Actrice en mode-ondernemer Jeanne Damas: ‘De Parisienne bestaat niet’

Jeanne Damas (32) lanceerde op haar veertiende een stijlblog op Tumblr, in 2016 ­gevolgd door het Parijse mode- en beautylabel Rouje. Na enkele filmrollen is ze vanaf deze week te zien op Disney+ in de serie Becoming Karl Lagerfeld. Daarin speelt ze modeontwerpster en zakenvrouw Paloma Picasso, die tevens haar huidige zomer­collectie inspireerde.

Fotografe

‘Mijn eerste liefde was de fotografie. Zo maakte ik al vroeg kennis met fotograaf Harry Gruyaert, de vader van mijn beste vriendin Marieke. We groeiden samen op in de buurt van het restaurant van mijn ouders in het twaalfde arrondissement van Parijs, en Harry nam voortdurend foto’s van ons. Zelf kreeg ik op mijn dertiende een compactcamera, waarmee ik alles vastlegde wat ik rond me zag. Mijn vrienden en mijn reizen, Parijs en mijn kijk op mode: mijn beelden waren het dagboek van mijn leven. Toch zou ik mezelf nooit een fotograaf noemen. Ik heb de kunst ontdekt dankzij de fotografie, maar ik heb er de techniek niet voor, en misschien ook niet het zelfvertrouwen.’

Buitenbeentje

‘Ik heb al zwervend mijn draai gevonden. Het einde van de middelbare school was een wazige periode: ik spijbelde veel, wist niet wat ik wilde doen met mijn leven en maakte uiteindelijk mijn opleiding niet af. Nadien ging ik toneellessen volgen aan de avondschool en werd ik dankzij mijn blog opgepikt om modellenwerk te doen. Omdat mijn vrienden op dat moment aan de universiteit studeerden, was ik vaak alleen en werd de bioscoop mijn toevluchtsoord. Omdat ik alles­behalve een klassiek pad volgde, voelde ik me destijds een buitenbeentje. Vandaag besef ik echter dat ik onbewust de bouwstenen legde voor mijn latere leven.’

Parisiennes

‘De Parisienne’ bestaat niet: er zijn evenveel manieren om jezelf uit te drukken als dat er Parijse vrouwen zijn. Voor Rouje is het mooi meegenomen dat journalisten altijd op dat cliché terugvallen om me te omschrijven, maar daar zit geen groot marketingverhaal of uitgekiend plan achter. Ik ben geboren en getogen in Parijs, de stad heeft me altijd geïnspireerd – ik ben gewoon wie ik ben.’

View this post on Instagram

A post shared by Rouje Paris (@rouje)

Mode en meer

‘Een merk runnen is ook een stem hebben. Ik stel mezelf graag existentiële vragen en denk veel na over het nut van de mode – voor mij gaat Rouje dus niet alleen over het maken van kleding. Dat creëert vooral talloze andere mogelijkheden, van het werken met kunstenaars die me aan­spreken tot het inzamelen van geld voor goede doelen. Zo ondersteunt Rouje onder meer La Maison des Femmes in Saint-Denis, een medisch centrum voor vrouwen die slachtoffer zijn van geweld.’

Ouderschap

‘Een kind krijgen schudt je wereld door elkaar. Na de geboorte van mijn zoontje in december ’20 voelde ik me niet meteen thuis in mijn rol als moeder. Dankzij mijn partner stond ik er gelukkig niet alleen voor, maar toch – als je elke ochtend om vijf uur uit je bed moet om voor je baby te zorgen, wil je elkaar uiteindelijk vermoorden. (lacht) Daarom trekken we er eind augustus altijd een week met z’n tweetjes opuit. Ons zoontje blijft dan bij mijn moeder, zodat wij ‘ik hou van je’ tegen elkaar kunnen zeggen en onze relatie kunnen redden.’

Authenticiteit

‘Mijn sterkte is dat ik een vrouw ben die voor vrouwen ontwerpt. Dat is volgens mij waarom mensen van Rouje houden: omdat het label uit mezelf komt en omdat het intuïtief en persoonlijk is. Voor mij is de uitdaging dan ook om het merk te laten groeien en tegelijkertijd zijn authenticiteit te bewaren. Dat lukt alleen maar als Rouje mij weerspiegelt.’

Passie

‘Voor mij lopen werk en privé door elkaar. Zo ben ik sinds het begin omringd door creatieve vrienden – stylisten, fotografen en modellen die me inspireren en mee in een collectief avontuur gestapt zijn. Ook met hen is er geen sprake van een grens, juist omdat alles om passie draait.’

View this post on Instagram

A post shared by Jeanne Damas (@jeannedamas)

Impostersyndroom

‘De kunst is om trots op jezelf te zijn. Zeker als tiener had ik weinig zelfvertrouwen. Een beetje zoals Paloma Picasso wellicht, iemand die met behulp van eigenzinnige outfits, prints en lipstick een personage voor zichzelf creëerde en van schilderen en tekenen hield, maar daar als dochter van een monstre sacré (Pablo Picasso, red.) mee stopte. Vandaag heb ik minder last van het impostersyndroom dan vroeger, maar toch: ondanks alles wat ik doe en het succes van mijn merk, vertel ik mezelf nog altijd dat ik gewoon geluk heb.’