Radiopresentator Imane Boudadi: ‘Soms mogen mensen zich aan jou aanpassen’
Imane Boudadi (26) groeide op in Poperinge en ging na haar studie aan de slag bij radiozender MNM. Daar presenteert ze sinds kort mee de ochtendshow. Een liedje van Billy Joel veranderde de manier waarop ze in haar job en het leven staat.
‘Mijn ouders zijn altijd harde werkers geweest. Mijn vader is als fotolasser vaak bezig van vier uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds, terwijl mijn moeder naast haar job als bediende bij een baksteenproducent ook al het huishoudelijke werk doet. In mijn opvoeding was de mouwen opstropen dan ook belangrijk: mijn twee oudere broers, mijn jongere zus en ik mochten doen wat we wilden, maar we moesten er tweehonderd procent voor gaan.
Als kind was het goed om dat mee te krijgen, denk ik. Mijn ouders legden zo een basis voor ons verdere leven, want als je op jonge leeftijd niet leert om de handen uit de mouwen te steken, is de kans klein dat je dat later alsnog doet. Maar omdat werken zo vooropstond, was het thuis ook haast beschamend om te niksen of in de zetel voor de tv te hangen: ons grote gezin bracht heel wat werk met zich mee, er was altijd wel iets waarmee we konden helpen.
Only fools are satisfied
Voor mij was het dan ook nooit evident om op adem te komen. In het middelbaar had ik naast de school niet alleen een studentenjob in de supermarkt en de Chiro in Vlamertinge, maar speelde ik ook toneel en volleybal, en tussendoor ging ik lopen en fitnessen. Ik doseerde mijn krachten niet, waardoor ik pieken en dalen had: het ene moment had ik energie te over en kreeg ik alles gedaan, het andere was ik totaal uitgeput. Leerkrachten zeiden weleens dat ik wat minder hooi op mijn vork moest nemen en mijn energie meer op de lange termijn moest afstemmen, maar zo zat ik niet in elkaar. Niks te doen hebben vond ik raar, en als ik dan toch eens mijn batterijen oplaadde, voelde ik me schuldig.
Dat is pas twee jaar geleden veranderd, stomweg nadat ik Vienna van Billy Joel ontdekte op Spotify. Mijn leven ging toen nogal hard: ik deed redactie en regie voor het avondspitsprogramma Gillis&Govaert, bracht showbizzitems in Swipe op VRT MAX en Instagram, en daarnaast wilde ik voortdurend vrienden zien. Het gevolg was dat ik nooit een avond alleen thuis was en mijn agenda voortdurend gevuld was. Ook mijn lichaam gaf me signalen dat het allemaal wat te veel was.
Niemand verwacht dat je op elk voorstel ingaat.
Ik laat niet vaak advies toe, maar Vienna kwam keihard binnen. Een nummer over vertragen en de dag plukken, aanvaarden dat je nooit alles kunt hebben: elk woord leek voor mij geschreven. Wat betekende dat er voor mij een kern van waarheid in zat, en ik de zaken dus anders moest gaan bekijken. Vooral het zinnetje ‘only fools are satisfied’ was een eyeopener: misschien moest ik niet op alle vlakken alles willen en honderd procent tevreden zijn, en is minder ook goed.
Nee is oké
Sindsdien ga ik bewuster om met mijn agenda en durf ik meer voor mezelf te kiezen. Vroeger was ik in mijn werk vaak bang dat nee zeggen ondankbaar of gemakzuchtig overkwam, nu geef ik het gewoon aan wanneer er geen extra project of vergadering bij kan of wanneer ik na een drukke periode even moet recupereren.
Daarnaast sta ik ook meer stil bij de praktische gevolgen van dingen. Zonder nadenken toehappen op voorstellen en ervan uitgaan dat ik het allemaal wel gefixt krijg, dat is voorbij. Het leuke is dat ik gemerkt heb dat niemand dat van je verwacht.
Nu ik de ochtendshow doe, vinden mijn vrienden het bijvoorbeeld helemaal oké dat ik al in de late namiddag op café wil gaan. Dat stelt me gerust: als het niet anders gaat, kunnen anderen zich ook aan jou aanpassen, en je bent geen egoïst omdat je af en toe je eigen behoeften op de eerste plaats zet.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
