Korsettenkoning en borduurpaus Hubert Barrère: ‘Een modeontwerper moet oneerbiedig zijn’

Hubert Barrère (62) lanceerde zijn eigen collectie in 1995 en maakte destijds korsetten – zijn handelsmerk – voor onder meer John Galliano, Alexander McQueen en Jean Paul Gaultier. Hij is sinds 2011 artistiek directeur van het legendarische Parijse borduuratelier Lesage, dat inmiddels tot Chanel behoort, en is daarnaast scenograaf en kostuumontwerper voor operaproducties.

Laatbloeien

“Een deel van mij wil nog altijd de tijd inhalen. Ik ben geboren in Nantes, in een gezin waar mode geen rol speelde. Ik tekende voortdurend jurkjes en hoge hakken in mijn schoolschriften, en ik weet nog hoe mijn elegante tantes uit Parijs of een cover van Vogue me van de modewereld en luxe deden dromen. Toch deed ik daar niets mee: mijn ouders stonden erop dat ik rechten ging studeren, en daarna werkte ik acht jaar op het ministerie van Justitie, waar ik niet op mijn plaats zat. Toch bleef ik al die tijd tekenen, en uiteindelijk waren het vrienden uit de theater- en de filmwereld die me op mijn 28ste deden inzien dat daar een beroep in zat. Zo ben ik tot ongenoegen van mijn familie alsnog mode gaan studeren.

Die late start heeft me ongeduldig gemaakt op professioneel vlak – ik wil altijd vooruit – maar ook optimistisch: alles is mogelijk in het leven, op eender welk moment.”

Jezelf zijn

“Eén gebaar zegt soms helemaal wie je bent. Toen ik aan de École de la Chambre Syndicale de la Couture Parisienne begon, kwam ik tussen kunstenaarstypes terecht. Daar is alles begonnen voor mij, want ik was uiteindelijk maar een provinciale jongen uit Bretagne, heel klassiek en conservatief. Maar dat heeft niet lang geduurd. (lacht) Rond ’89 bleekte ik mijn haar platinablond, iets waar ik eigenlijk altijd van gedroomd had. Ik wilde nergens mee breken, maar vanaf toen was ik gewoon mezelf.”

Je weg vinden

“Soms zijn de deuren gesloten, maar kan je wel door een raam glippen. Na mijn opleiding droomde ik groot: ik wilde modeontwerper worden, Yves Saint Laurent achterna. Ik deed er ook alles aan om de assistent van een grote modeontwerper te worden. Alleen werd die job niet goed betaald, terwijl ik een studielening terug te betalen had. Ik was er het hart van in. Uiteindelijk ging ik dan maar in de leer in een borduuratelier, wat de kans van mijn leven bleek te zijn. Ik leerde er het vak en werd uiteindelijk meegenomen naar opdrachtgevers als Saint Laurent en Hubert de Givenchy, aan wie ik zelf mijn ontwerpen voor borduurwerk mocht voorstellen. Dat was beter dan ergens een anonieme assistent zijn.”

Spontaniteit

“Tekenen doet me tijd en ruimte vergeten. Voor mij is er niets spannender dan de confrontatie met een leeg blad papier, omdat je gewoon niet weet wat er zal gebeuren: de hand doet soms dingen die je totaal niet voorzien had. Zulke wonderlijke momenten moeten we als ontwerpers koesteren, in plaats van een beroep te doen op AI en met voorgekauwde kost te eindigen. Het meest opwindende aspect van ontwerpen en creëren is juist het zoeken.”

Handwerk

“Borduurwerk vertelt verhalen. Als ambachtslieden hebben we genoeg aan kristallen lovertjes en zilverdraad om je de weerkaatsing van de zon op een meer te laten zien, en uiteindelijk vertalen we de dromen van ontwerpers in iets dat tastbaar is. Ik vraag me soms af of mensen nog openstaan voor handwerk, dat per definitie tijdrovend en kostbaar is, maar tegelijk zijn die kenmerken ook de kracht ervan: handwerk getuigt van menselijkheid in een steeds meer hoogtechnologische samenleving. In die zin is het een toevluchtsoord.”

Kennisoverdracht

“Bijdragen tot andermans geluk maakt gelukkig. Dat besef is met het ouder worden alleen maar sterker geworden. Vroeger was ik gefocust op mijn eigen ontwerpen, nu hecht ik veel meer waarde aan het overdragen van mijn kennis. Ik heb het ongelofelijke geluk dat ik dingen kan creëren en dat ik me daar op eender welk moment in kan terugtrekken – dat wil ik in de toekomst door middel van een stichting ook voor anderen mogelijk maken. Of het nu muzikanten, dansers, fotografen of ambachts­lieden zijn, ik wil jonge mensen helpen om hun ­eerste stappen te zetten.”

Vernieuwing

“Een modeontwerper moet oneerbiedig zijn. Als je te veel respect voor de geschiedenis hebt, dreig je in herhaling te vallen en zelfs ouderwets te zijn. Niets is helemaal nieuw in de mode, maar de kunst bestaat erin iets totaal anders te creëren met de ­elementen uit het verleden, zoals bijvoorbeeld Alexander McQueen deed. Dat vergt culturele bagage, maar is veel interessanter. Jonge ontwerpers vind ik op dat vlak soms een beetje egocentrisch: hun collecties draaien vooral om hun eigen persoontje en parcours. Dat lijkt me een vergissing. Mode is geen psychoanalyse; niemand koopt je kleding om je verdriet en angsten.”

hubertbarrere.fr, lesage-paris.com