Jelle Casier (27) is overleden aan de gevolgen van kanker: ‘Ik heb geleerd om op alles “ja” te zeggen’

In de reeks ‘De Laatste zomer’ spreken we met mensen wiens leven ingrijpend verandert tijdens de zomermaanden. Hoe kijken zij achterom en vooruit? Wat kunnen we van hen leren? Deze week: de 27-jarige Jelle Casier, wiens kanker ongeneeslijk werd verklaard. ‘Ik wil sterven op een hoogtepunt.’

‘Ik moet in een vorig leven Hitler geweest zijn. Een andere aannemelijke verklaring voor al het onheil in mijn leven heb ik niet.’

Aan het woord is Jelle Casier. Hij is amper 27 en zal dat voor altijd blijven. Kanker heeft de controle in zijn lichaam overgenomen, alle behandelingen ten spijt. Onder het mom ‘kwaliteit boven kwantiteit’ besliste hij enkele weken geleden om niet langer verder te gaan met chemotherapie. Het is niet duidelijk hoe lang hij nog heeft, ‘maar zodra het de slechte kant op gaat, kan het snel gaan.’

Banale buikpijn

Toen Jelle op z’n 22^ste met een banale buikpijn naar de dokter ging, maakte hij zich initieel weinig zorgen. ‘De buikgriep ging volop rond, mijn dokter stuurde me met pijnstillers naar huis.’ Enkele weken later werd er een kwaadaardig sarcoom gevonden in zijn buik. ‘Dat kwam voor iedereen heel onverwacht, gezien mijn jonge leeftijd.’

De tumor werd operatief verwijderd en op een driemaandelijkse scan na kon Jelle zijn leven ongestoord verderzetten. Tot hij twee jaar later opnieuw met scherpe pijn op de spoed belandde. ‘Een enorme tumor rond mijn aorta, zo groot dat een operatie geen optie was. Een donderslag bij heldere hemel.’ Het was de start van een reeks slopende chemokuren.

Ongeneeslijke kanker

‘Ik voelde hoe mijn lichaam volledig werd afgebroken. Fysiek was dat hels. Mentaal bleef ik me focussen op één ding: het licht aan het einde van de tunnel.’ De behandeling sloeg opnieuw aan: de tumoren krompen en konden operatief verwijderd worden. Jelle en zijn zussen halen opgelucht adem. In 2023 werden er bij een controle opnieuw uitzaaiingen in zijn lichaam gevonden. De kanker zat overal. Behandelingen konden zijn leven nog rekken, maar niet langer redden. 

Toch hangt er tijdens ons gesprek geen typische zwaarte die je met de dood associeert, integendeel. Zowel Jelle als zijn jongste zus Jente, die er het hele gesprek bij zit, beschikt over een zeldzaam soort nuchterheid en een scherpe humor. ‘Ik ben een klein jaar geleden met mezelf getrouwd. Zo kon ik mijn vrienden subtiel dwingen om nog  minstens één keer samen te komen. Een huwelijk is iets officieel, dus zo was ik zeker dat niemand zou afzeggen’ (lacht)

Onredelijke hoeveelheid pech

Dit soort verrassende acties typeert Jelle, veel meer dan de onredelijke hoeveelheid pech die het leven hem voorschotelde. Als tiener verloor hij zijn vader aan zelfmoord, enkele jaren later stierf zijn moeder aan een hartaanval.  ‘Zulke zaken gooien je leven helemaal overhoop. Maar stap voor stap begin je weer te bouwen, met dank aan de mensen rondom ons. Zie je die perfect geschoren haag? Onze buurman komt dat twee keer per jaar voor ons doen. Na de dood van mama zijn twee buurvrouwen beurtelings onze was beginnen doen. Ze weigeren kordaat ook maar één week over te slaan. Dat helpt om het licht aan het einde van de tunnel te blijven zien.’

‘Ik ben het aan Jelle en onze ouders verschuldigd om volop te leven’, vult Jente aan. ‘Wat is het alternatief? Heroïneverslaafd onder een brug gaan liggen? Ik ben nog jong natuurlijk, dus alles kan nog’, lacht ze.

Enkel nog champagne

Die ingesteldheid deelt Jelle volledig. Twee weken geleden stond hij als DJ op Paradise City, deze zomer volgen er nog meer festivals. Een kinderdroom die uitkomt. ‘Ik heb geleerd om zo vaak mogelijk “ja” te zeggen, zolang het fysiek nog kan. Tussen twee chemotherapieën door ben ik bijvoorbeeld met twee vrienden naar Colombia getrokken. Aan het Tropisch Instituut in Antwerpen trokken ze grote ogen toen ik mijn gelekoortsinjectie kwam halen en vertelde dat ik chemo volgde.’ (lacht)

‘We drinken ook niet langer cava of goedkope wijn. Enkel nog champagne of goede flessen uit de wijnkelder van onze vader. Zelfs bij een banale spaghetti op vrijdagmiddag trekken wij een belachelijk goede fles open. Ik geniet wanneer ik kan, zolang het kan. Uitstelgedrag kan ik me simpelweg niet meer permitteren. (lacht)  Ik ben ook met mijn twee zussen naar alle driesterrenrestaurants in België geweest. Een ongelofelijke ervaring: je krijgt echt kunst op je bord. Het contrast tussen hoe netjes en beschaafd je binnenstapt en hoe aangeschoten je weer buitenstapt is hilarisch. Ik ben heel blij dat we dat nog samen hebben kunnen doen. Nu is mijn eetlust grotendeels weg.’

Niet bang voor de dood

‘Toen de kanker ongeneeslijk werd verklaard, stond ik voor het eerst stil bij mijn  sterfelijkheid.’ Ik maakte een klik en besliste om mijn leven om te gooien.’ Voor veel mensen zou dat betekenen: zotte reizen maken, uit een vliegtuig springen of een waanzinnige bucketlist afwerken. Jelle, die werkte als filmproducent, begon aan een ietwat suffe baan als bankbediende.

‘Vroeger zei ik altijd dat ik geen 9 to 5-job wilde, maar eigenlijk kan je zoiets niet zeggen als je het nooit gedaan hebt. Dus meldde ik me aan bij een bank. Omdat ik me na de dood van onze vader verdiept had in beleggen, raakte ik vlotjes binnen. Mijn loon ging maal twee, mijn vakantiedagen maal duizend en dan had ik nog een hele hoop extralegale voordelen. De eerste weken voelde ik me de koning ter rijk: ik klapte mijn laptop dicht om half vijf en ik kreeg geen enkele telefoon meer. Onvoorstelbaar. Er is gewoon niets dat nog kan mislopen na vijf uur ’s avonds. Ik had tijd voor hobby’s en vrienden. Fantastisch, voor even althans. (lacht)’

Bang voor de dood is hij niet. ‘De meeste mensen voelen zich heel ongemakkelijk als de dood te dichtbij komt. Zelf heb ik een soort berusting gevonden. Ik mijd het onderwerp niet, maar ik wil ook niet dat het elk gesprek in mijn laatste maanden domineert. Of dit de juiste manier is om ermee om te gaan? Geen idee, ik heb zelf bijzonder weinig ervaring met doodgaan.’ (lacht)