Lockdown love: zij vonden het voorbije jaar de liefde

Femke en Steven leerden elkaar half maart kennen op Tinder, waarna het land vrijwel meteen op slot ging.

‘Tussen onze match en de lockdown zaten amper twee dagen’, vertelt Femke Van Geyte (28) uit Erembodegem. ‘Op dinsdag installeerde ik de app op mijn telefoon, op woensdag raakten we aan de praat, en op vrijdagavond veranderde alles.’ De twee bleven elkaar de ganse maand berichten sturen, maar begin april had Femke het wel gezien: ‘Niet-essentiële verplaatsingen met de auto waren verboden, maar gelukkig kon ik met de fiets tot bij Steven in Erpe geraken. Al die tekstberichten waren leuk, maar op een gegeven moment volstaat dat niet meer. Ik wilde Steven in de ogen kijken en weten of het écht klikte tussen ons.’

Wandelgesprekken

‘Onze eerste ontmoetingen waren noodgedwongen wandeldates’, zegt Steven Verbustel (27). ‘Omdat ik bij mijn ouders woon en hen niet in gevaar wilde brengen, hielden we anderhalve meter afstand van elkaar, maar zo zagen we elkaar tenminste. Verder was het ook allemaal niet zo vreemd: de omstandigheden waren bijzonder, maar wij hebben gewoon ons gesprek van Whatsapp voortgezet.’

‘Wat meespeelde, is dat ik in het kleuteronderwijs sta en Steven in het secundair’, zegt Femke. ‘Onze job veranderde van de ene dag op de andere, dan is het fijn om je verhaal te doen aan iemand die je begrijpt. Daar in Erpe wandelden we ook langs plekken die allerlei anekdotes over zijn jeugd en familie naar boven brachten. Steven had me die anders ook kunnen vertellen, maar nu kon ik me er meteen een beeld bij vormen.’

Uit eten gaan, een daguitstap: plotseling werden dat allemaal enorme stappen voor onze relatie, gewoon omdat ze niet eerder mogelijk waren.

Achteraf bekeken had ze zich geen beter scenario kunnen voorstellen, bekent Femke. ‘Voor ons waren die wandeldates ideaal. Op restaurant ben je nooit echt alleen en wordt het gesprek al gauw verstoord door de gsm die vaak ook op tafel ligt. Terwijl een aangename date toch volledig van de communicatie afhangt: van wat je elkaar te vertellen hebt en hoe de ander daarop reageert.’

Kleine mijlpalen

Mede door de omstandigheden kwam het pas begin juni tot een eerste kus, tijdens een uitstap naar Pairi Daiza. Deze zomer leerden Femke en Steven dan ook elkaars ouders kennen. ‘Uit voorzichtigheid naar onze families en collega’s toe ging alles wat trager, maar dat was niet slecht’, benadrukt Femke. ‘In plaats van er meteen in te vliegen en ons dan pas af te vragen of we er echt voor wilden gaan, konden wij niet anders dan eerst een vertrouwensband opbouwen. Dat maakt dat we als koppel een stevige basis hebben.’

‘Voor mij waren al onze eerste activiteiten samen eens zo bijzonder’, zegt Steven. ‘Uit eten gaan, een daguitstap: plotseling werden dat allemaal enorme stappen voor onze relatie, gewoon omdat ze niet eerder mogelijk waren. Daardoor waardeer ik ook alledaagse dingen als samen winkelen nu toch wat meer. Anders had ik ze wellicht vanzelfsprekend gevonden, nu lijken dat halve mijlpalen.’

Samen naar de film gegaan is er nog niet van gekomen, legt Femke uit, en een week samen op reis gaan is helemaal toekomstmuziek. ‘Voorlopig bekijken we onze opties van dag tot dag, in functie van de regels, en proberen we niet te veel plannen te maken. Voor hetzelfde geld vallen die immers nog in het water. Hoe dan ook zijn we verwend: we hebben elkaar, we hebben samen al veel mooie momenten beleefd – laat ons daarop focussen, in plaats van te kijken naar alles wat we niet kunnen doen.’

Anke en Lore woonden al negen maanden in hetzelfde appartementsgebouw in Antwerpen, maar vonden elkaar – corona oblige – pas begin augustus, bij een drankje met enkele buren in de gemeenschappelijke tuin.

