaptekort had, ging ik in op het voorstel om een tijd opgenomen te worden. Terugkijkend heeft Kleine K ons geleerd hoe cruciaal het is om de verbinding met elkaar als gezin te blijven zoeken én om je eigen village te vinden, als je weinig hulp krijgt van familie.

Vandaag is Basile zeven. Dankzij alle inzichten die we in Kleine K kregen, groeide hij uit tot een pientere, nieuwsgierige brok energie voor wie duidelijkheid erg belangrijk is. We helpen hem gebeurtenissen en emoties te benoemen en op een gepaste manier te uiten. Zijn huidhonger blijft groot en hij is een enorme knuffelaar. Nog regelmatig tokkel ik met de toppen van mijn vingers even over zijn rug, een liefdevolle aanraking die ik op Kleine K ontdekte en die hem als baby na maanden van huilen eindelijk wat leek te kalmeren. Zijn ontspannen reactie – mond halfopen, blik op oneindig – is vandaag nog krak dezelfde als toen hij een baby was.”

De hulp van Binu Singh

“Basile was een patatje met helblauwe ogen dat geweigerd was op de crèche omdat hij een lastige baby was en veel huilde. Dat verhaal raakte me, omdat het toont hoe de stem van het jonge kind niet gehoord wordt in onze samenleving. Door intens te huilen gaf deze baby een belangrijk signaal: hij zat niet goed in zijn vel en had hulp nodig. Ouders van huilbaby’s staan zwaar onder druk, zonder steun lukt het hen niet. Maar in plaats van begrip te krijgen, botste dit gezin op afwijzing.

Op Kleine K nemen we eerst de tijd om met ouders te kijken waarom het zo moeilijk loopt: Basile had een posttraumatische stressstoornis en emotieregulatieproblemen door hoge stress tijdens de zwangerschap en geboorte. Tegelijk leed de moeder aan een postnatale depressie en ging de vader door een moeilijke periode als zelfstandige. De kracht van het programma aan Kleine K is dat we altijd starten met het vergroten van de draagkracht in het gezin en daarnaast meerdere therapieën aanbieden om ouders en kinderen zich weer met elkaar te laten verbinden. Een van de zaken die de stress in Basile zijn lijfje leken te verminderen, waren de sessies rond liefdevol aanraken waarbij ouders hun kindje aanraken met respect voor hun lichamelijke integriteit. We noemen het geen babymassage, dat zou impliceren dat je baby iets ondergaat wat hij absoluut fijn moet vinden. Hier gaan ouders hun kindje aanraken en kijken naar de signalen die het kind geeft. Vindt hij het leuk als ik z’n hoofd streel of niet? Jonge kinderen hebben zintuiglijke ervaringen van verbinding nodig. Een baby merkt dat je hem graag ziet als hij liefdevol wordt aangeraakt, als je nabij bent, terwijl een ouder kind al kan begrijpen dat zijn ouders hem nog altijd graag zien, ook als ze even in het buitenland zijn voor werk. Vaak zien we dat ouders van een huilbaby bepaalde handelingen vermijden, uit angst dat hun kind weer gaat huilen. Ons doel is de verbinding tussen ouder en kind te herstellen, zodat ouders de signalen van hun baby opnieuw beter leren begrijpen en beantwoorden, wat het huilen vermindert.

Om Basile echt te kunnen helpen, moest ook zijn mama ondersteund worden. Kinderen ontspannen en zijn rustiger wanneer ze voelen dat hun zorggevers krijgen wat zij nodig hebben. Yasmine was een moedige mama die hulp kon toelaten, ook al had ze het gevoel dat ze gefaald had en kampte ze met schuldgevoelens. Ik zeg ouders vaak dat ze geen schuld hebben aan het feit dat hun kinderen het moeilijk hebben, het overkomt hun evenveel als hun kind, maar ze hebben wel de verantwoordelijkheid om stappen te zetten om eruit te raken, hun kind is immers afhankelijk van hen. Dat heeft Yasmine wondermooi gedaan en het was prachtig om de band tussen haar en Basile weer te zien groeien. Ook haar man is mee gaan zoeken naar hoe hij zijn vrouw en zoon het best kon steunen, zodat Yasmine opnieuw draagkracht kreeg om mee voor hun kindje te zorgen. Ouders en jonge kinderen zijn communicerende vaten. Het kan pas echt goed gaan met het kind als het goed gaat met de ouder, en omgekeerd. Door thuis meer hulp in te schakelen voor het huishouden, kreeg het gezin wat ademruimte.

Samen met hen zijn we ook op zoek gegaan naar een nieuwe crèche voor Basile, eentje die aandacht had voor zijn emotionele noden, en na een halfjaar stond het hele gezin een stuk sterker in het leven. Dit kindje heelde omdat de ouders moedig bereid waren zelf een weg af te leggen. Het is een cadeau dat ouders aan het begin van een traject vaak niet zien: dat niet alleen hun kind, maar ook zijzelf hier beter van worden.”