Deze week: Randall Casaer (54), die zichzelf omschrijft als artiest, auteur, tekenaar, mensenfluisteraar en grommelpot. Binnenkort start hij samen met Johan Terryn de theaterproductie Tot Onze Grote Spijt. Vanaf 12 maart stelt hij in KA! Eeklo tentoon met Francis Denys, onder de titel Wie ge denkt dat ge zijt.
“Toen ik een maand geleden ontdekte dat ik al heel mijn leven ADHD heb, begreep ik waarom ik al jaren mediteer. Het kalmeert mijn springerige geest, vlakt mijn hoogtes en laagtes uit. Via die meditatie ontdekte ik twintig jaar geleden ook het smalle esoterische gebied van de Kunta Yoga. Toen ik zag dat de enige mens die daarover een boek had geschreven, Ilia Beliaev, een workshop gaf in Londen, schreef ik me impulsief in.
De locatie bleek nogal knullig, maar Ilia was een zeer interessante man. Groot, grijs, met een blik die systematisch vernauwde tot spleetogen. Op een gegeven moment gaf hij me privéles op een bankje in het park. Hij zei: ‘Probeer nu eens absoluut niets. Grijp niets.’ Ik kan het niet in woorden uitdrukken, maar ineens vergat ik mezelf en werd al de rest reëler.
Toen ik een paar jaar later in een amoureuze knoop zat, wist ik dat Ilia de wijze mens zou zijn die me kon helpen. Want als je tegen vrienden zeurt over je relatie, sparen of bevestigen die je meestal, maar ik wilde iets leren. Wat was het waardoor ik wanhopig verliefd was, laten we zeggen op M., terwijl ik nog in een belangrijke relatie zat met B.? M. was zo slim om de boot af te houden, maar ik bleef smachten.
Op een lange mail van mij antwoordde Ilia: ‘ Love is a gift. Always.’ En ik dacht: maar natuurlijk! Ik voel deze liefde voor M. in mij, dus ik heb ze al. Wie of wat de prettige chemicaliën wakker gemaakt heeft, maakt niet uit, ze stromen door mijn lijf en dat is al een geschenk.
Ik werd rustiger en zag in dat mijn verliefdheid een uitnodiging was. Want je wordt altijd aangetrokken tot kwaliteiten in iemand die je graag in je leven wilt. Ik begreep dat ik de levenslust die ik bij M. zag zelf een beetje kwijtgeraakt was. Maar omdat ik verliefd was, kon ik die blijheid gemakkelijk in mezelf terugvinden. Ik hoefde M. niet meer te ‘grijpen’, ik kon haar gewoon graag zien. Tot vandaag zijn we goede vrienden.
In de liefde wordt het vaak complex omdat je de bevestiging ervan wilt en dus afhankelijk wordt van eventuele afwijzing, maar dankzij Ilia’s zinnetje kun je bij jezelf blijven. Het maakte van mij een betere aanbidder, die minder pusht of verlangt. Zelfs als de dame in kwestie fysiek niet bij mij is, kan ik me prettig voelen dankzij de liefde die ik in mij voel.
Waarmee ik niet zeg dat het nooit meer lastig is – met B. kwam het tot een breuk en dat was een storm – of dat ik nooit meer een relatie wil. Ik heb sinds vier jaar een nieuwe vriendin en het feit dat je gevoel beantwoord wordt, maakt het natuurlijk dubbel zo plezant. En als er al eens spanning is, weet ik dankzij Ilia: zelfs dat hoort bij het geschenk.
Ik gebruik zijn inzicht ook tegenover mijn dochters. Zij zijn zeventien en twintig en kwamen al weleens binnen met een guy, waardoor ik cliché vaderlijk dacht: wat een rare combo is dat? Maar Ilia’s zinnetje was weer de reminder: wacht! Zij is iets prachtigs aan het voelen, ongeacht voor wie dat is. Ik geef toe, het is nog niet zwaar getest. Mijn jongste is nu samen met een topkereltje; mocht ze een gast van veertig meebrengen, zou dat een grotere oefening zijn. Maar zelfs dan zou ik niet op mijn achterste poten staan. Hoe hobbelig de weg van de liefde ook is, ze is altijd een geschenk voor wie ze beleeft. Niets aan te brokken.”