‘Mijn vorige relatie vertoonde voor de eerste lockdown in maart al barsten’, vertelt Lore Van Duppen (26). ‘Nadien hebben we het nog even geprobeerd, maar ondertussen hadden we zoveel tijd gehad om alles eens op een rijtje te zetten dat een breuk onvermijdelijk was. In de maanden daarna dacht ik absoluut niet aan een nieuwe relatie – laat staan met een buurvrouw (lacht).’

Ook voor Anke Truyers (26) was een relatie begin augustus geen prioriteit. ‘Ik genoot als single van mijn vrijheid, zeker na de verademing die de eerste lockdown toch was. Ik was tot dat moment met enorm veel dingen tegelijk bezig, de kans om even tot mezelf te komen kwam als geroepen. Eenzaam was ik zeker niet: als oprichter van Genderspectrum, een vzw voor non-binaire en trans personen had ik altijd een online community die op me rekende en me tegelijk steun bood.’

Eentje voor het slapengaan

Als corona hen al samenbracht, dan toch vooral omdat de epidemie de bewoners van hun appartementsgebouw dichter bij elkaar bracht, zeggen Lore en Anke. ‘De buren die buiten samen een pint pakken, daarvoor gebeurde dat niet’, vertelt Anke. ‘Maar begin augustus, middenin de hittegolf, was het eens zo fijn dat we mensen konden zien in onze gemeenschappelijke voortuin, en zo toch een beetje van het zomergevoel genieten.’

Toen de provincie Antwerpen een avondklok invoerde, zocht ook Lore het groepje buren in de tuin op. ‘Ik had daarvoor al een kleine crush op Anke, maar we kenden elkaar helemaal niet. Dat we elkaar al eens tegen het lijf gelopen waren, hadden we enkel te danken aan de eerste lockdown, omdat we overdag meer thuis waren en al eens een wandeling in de buurt maakten.’

Een etentje in een restaurant of allebei in je pyjama op de bank: dan praat je over andere dingen en stel je heel andere vragen

Het drankje met de buren leidde tot ‘een laatste pintje’ onder vier ogen en, dezelfde avond nog, de eerste kus. ‘Ik had behoorlijk wat gedronken’, lacht Anke, ‘dat maakte de social distancing er niet makkelijker op. Het vreemde is dat ik op andere dates in het voorjaar net heel terughoudend en voorzichtig was geweest. Bij Lore was daar allemaal geen sprake van. Alles gebeurde gewoon vanzelf, alsof het zo moest zijn.’

Het goede leven

Later die zomer profiteerden ze er volop van, vertelt Lore. ‘We moesten wat creatief zijn en bijvoorbeeld picknicken in het park, maar op dat moment kon nog veel. Zo konden we toch enkele terrasjes doen met vrienden en een wandeling maken met onze ouders. We houden allebei van het goede leven – vlak voor de tweede lockdown zijn we dus nog op restaurant en vervolgens op café gegaan.’

‘Ik heb Lore echt om een date gevraagd’, zegt Anke. ‘Als je in hetzelfde gebouw woont, is de verleiding om de huiselijke tour op te gaan eens zo groot. Dat kan allemaal heel knus en fijn zijn, maar om elkaar te leren kennen, heb je ook andere activiteiten en dates nodig. Een etentje in een restaurant of allebei in je pyjama op de bank: dan praat je over andere dingen en stel je heel andere vragen.’

Dankbaarheid

De tweede lockdown kan ook voor hen niet snel genoeg voorbij zijn, zegt Anke. ‘Buiten tv-kijken en gezelschapsspelletjes spelen kun je ’s avonds niet veel doen – dan vraag je je toch wel eens af of je de ander niet gaat vervelen. Al moet ik er meteen bij zeggen dat we samen ook veel lol trappen en elkaar altijd weten op te beuren. Lore laat me vaak lachen en geeft me ook een gevoel van veiligheid – dat doet in deze donkere wintermaanden eens zoveel deugd.’

‘Ik ben enorm dankbaar dat ik jou heb leren kennen’, reageert Lore. ‘Dat zou ik sowieso zijn, maar nu nog meer. Iemand die er is voor je, iemand die je steunt, dat maakt alles een stuk makkelijker.’

