Liliane Saint-Pierre staat al zestig jaar op de planken: ‘Een vrouw die op haar strepen staat, wordt snel een bitch genoemd’

Liliane Saint-Pierre (75) was 15 toen ze haar eerste Belgische hit scoorde. Ze veroverde eind jaren zestig ook Frankrijk en Duitsland en bracht inmiddels twintig albums en meer dan negentig singles uit. Ze reist nog tot juni 2025 door Vlaanderen met ‘60 Jaar On Tour’.

Nuchterheid

‘Een eenvoudige afkomst is een voordeel in mijn vak. Ik heb mijn trots, maar ik ben gewoon Liliane, zonder kapsones of ego. Denken dat je bijzonder bent omdat je zingt, de diva uithangen – daar haal je jezelf een hoop ongenoegen en eenzaamheid mee op de hals. Al heb ik die instelling ook te danken aan mijn ouders, nuchtere mensen die mijn bekendheid en succes konden relativeren. Vond mijn vader een plaat niet zo goed, dan wond hij er geen doekjes om.’

Groeien

‘Angst is het meest verstikkende gevoel ter wereld. Op dat vlak spreek ik uit ervaring, want mijn eerste manager was een machtige, dominante man die me als jong meisje zoveel mogelijk isoleerde, vernederde en wijsmaakte dat ik niemand kon vertrouwen. Was ik niet bang dat ik zelf niet goed genoeg was, dan was ik het wel van hem, van het publiek of van journalisten. Wie me vandaag kent, weet dat ik te nemen of te laten ben, maar ik heb er meer dan tien jaar over gedaan om op dat punt te raken en voor mezelf op te komen.’

Dankbaarheid

‘Altijd meer willen maakt niet gelukkig. Oké, ik had wellicht een andere carrière gehad als mijn manager in 1970 niet had gebroken met Claude François (haar toenmalige producer, red.). Maar dan was ik hier nadien misschien ook niet de man van mijn leven tegengekomen. Bovendien had ik me in Frankrijk twee jaar rot geamuseerd en massa’s ervaring opgedaan. De twintig nummers die ik in die periode opnam, koester ik nog altijd. Als ik het grotere plaatje bekijk, kan ik dus enkel dankbaar zijn. Blijven focussen op wat er niet was of had kunnen zijn, dat is verloren energie.’

Rouwen

‘Verdriet om het verlies van een geliefde slijt, het gemis niet. Veertien jaar geleden, toen Marc pas overleden was, heb ik maandenlang met zelfmoordgedachten rondgelopen. Hij dood, dan ik ook, dacht ik. Dankzij de muziek en de steun van mijn omgeving ben ik daar uit geraakt en vond ik mijn kracht en levensvreugde terug. Toch blijft er een leegte – Marc is er niet meer en ik voel zijn afwezigheid nog elke dag. Vaak aarzelen mensen dan ook om het over hem te hebben, alsof dat me enkel pijn kan doen. Dat is nergens voor nodig. Praat over de doden, want dat lucht op.’

Enthousiasme

‘Zingen is mijn passie en mijn adem. Ik ben als artieste misschien bevoordeeld, maar zeker op latere leeftijd lijkt het me belangrijk dat je dingen hebt die je gráág doet. Fysieke mankementen ondervinden we allemaal, maar geen enthou­siasme meer voelen? Dan vrees ik dat je ook in het koppeke snel oud bent.’

Strijdbaarheid

‘Ik ben een kind van de sixties. Een van de eerste boeken die ik op school las was De hut van Oom Tom, over de slavernij, en nadien heb ik het altijd moeilijk gehad met racisme en andere vormen van onrecht. Ik heb moeten aanvaarden dat ik niet het leed van de hele wereld op mijn schouders kan dragen, maar ik weiger om mijn kop in het zand te steken. Op het podium praat ik veel over respect en verdraagzaamheid voor mensen met een andere kleur, religie of seksualiteit, en ook bekrompenheid kan ik niet laten passeren. Iedereen overtuigen is onmogelijk, maar je mag het wel proberen.’

Perfectionisme

‘Een vrouw die op haar strepen staat, wordt snel een bitch genoemd. Van Claude François werd het aanvaard dat hij op muzikaal vlak een perfectionist was, mij werd verweten dat ik moeilijk was als ik een muzikant of een technicus corrigeerde, of ik werd gewoon weggelachen. Dat is met het ouder worden gelukkig gebeterd: ik word vandaag meer serieus genomen als muzikant. Een ander voordeel op mijn leeftijd is dat ik nog beter weet wat ik wil. Ik treed sinds tien jaar enkel nog met een liveband op en breng alleen de nummers die ik wil zingen, waardoor ik dubbel zo gelukkig ben.’

Hoogtes en laagtes

‘Moeilijke momenten zijn ook waardevol in het leven. Daarom twijfel ik wanneer mensen vertellen dat ze bepaalde dingen liever eerder hadden geweten. Ja, dan had je misschien andere keuzes gemaakt, maar is het niet even mooi en verrijkend om door schade en schande te leren, om te vallen en weer op te staan? Mijn leven en carrière hebben hoogtes en laagtes gekend, en toch ben ik daar niet rouwig om – mijn dieptepunten hebben me gesterkt en mee gemaakt tot wie ik ben.’