Evita Nossent (41), jarenlang presentatrice op Klara en nu ook docent Woord en Radio aan het Conservatorium Mechelen en het RITCS in Brussel. Ze heeft in het leven het winnende lot getrokken, vindt ze, want ze groeide op in een warm nest terwijl dat heel anders had kunnen uitdraaien.
“Ik ben geboren in volle Pinochet-tijd als het vijfde, ongeplande kind van mijn Chileense moeder, die onmogelijk voor mij kon zorgen. De zuster van het weeshuis aan wie ze me afstond moest in die tijd zelfs baby’s uit kippenhokken redden omdat hun ouders door de dictatuur niet meer wisten van welk hout pijlen te maken. Ik landde bij mijn ouders in Bonheiden, die altijd benadrukten dat er tussen mij en mijn broer, ‘die wel uit mama’s buik was gekomen’, geen enkel verschil was. Waardoor ik nooit een identiteitscrisis had of erop gebrand was naar Chili te reizen, zoals veel lotgenoten. Tot er op een dag een huilende vrouw op mijn voicemail stond. Het bleek de dame te zijn die destijds mijn adoptie had geregeld. Ingrid had me op Klara horen presenteren en was erg geëmotioneerd. ‘Omdat er eens een verhaal goed afgelopen is’, vertelde ze me. Veel Chileense kinderen die ze uit idealisme een betere thuis had willen bieden, hadden een weerbarstige puberteit, waren gepest of kwamen op rootsreizen in nog grotere treurnis terecht: ze ontdekten dat ze het kind waren van een prostituee of aan lager wal geraakte ouders. ‘Jouw traject is bijzonder’, zei Ingrid.
Ik was vooral nerveus dat ik mijn biologische moeder zou zien en zou denken: eigenlijk is je plek hier in Chili. Wat als ik de stabiliteit die ik al mijn hele leven voelde zou verliezen?
Dat zinderde na, net als haar advies om stil te staan bij wie ik ben. Het is belangrijk te weten van wie je afstamt, drukte ze me op het hart. Niet veel later kocht ik impulsief een ticket naar Santiago, maar ik vertrok met een klein hartje. Ik was vooral nerveus dat ik mijn biologische moeder zou zien en zou denken: eigenlijk is je plek hier in Chili. Wat als ik de stabiliteit die ik al mijn hele leven voelde zou verliezen?
Gelukkig gebeurde dat niet, al was de ontmoeting met mijn familie zeer emotioneel. Met klamme handen stapte ik binnen in een huisje in een buitenwijk van Chillán, een provinciestad op 400 kilometer van Santiago. Ik zag vier mensen met een pokerface en schrok: oei, ik ben hier niet gewenst. Ze bleken een beschermhaag te vormen voor een tenger, timide vrouwtje: Maria Desideria, mijn moeder. Toen ze mij vastpakte, begon ze te huilen, hartstochtelijker dan ik ooit iemand heb horen doen. Het voelde zo ongemakkelijk dat het even duurde eer ik doorhad dat ze al de hele tijd in mijn oor prevelde: ‘Het spijt me, het spijt me, m’n dochter, ik had geen andere keus.’
Ze zou me voortdurend aanraken in de dagen die ik daarna doorbracht met haar én mijn broers en zussen – de pokerfaces, die snel ontdooiden tot goedlachse, gastvrije mensen. Vooral mijn broers waren heel zorgzaam voor mij, la pequeña. Dat moet zo’n opluchting geweest zijn voor mijn moeder, want amper een maand voor mijn komst had ze mijn bestaan onthuld. Al die tijd had ze gezwegen uit schaamte – ze is zeer katholiek. Mijn oudste zus, met wie ik vaak whatsapp, zegt me dat onze moeder sinds mijn komst een ander mens is, alsof er een enorme last van haar schouders is gevallen. Ik ben heel blij dat ik haar op die manier iets kon teruggeven.
Een halfjaar later vond ik tijdens een tweede reis mijn vader, en zodra ik hem zag, wist ik: it’s you, de puzzel klopt! Ingrid had gelijk: weten dat er geen lege of donkere plekken in mijn geschiedenis zijn, is belangrijk. Het stelde me gerust en het verrijkte me, want ik heb nu twéé warme families. Mijn Chileense hoop ik volgend jaar opnieuw te bezoeken.”
