‘Onze prestatiemaatschappij is vermoeiend, ongeacht wat de girlboss-cultuur je laat geloven’

‘De “girlboss” bestaat nog, ze kreeg gewoon de bijnaam “That girl” op TikTok’, zegt journaliste Aylin Koksal. Volgens haar creëeren hun filmpjes de perceptie dat gewone mensen – met minder privileges – niet genoeg doen en bereiken en het daarom niet verdienen om gelukkig te zijn.

‘De laatste tijd wil ik voor even niet bestaan, geen prikkels meer van buitenaf krijgen’, vertel ik aan mijn beste vriendin wanneer ze me vraagt hoe het met me gaat. Ze is stil, kijkt me aan alsof ik haar gedachten heb gelezen. ‘Ik herken me helemaal in wat je zegt, ik wil gewoon even van de aardbol verdwijnen.’ Het gaat voor alle duidelijkheid niet om suïcidale gedachten, alleen het gevoel dat het leven in zo’n stroomversnelling is gekomen, dat het onhaalbaar lijkt om te volgen.

Noem het hoe je wil: post-pandemie vermoeidheid, een seizoensgebonden dipje, een digitale degout, of ‘lockdownheimwee’, een woord dat mijn collega met een hashtag pinde op een letterbord. ‘Ik mis het, jij ook?’ Op dat moment was ik er niet van overtuigd dat ik de lockdowntoestanden miste, wel de inzichten die ik – en misschien jij ook – toen kreeg: dat veel dingen er eigenlijk niet aan toedoen, en dat vertraagd leven onze nieuwe realiteit was, iets dat ik maar al te graag omarmde.

Misschien mis ik het wel om onbezonnen te leven, mijn tijd te spenderen aan dingen die niet per se betekenisvol of LinkedIn-waardig zijn. Misschien heb ik het tegenovergestelde van fomo en lijd ik aan een soort van ‘fear of keeping up‘. Misschien heb ik een afkeer gekregen van de toxische girlboss-cultuur die zegt dat je voor je dertigste een boek moet hebben geschreven. Of de selfcare-hype, die aanlokkelijk klinkt maar je het gevoel geeft dat je geen volmaakte vrouw bent als je elke minuut van je vrije tijd niet optimaal benut met to do-lijsten, die je ironisch genoeg, nog meer stress bezorgen. Het is puur bedrog.

En toch bestaan ze, de vrouwen die op carrièrevlak én op persoonlijk vlak alles onder controle hebben (of het toch zo doen lijken). Op de social media app TikTok krijgen ze zelfs de bijnaam ‘That girl‘, de vernieuwde Gen Z versie van de ‘girlboss’. Als je de app hebt, ben je hun minuutlange video’s al ongetwijfeld tegengekomen: ze beginnen hun dagen om 5 uur ’s ochtends en maken van de vroege uren gebruik om te sporten, mediteren, lezen en zelfs studeren. Vervolgens gaan ze werken en wanneer ze terugkomen vinden ze de tijd om uitgebreid en gezond te koken. Hun avonden spenderen ze aan een skincare-routine (inclusief gezichtsmasker) een bad en nog meer lectuur.

Recent nog kwam ik het profiel van zo’n vrouw tegen, één van haar filmpjes draaide razendsnel uit tot een hype. ‘Wanneer je je realiseert dat je op je twintigste je droomhuis koopt, je droomjob hebt, met je eerste lief trouwt, een golden retriever adopteert en je droomleven leidt’, stond erin. De reacties zijn uiteenlopend, maar het merendeel vindt dit soort content ‘unrelatable‘ en zegt dat het onrealistische verwachtingen schept voor de mensen die zelfs op veel latere leeftijd nog zoekende zijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij voor de mensen die op hun twintigste alles hebben uitgedokterd. Het liefst wou ik dat iedereen die kans kreeg. Maar het permanent opdringen van dat soort content creëert de perceptie dat het niet de samenleving is die steeds veeleisender wordt. Maar dat een gewone persoon – die niet dezelfde privileges heeft – niet genoeg bereikt of doet, en het daarom niet verdient om gelukkig te zijn. Het is oké als niet elk moment van je leven er Instagramwaardig uitziet, als je geen succesvolle ondernemer bent en geen miljoen volgers op je socials hebt.

Het is oké als je onze prestatiemaatschappij ook vermoeiend vindt. Je bent normaal, en dat is prima. Echt.