Femke en Steven leerden elkaar half maart kennen op Tinder, waarna het land vrijwel meteen op slot ging.

‘Tussen onze match en de lockdown zaten amper twee dagen’, vertelt Femke Van Geyte (28) uit Erembodegem. ‘Op dinsdag installeerde ik de app op mijn telefoon, op woensdag raakten we aan de praat, en op vrijdagavond veranderde alles.’ De twee bleven elkaar de ganse maand berichten sturen, maar begin april had Femke het wel gezien: ‘Niet-essentiële verplaatsingen met de auto waren verboden, maar gelukkig kon ik met de fiets tot bij Steven in Erpe geraken. Al die tekstberichten waren leuk, maar op een gegeven moment volstaat dat niet meer. Ik wilde Steven in de ogen kijken en weten of het écht klikte tussen ons.’

Wandelgesprekken

‘Onze eerste ontmoetingen waren noodgedwongen wandeldates’, zegt Steven Verbustel (27). ‘Omdat ik bij mijn ouders woon en hen niet in gevaar wilde brengen, hielden we anderhalve meter afstand van elkaar, maar zo zagen we elkaar tenminste. Verder was het ook allemaal niet zo vreemd: de omstandigheden waren bijzonder, maar wij hebben gewoon ons gesprek van Whatsapp voortgezet.’

‘Wat meespeelde, is dat ik in het kleuteronderwijs sta en Steven in het secundair’, zegt Femke. ‘Onze job veranderde van de ene dag op de andere, dan is het fijn om je verhaal te doen aan iemand die je begrijpt. Daar in Erpe wandelden we ook langs plekken die allerlei anekdotes over zijn jeugd en familie naar boven brachten. Steven had me die anders ook kunnen vertellen, maar nu kon ik me er meteen een beeld bij vormen.’

Uit eten gaan, een daguitstap: plotseling werden dat allemaal enorme stappen voor onze relatie, gewoon omdat ze niet eerder mogelijk waren.

Achteraf bekeken had ze zich geen beter scenario kunnen voorstellen, bekent Femke. ‘Voor ons waren die wandeldates ideaal. Op restaurant ben je nooit echt alleen en wordt het gesprek al gauw verstoord door de gsm die vaak ook op tafel ligt. Terwijl een aangename date toch volledig van de communicatie afhangt: van wat je elkaar te vertellen hebt en hoe de ander daarop reageert.’

Kleine mijlpalen

Mede door de omstandigheden kwam het pas begin juni tot een eerste kus, tijdens een uitstap naar Pairi Daiza. Deze zomer leerden Femke en Steven dan ook elkaars ouders kennen. ‘Uit voorzichtigheid naar onze families en collega’s toe ging alles wat trager, maar dat was niet slecht’, benadrukt Femke. ‘In plaats van er meteen in te vliegen en ons dan pas af te vragen of we er echt voor wilden gaan, konden wij niet anders dan eerst een vertrouwensband opbouwen. Dat maakt dat we als koppel een stevige basis hebben.’

‘Voor mij waren al onze eerste activiteiten samen eens zo bijzonder’, zegt Steven. ‘Uit eten gaan, een daguitstap: plotseling werden dat allemaal enorme stappen voor onze relatie, gewoon omdat ze niet eerder mogelijk waren. Daardoor waardeer ik ook alledaagse dingen als samen winkelen nu toch wat meer. Anders had ik ze wellicht vanzelfsprekend gevonden, nu lijken dat halve mijlpalen.’

Samen naar de film gegaan is er nog niet van gekomen, legt Femke uit, en een week samen op reis gaan is helemaal toekomstmuziek. ‘Voorlopig bekijken we onze opties van dag tot dag, in functie van de regels, en proberen we niet te veel plannen te maken. Voor hetzelfde geld vallen die immers nog in het water. Hoe dan ook zijn we verwend: we hebben elkaar, we hebben samen al veel mooie momenten beleefd – laat ons daarop focussen, in plaats van te kijken naar alles wat we niet kunnen doen.’

Jana en Menno wonen allebei in Brussel en kwamen in contact met elkaar via een gemeenschappelijke vriendin. Tijdens de eerste lockdown spraken ze elkaar dagelijks op Whatsapp.

