Kinderboekenschrijver Bart Moeyaert wint de Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA) voor zijn hele oeuvre.
‘I love you.’ Dat flapt Bart Moeyaert eruit als juryvoorzitster Boel Westin hem belt met het goede nieuws.
‘Na 16 nominaties ging ik ervan uit dat ik de prijs bij leven nooit zou krijgen. De winnaar wordt zo’n drie uur voor de officiële bekendmaking opgebeld, dus ja, mijn telefoon lag op mijn ontbijttafel in mijn hotel in Bologna. Toen er een Zweeds nummer op mijn scherm verscheen gingen allerlei gedachten tegelijk door mijn hoofd. Je weet wat er komt, en toch denk je: dit kan niet. I love you was mijn eerste reactie, en dat was echt wat ik voelde, ook al kende ik Boel Westin niet. Ik mocht het nieuws aan niemand vertellen. Mijn partner heb ik wel opgebeld. ‘Ik mag niets zeggen en jij ook niet.’ Zo wist hij wat er aan de hand was. Daarna werd mijn dag een soort Bond-film. Ik was in Bologna voor de Internationale Kinderboekenbeurs. Op een parking moest ik tussen twee bestelwagens de directeur van de ALMA vinden voor de praktische afspraken. Ik was bang om mensen die ik kende tegen het lijf te lopen, dus ging ik rondhangen in de Amerikaanse hal. De persconferentie werd live vanuit Zweden gestreamd in een grote zaal, ik stond achteraan en kreeg net voor de aankondiging telefoon van een Zweedse journaliste die het embargo niet respecteerde. Door haar heb ik het moment gemist waarop mijn naam officieel werd bekendgemaakt. Mensen die erbij waren, zeiden dat het dak eraf ging en dat er juichend werd gereageerd.
Ik hoop dat mensen daardoor het belang inzien van kinderliteratuur.
De ALMA heeft hetzelfde effect als de Nobelprijs en ja, het heeft mijn leven veranderd. Ook omdat ik op die tweede april beslist heb om alles zo bewust mogelijk mee te maken en vaak ja te zeggen. Mijn agenda zit tot volgend jaar oktober vol met reizen en colloquia. Er zijn een twintigtal nieuwe contracten getekend. Soms is het waanzin. De dag na de Boekenbeurs in Antwerpen vloog ik naar Mexico voor een workshop en een speech en meteen daarna was ik in Milaan. De ALMA komt met een stevige cheque. Het is geweldig om te weten dat dat geld op mijn rekening staat. Als schrijver geeft het me innerlijke rust. Niet dat ik afhankelijk wil zijn van geld, maar als ik geen energie hoef te steken in erover piekeren, werk ik beter. Ik ben een West-Vlaming in hart en nieren. Het enige wat ik gekocht heb is een nieuwe telefoon en een paar goeie flessen om mensen te bedanken.
Er is ontzettend veel geschreven over mijn ALMA en ik hoop dat mensen daardoor het belang inzien van kinderliteratuur. Mijn vader stierf een week na de aankondiging. Hij heeft altijd benadrukt hoe belangrijk onderwijs is, dus ging mijn speech in Stockholm over hoe de boeken die we als kind lezen ons mee vormen. Mijn vader was dement en stervende, hij heeft het nieuws nooit gehoord. Mijn moeder is ook dement, ook zij beseft het niet. Van trotse ouders is dus geen sprake. Dat is een van de dingen die ik in deze verdrietige periode heb geleerd: het inzicht dat we de dingen niet in de eerste plaats doen om onze ouders trots te maken.’
