‘Ik ben zijn ogen en oren op het parcours’: het leven van een begeleider op de paralympische spelen

Valentin Poncelet (33) is semiprofessioneel langeafstandsloper. Daarnaast is hij bij marathons een van de vaste begeleiders van paralympisch atleet Martin Clobert, die door een oogziekte bijna blind is. De twee namen, verbonden door een koord van vijftig centimeter, samen deel aan de jongste Paralympische Spelen, waar Clobert een tijd van 2u38:34 behaalde.

‘Ik heb Martin in 2019 leren kennen tijdens de opnames van een clip voor AG Insurance, waar ik me bezighoud met de sportsponsoring. Het klikte meteen, want ondanks zijn zware beperking is hij een opgewekte kerel met wie je heel wat aflacht. Hij ontdekte het lopen veel later dan ik en stond toen nog niet op zijn huidige niveau, maar ik bewonderde zijn vastberadenheid en mentale kracht: hij ambieerde de top, begreep welke opofferingen daarvoor nodig waren en ging er honderd procent voor. Dat vond ik zo inspirerend dat ik zijn parcours van naderbij wilde volgen. Achteraf zijn we op mijn vraag een keer vrijblijvend gaan lopen, en daarop gaf ik aan dat hij ook voor het echte werk op me kon rekenen.’

‘Mijn taak als begeleider is vooral om Martin zoveel mogelijk te ontzorgen. Op loopevenementen ben ik zijn ogen op en naast het parcours: ik wijs hem ter plaatse de weg, en tijdens het lopen waarschuw ik hem voor zaken als bochten, hellingen, kasseiwegen, verkeersdrempels en zwerfafval. Ondertussen geef ik hem ook onze snelheid en tussentijden door en beschrijf ik wat de overige deelnemers doen, waarop Martin dan beslist of we al dan niet versnellen.

Het moeilijkste aspect is echter het korte koord dat we allebei vasthouden. Daardoor heb ik maar één hand vrij om water en energiegels mee te graaien aan de bevoorradingsposten en alles aan Martin te geven, terwijl de afstand tussen ons zo klein is dat ik tot in de puntjes synchroon moet lopen met hem. Op het moment zelf ben ik dan ook hypergeconcentreerd, nog meer dan wanneer ik alleen loop. Omdat ik weet wat er voor hem op het spel staat, verbijt ik desnoods mijn pijn: mijn rol is ten dienste staan van Martin, en ervoor zorgen dat hij de best mogelijke tijd kan neerzetten.’

‘Dat hij op wedstrijden met de aandacht gaat lopen, is voor mij de logica zelve: ik loop die niet voor mezelf, maar voor Martin. Maar de afhankelijkheid is wederzijds, want zonder hem had ik nooit zoveel buitengewone ervaringen meegepikt, laat staan deelgenomen aan de Spelen.

‘Daarnaast vind ik het fijn dat we een individuele sport omvormen tot een groepssport. Ik doe dit al sinds mijn vijftiende en train tot tien keer per week – ik ken de eenzaamheid die erbij hoort. Met Martin is het menselijke avontuur echter even groot als het sportieve. De vriendschap die mettertijd gegroeid is, onze intensieve training samen, het feit dat we successen, maar ook tegenslagen met elkaar delen – dat is voor mij meer dan genoeg als beloning.’

Lees ook:
–  Wie is de speechschrijver van Petra De Sutter?
–  Leidinggeven in de luwte: hoe is het om creatief directeur te zijn bij een designstudio?