‘Ik zat met tien man in het huis van mijn broer in Frankrijk toen alles op slot ging’, vertelt Menno Brumagne (25). ‘Onze skivakantie viel in het water, maar niemand van ons wilde terug naar huis keren. We waren er onder vrienden en hoefden er geen andere mensen te zien – niemand zag het zitten om alleen in zijn eigen kot te zitten.’ Een gemeenschappelijke vriendin bezorgde Menno in die dagen het nummer van Jana, en dus was het ook uit Frankrijk dat hij haar zijn eerste bericht stuurde: ‘Teledate?’

‘Voor ik het wist waren we een ganse maand urenlang aan het whatsappen, op het puberale af’, lacht Jana Goyvaerts (25). ‘Jammer dat we moeten gaan slapen’, schreef ik om één uur ’s ochtends, om vervolgens nog een uur te chatten. Normaal gezien ben ik allergisch voor online gesprekken en schakel ik push-notificaties zoveel mogelijk uit, waardoor ik berichten ook zelden meteen lees. Toen Menno contact opnam, was een normaal sociaal leven echter al niet meer mogelijk. Dat heeft zeker bijgedragen tot ons intensief Whatsappverkeer. We konden allebei wel wat afleiding gebruiken.’

Veilige cocon

Dezelfde week dat Menno terugkeerde, midden april, volgde ook de eerste ontmoeting: een fietsdate in het Brusselse, met een drankje op een bank in het park. ‘Niet helemaal volgens de regels, maar we hadden elk onze eigen beker bij en zaten zo ver uit elkaar als we maar konden’, vertelt Jana. ‘Mijn huisgenote stond op verhuizen, maar had via de papa van haar vriend ook contact met een risicopatiënt – ik heb haar voor die date moeten beloven dat ik geen enkel risico zou nemen en afstand zou houden. Niet dat ik dat makkelijk vond. Toen mijn vriendin later die week vertrok, heb ik ’s avonds de fiets genomen tot bij Menno thuis en ben ik er meteen twee dagen gebleven (lacht).’

Samen gaan dansen, een zotte avond op café met Jana en wat vrienden – dat mis ik enorm

‘Ons geluk was dat we een lange opbouw hadden, een veilige cocon waarin we ons zonder allerlei sociale verplichtingen en andere activiteiten op elkaar konden focussen en langzaam naar elkaar toegroeien’, zegt Menno. ‘Alles was wellicht ook sneller gegaan als we meteen iets hadden kunnen gaan drinken’, reageert Jana. ‘Nu was het allemaal heel old school: we gingen we heel voorzichtig telkens een stapje verder. Ik heb mezelf lang proberen te vertellen dat we elkaar nog niet echt kenden, dat ons contact grotendeels virtueel was geweest, maar elke stap bevestigde alleen maar mijn gevoel dat het goed zat.’

Samen dansen

Negen maanden later zijn ze nauwelijks bij elkaar weg te slaan, zegt Menno. ‘Op de zomermaanden na was onze bewegingsvrijheid beperkt, maar door de omstandigheden konden we meer tijd met elkaar doorbrengen dan anders. Dankzij de tijdelijke versoepelingen konden we ook elkaars ouders en goede vrienden ontmoeten – daarop had Covid-19 dus weinig impact. Het enige wat totaal ontbrak, was contact met onze ruimere vrienden- en kennissenkring en zwaar op stap gaan. Samen gaan dansen, een zotte avond op café met Jana en wat vrienden – dat mis ik enorm. Thuis dansen we ook vaak, maar dat is niet hetzelfde (lacht). Tegelijk maak ik me geen illusies: zonder Jana kampte ik nu vast met depressieve gevoelens en zou ik het zeker moeilijker hebben om me aan de regels te houden.’

Samen in lockdown zitten, stelt op zich niet veel voor, benadrukt Jana. ‘De échte relatietest moet nog komen, wanneer alles heropstart en we terug andere dingen kunnen doen. We hebben allebei een druk leven met werk, hobby’s en een uitgebreide vriendenkring – we zullen moeten puzzelen om tijd voor elkaar te maken en ook dan in elkaars leven te passen. Niet dat ik daar tegen opzie: we hebben veel gemeenschappelijke vrienden, dezelfde interesses – ik kan niet wachten om samen nieuwe dingen te ontdekken.’

