‘Ik word verondersteld met mijn dochter het herentoilet te bezoeken’

Genderneutrale toiletten hebben zo hun voordelen en nadelen, argumenteert Mulders in zijn column.

Het gaat niet zo goed met de wereld, kun je zeggen met wat gevoel voor understatement. Het verstandigste wat je op dit moment wellicht kunt doen, is je hebben en houden verkopen en verhuizen naar een plek waar zo weinig mogelijk mensen wonen. Ik huiver van het gemak waarmee er wordt gesproken over de mogelijkheid van een nucleaire oorlog. “Wat je ziet, is dat de VS een macht in verval zijn en China een opkomende macht is”, las ik ergens. “Dat is gevaarlijk.” En ook dat de Chinese economie tegen 2030 – voor wie al wat langer meegaat een vloek en een zucht – twee keer zo groot zal zijn als de Amerikaanse.

Intussen zijn wij, dichter bij huis, bezig met belangrijker kwesties. Zoals de geslachtsneutraliteit van openbare toiletten. De leuke, gitzwarte silhouetjes van mannen en vrouwen worden vanaf nu van lieverlede door eenheidsworst vervangen: een deur waar koudweg ‘wc’ op staat. De wereld wordt weer wat minder speels en geheimzinnig, want voor mannen waren die vrouwentoiletten toch altijd een beetje oorden van mysterie. Er werden lippen gestift, hartsgeheimen uitgewisseld, maandverband met vleugeltjes gebruikt, en nog van die toverkunst die traditioneel tot de vrouwelijke invloedssfeer wordt gerekend.

Aparte toiletten waren niet bedoeld om minderheden te discrimineren. Veeleer moesten ze dames behoeden voor het soort goorheid dat van oudsher geassocieerd wordt met mansvolk. Herenlatrines, zo leert de ervaring, zijn maar zelden oases van reinheid. Je hebt een overvloed aan nonchalante mannen, van wie de schaamharen stoutmoedige reizigers blijken. Je hebt ook een minderheid van creeps waarover je leest in populaire media. Ze filmen meisjes op kwetsbare momenten met een verborgen camera.

Ik vrees dat vrouwen zichzelf in de voet schieten door schouder aan schouder met dat soort lui op een bril te willen zitten. Toch ben ik voorstander van het genderneutrale toilet, omdat het komaf maakt met een delicate kwestie: welke deur je moet kiezen als je een jong kind – in mijn geval een klein meisje – begeleidt naar de toiletten. Dat is een delicate afweging. Kies je voor de vrouwenafdeling, dan word je onthaald op achterdochtige blikken. Je voelt je een voyeur terwijl je met een rol papier in de hand staat te wachten.

Daardoor enigszins geïntimideerd, heb ik wat research verricht naar het onderwerp. Volgens de regels van de etiquette (of wat daarvan overblijft) is het geslacht van de begeleider bepalend. Ik word dus verondersteld met mijn dochter het herentoilet te bezoeken. Zij verzet zich daar echter fel tegen, want ondanks haar prille leeftijd voelt zij zich 100 % vrouwelijk. Ik krijg dan weer het gevoel dat sommige van de aanwezige heren iets te vertederd naar haar kijken.

Het geslachtsneutrale toilet maakt schoon schip met zulke existentiële problemen: er is maar één deur en daar staat overzichtelijk ‘wc’ op. Waar ik wel op blijf drukken, is het wassen van de handjes achteraf met zeep en water. We bieden onze kinderen graag de illusie dat de wereld een schonere plek wordt, en dat we daar zelf aan kunnen meehelpen.

Ondanks de atoombom.