Hilde Dosogne (55), oftewel Marathon Woman, is de eerste vrouw die twee Spartathlons uitliep. In 2024 ging ze de uitdaging aan om een heel schrikkeljaar lang elke dag een marathon te lopen. Het wereldrecord verbrak ze al op de 151ste dag. Met haar prestatie zamelde ze geld in voor BIG Against Breast Cancer.
‘Rond mijn veertigste verloor ik op korte tijd mijn beide ouders. Het werd een moment van introspectie, want hoewel ze altijd actief waren geweest in het verenigingsleven, hadden ze nooit echt aan sport gedaan of veel van de wereld gezien. Het besef dat het van de ene op de andere dag voorbij kan zijn, drong tot me door en ik vroeg me af hoe ik zelf alles uit het leven kon halen. Welke doelen wilde ik nog bereiken? Onze vier kinderen waren intussen wat ouder, mijn werk liep op rolletjes en ik wilde meer doen met mijn vrije tijd dan voor de televisie hangen.
Het was mijn man die rond datzelfde moment met hardlopen begon. Zijn enthousiasme stak me aan en ik besloot ook mijn loopschoenen aan te trekken. Twee jaar later liep ik mijn eerste marathon. In de jaren daarna volgden de Marathon des Sables en twee Spartathlons, een hardloopwedstrijd waarbij je een parcours van 246 kilometer aflegt binnen 36 uur. Ik herontdekte geleidelijk mijn competitiedrang. Als kind wilde ik altijd de primus van de klas zijn, maar dat kantje was naar de achtergrond verdwenen in de periode dat we in de luiers zaten en onze carrières aan het uitbouwen waren. Nu kon het eindelijk weer naar de voorgrond treden.
Door keer op keer een nieuwe doelstelling voorop te stellen en die vervolgens met succes te behalen, kweekte ik steeds meer zelfvertrouwen. Dat is bij mij nochtans niet aangeboren. Op de middelbare school werd ik gepest en kampte ik met een laag zelfbeeld. Ik zat vast in een negatieve spiraal waarin ik steeds dieper wegzakte, tot ik zelf vond dat het zo niet verder kon en ik hulp zocht bij anderen. Intussen hebben al die ervaringen me gesterkt in de overtuiging dat je in de eerste plaats in jezelf moet geloven, want je kunt er niet altijd op rekenen dat iemand anders dat voor jou zal doen.
Daarnaast is het erg belangrijk om je te omringen met de juiste mensen. Elke dag een marathon lopen is loodzwaar en er zijn aspecten die ik had onderschat. De invloed van de wisselende weersomstandigheden, de constante vermoeidheid, de onverwachte ziektes – ik kreeg covid – en hoe traag je lichaam herstelt door de grote inspanningen iedere dag. Op de zwaarste momenten was het mijn man die me herinnerde aan mijn einddoel en die me inprentte dat opgeven slechts tijdelijk zou opluchten, terwijl de teleurstelling later des te groter zou zijn. Op 11 september bijvoorbeeld. Ik was gevallen na kilometer 27 en moest naar het ziekenhuis omdat mijn pink ontwricht was. Ik dacht aan stoppen, maar hij spoorde mij aan en zei: “Begin toch maar opnieuw, anders is het hele avontuur voorbij.”
Naast de fysieke tol is er natuurlijk nog het mentale aspect. Omdat ik mijn starturen op voorhand deelde, lag mijn planning altijd vast. Wat later beginnen omdat er iets tussen was gekomen, behoorde niet tot de mogelijkheden. Bovendien maakt het niet uit met welk been je uit bed stapt, je weet dat datzelfde been straks opnieuw rondjes rond de Watersportbaan zal moeten lopen. Het vieren van kleine mijlpalen – bij marathon nummer 151 brak ik het wereldrecord en bij 266 wist ik dat ik er nog maar honderd moest lopen – hielp om het monotone karakter te doorbreken.
In het nieuwe jaar staan er al wat uitdagingen op de agenda, zoals een honderdmijlrace in februari, en ik zou ook graag een derde Spartathlon uitlopen. Maar eerst ga ik wat rusten en televisiekijken in de zetel. Dat is iets waar ik nu superhard van kan genieten.’
Lees ook: ‘Maak plaats voor waterratten: zorg voor meer plekken om heel het jaar door veilig buiten te zwemmen’