Anke en Lore woonden al negen maanden in hetzelfde appartementsgebouw in Antwerpen, maar vonden elkaar – corona oblige – pas begin augustus, bij een drankje met enkele buren in de gemeenschappelijke tuin.

‘Mijn vorige relatie vertoonde voor de eerste lockdown in maart al barsten’, vertelt Lore Van Duppen (26). ‘Nadien hebben we het nog even geprobeerd, maar ondertussen hadden we zoveel tijd gehad om alles eens op een rijtje te zetten dat een breuk onvermijdelijk was. In de maanden daarna dacht ik absoluut niet aan een nieuwe relatie – laat staan met een buurvrouw (lacht).’

Ook voor Anke Truyers (26) was een relatie begin augustus geen prioriteit. ‘Ik genoot als single van mijn vrijheid, zeker na de verademing die de eerste lockdown toch was. Ik was tot dat moment met enorm veel dingen tegelijk bezig, de kans om even tot mezelf te komen kwam als geroepen. Eenzaam was ik zeker niet: als oprichter van Genderspectrum, een vzw voor non-binaire en trans personen had ik altijd een online community die op me rekende en me tegelijk steun bood.’

Eentje voor het slapengaan

Als corona hen al samenbracht, dan toch vooral omdat de epidemie de bewoners van hun appartementsgebouw dichter bij elkaar bracht, zeggen Lore en Anke. ‘De buren die buiten samen een pint pakken, daarvoor gebeurde dat niet’, vertelt Anke. ‘Maar begin augustus, middenin de hittegolf, was het eens zo fijn dat we mensen konden zien in onze gemeenschappelijke voortuin, en zo toch een beetje van het zomergevoel genieten.’

Toen de provincie Antwerpen een avondklok invoerde, zocht ook Lore het groepje buren in de tuin op. ‘Ik had daarvoor al een kleine crush op Anke, maar we kenden elkaar helemaal niet. Dat we elkaar al eens tegen het lijf gelopen waren, hadden we enkel te danken aan de eerste lockdown, omdat we overdag meer thuis waren en al eens een wandeling in de buurt maakten.’

Een etentje in een restaurant of allebei in je pyjama op de bank: dan praat je over andere dingen en stel je heel andere vragen

Het drankje met de buren leidde tot ‘een laatste pintje’ onder vier ogen en, dezelfde avond nog, de eerste kus. ‘Ik had behoorlijk wat gedronken’, lacht Anke, ‘dat maakte de social distancing er niet makkelijker op. Het vreemde is dat ik op andere dates in het voorjaar net heel terughoudend en voorzichtig was geweest. Bij Lore was daar allemaal geen sprake van. Alles gebeurde gewoon vanzelf, alsof het zo moest zijn.’

Het goede leven

Later die zomer profiteerden ze er volop van, vertelt Lore. ‘We moesten wat creatief zijn en bijvoorbeeld picknicken in het park, maar op dat moment kon nog veel. Zo konden we toch enkele terrasjes doen met vrienden en een wandeling maken met onze ouders. We houden allebei van het goede leven – vlak voor de tweede lockdown zijn we dus nog op restaurant en vervolgens op café gegaan.’

‘Ik heb Lore echt om een date gevraagd’, zegt Anke. ‘Als je in hetzelfde gebouw woont, is de verleiding om de huiselijke tour op te gaan eens zo groot. Dat kan allemaal heel knus en fijn zijn, maar om elkaar te leren kennen, heb je ook andere activiteiten en dates nodig. Een etentje in een restaurant of allebei in je pyjama op de bank: dan praat je over andere dingen en stel je heel andere vragen.’

Dankbaarheid

De tweede lockdown kan ook voor hen niet snel genoeg voorbij zijn, zegt Anke. ‘Buiten tv-kijken en gezelschapsspelletjes spelen kun je ’s avonds niet veel doen – dan vraag je je toch wel eens af of je de ander niet gaat vervelen. Al moet ik er meteen bij zeggen dat we samen ook veel lol trappen en elkaar altijd weten op te beuren. Lore laat me vaak lachen en geeft me ook een gevoel van veiligheid – dat doet in deze donkere wintermaanden eens zoveel deugd.’

‘Ik ben enorm dankbaar dat ik jou heb leren kennen’, reageert Lore. ‘Dat zou ik sowieso zijn, maar nu nog meer. Iemand die er is voor je, iemand die je steunt, dat maakt alles een stuk makkelijker.’

Femke en Steven leerden elkaar half maart kennen op Tinder, waarna het land vrijwel meteen op slot ging.

‘Tussen onze match en de lockdown zaten amper twee dagen’, vertelt Femke Van Geyte (28) uit Erembodegem. ‘Op dinsdag installeerde ik de app op mijn telefoon, op woensdag raakten we aan de praat, en op vrijdagavond veranderde alles.’ De twee bleven elkaar de ganse maand berichten sturen, maar begin april had Femke het wel gezien: ‘Niet-essentiële verplaatsingen met de auto waren verboden, maar gelukkig kon ik met de fiets tot bij Steven in Erpe geraken. Al die tekstberichten waren leuk, maar op een gegeven moment volstaat dat niet meer. Ik wilde Steven in de ogen kijken en weten of het écht klikte tussen ons.’

Wandelgesprekken

‘Onze eerste ontmoetingen waren noodgedwongen wandeldates’, zegt Steven Verbustel (27). ‘Omdat ik bij mijn ouders woon en hen niet in gevaar wilde brengen, hielden we anderhalve meter afstand van elkaar, maar zo zagen we elkaar tenminste. Verder was het ook allemaal niet zo vreemd: de omstandigheden waren bijzonder, maar wij hebben gewoon ons gesprek van Whatsapp voortgezet.’

‘Wat meespeelde, is dat ik in het kleuteronderwijs sta en Steven in het secundair’, zegt Femke. ‘Onze job veranderde van de ene dag op de andere, dan is het fijn om je verhaal te doen aan iemand die je begrijpt. Daar in Erpe wandelden we ook langs plekken die allerlei anekdotes over zijn jeugd en familie naar boven brachten. Steven had me die anders ook kunnen vertellen, maar nu kon ik me er meteen een beeld bij vormen.’

Uit eten gaan, een daguitstap: plotseling werden dat allemaal enorme stappen voor onze relatie, gewoon omdat ze niet eerder mogelijk waren.

Achteraf bekeken had ze zich geen beter scenario kunnen voorstellen, bekent Femke. ‘Voor ons waren die wandeldates ideaal. Op restaurant ben je nooit echt alleen en wordt het gesprek al gauw verstoord door de gsm die vaak ook op tafel ligt. Terwijl een aangename date toch volledig van de communicatie afhangt: van wat je elkaar te vertellen hebt en hoe de ander daarop reageert.’

Kleine mijlpalen

Mede door de omstandigheden kwam het pas begin juni tot een eerste kus, tijdens een uitstap naar Pairi Daiza. Deze zomer leerden Femke en Steven dan ook elkaars ouders kennen. ‘Uit voorzichtigheid naar onze families en collega’s toe ging alles wat trager, maar dat was niet slecht’, benadrukt Femke. ‘In plaats van er meteen in te vliegen en ons dan pas af te vragen of we er echt voor wilden gaan, konden wij niet anders dan eerst een vertrouwensband opbouwen. Dat maakt dat we als koppel een stevige basis hebben.’

‘Voor mij waren al onze eerste activiteiten samen eens zo bijzonder’, zegt Steven. ‘Uit eten gaan, een daguitstap: plotseling werden dat allemaal enorme stappen voor onze relatie, gewoon omdat ze niet eerder mogelijk waren. Daardoor waardeer ik ook alledaagse dingen als samen winkelen nu toch wat meer. Anders had ik ze wellicht vanzelfsprekend gevonden, nu lijken dat halve mijlpalen.’

Samen naar de film gegaan is er nog niet van gekomen, legt Femke uit, en een week samen op reis gaan is helemaal toekomstmuziek. ‘Voorlopig bekijken we onze opties van dag tot dag, in functie van de regels, en proberen we niet te veel plannen te maken. Voor hetzelfde geld vallen die immers nog in het water. Hoe dan ook zijn we verwend: we hebben elkaar, we hebben samen al veel mooie momenten beleefd – laat ons daarop focussen, in plaats van te kijken naar alles wat we niet kunnen doen.’