Goed bezig: vier mensen in lockdown over wat hen redde van verveling

Soms kunnen barre tijden ook iets positiefs in zich dragen. Deze vier creatievelingen begonnen sinds de lockdown met een activiteit die hen redde van de verveling en de negativiteit.

‘Als tiener wou ik graag modeontwerpster worden, maar op mijn achttiende ging ik als model aan de slag en had ik geen zin meer in school. Tijdens de eerste lockdown werden al mijn jobs geannuleerd en dus startte ik wat ik altijd al wilde doen. Ik heb me online een goedkope naaimachine aangeschaft en zonder patronen ben ik eraan begonnen. Ik haal vintage stukken uit elkaar, de panden leg ik vervolgens op een stof die ik mooi vind en zo komen mijn ontwerpen tot stand. Het is technisch allemaal niet zo hoogstaand. ( lacht)

Mijn eerste top maakte ik van de stof van een rok, twee broekspijpen werden de mouwen. Toen ik een foto daarvan postte, kwamen er zoveel positieve reacties dat ik het zelfvertrouwen kreeg om door te gaan. Van die top heb ik variaties gemaakt, nu werk ik aan een kimonojas in nepbont van Dries Van Noten met zijden Indiase vintage sjaaltjes als voering. Maar ik maak ook sjaals en een quilt, ik doe echt honderd dingen tegelijk. Onlangs ben ik zelfs benaderd door Bernina, ze zochten een ambassadrice voor hun naaimachinemerk en vonden wat ik deed heel tof. Nu doe ik wekelijks projecten voor hen, allemaal stukken die je re-design zou kunnen noemen.

Ik leef op een hoog energieniveau en toen de lockdown begon, wist ik even niet waar ik met die energie naartoe moest. Naaien heeft me de nodige rust bezorgd. Tegelijk is er een zaadje in mij geplant dat ik niet meer kan ontkennen. Al voel ik me absoluut geen ontwerpster, ik zou heel graag mijn creaties online willen verkopen. Je ziet het, ik heb grootse ideeën. ( lacht) Maar ik wil toch vooral zonder verplichtingen dingen blijven maken. Stukken met een ziel, want dat mis ik in het huidige shopklimaat.

Het leukste is dat ik alles in eigen handen heb en dat ik me aan niemand hoef te verantwoorden. Dit is echt iets van mezelf en net dat maakt het zo mooi.’

‘Mijn ouders zouden eind maart op reis naar Spanje vertrekken, maar dat was volop in de eerste lockdown en kon dus niet doorgaan. Dus heb ik met mijn zoon en dochter voor de zottigheid een Spaans liedje ingezongen, bedoeld om mijn ouders wat te troosten. Ik postte het op mijn Facebookprofiel en daar kwamen zoveel leuke reacties op dat we niet veel later een tweede filmpje hebben gemaakt. We zongen What a Wonderful World terwijl we op het terras lagen te zonnen. Dat idee kwam spontaan, we hebben er zeker niet voor gerepeteerd. Vanaf dan werd het een gewoonte en morgen nemen we het vijftigste lied op. Veel voorbereiding komt er doorgaans niet aan te pas en dat is er vaak ook wel aan te zien. ( lacht) Maar ik vind dat het in de eerste plaats spontaan moet blijven. Ik ben trouwens echt geen goede zanger of gitarist, maar de mensen vinden het zo leuk dat ik gewoon doorga.

Dat er soms honderden reacties kwamen, heeft me ertoe aangezet om een eigen Facebookpagina aan te maken: De Muziekjesmakerij. Een like is maar een like, maar de commentaren… die doen echt goed. ‘Het deed deugd’ of ‘We hebben nog eens goed kunnen lachen’, krijg ik vaak te horen. Mensen verwachten ook dat er om de zoveel tijd een nieuw filmpje wordt gepost. Soms komen de kinderen erbij en brengen ze ideeën aan, dat voeren we dan met plezier uit.

Zelf word ik ook blij wanneer ik die filmpjes maak. En ik ben content dat ik durf te zingen, want dat durfde ik vroeger nooit. Ik speel trouwens bewust op speelgoedinstrumenten, ook al heb ik hier een echte piano staan. Dat maakt het net zo leuk. Weet je, ik ben lang muzikant geweest, maar daar doe ik al jaren zo goed als niets meer mee. Door dit project ben ik weer muziek gaan maken en dat is geweldig.

Na de lockdown ga ik ermee door, al zal ik er dan uiteraard minder tijd voor hebben. Maar ik zou het jammer vinden mocht het op een dag ophouden, want ik heb er nog heel veel zin in.’

‘Bij de eerste lockdown moest ik meteen maandenlang thuisblijven. Ik was wel een beetje sportief en ging af en toe lopen, maar kreeg al snel blessures. Er woont niet echt iemand in de buurt met wie ik kon gaan sporten, dus ideaal was dat niet.

Heel toevallig ben ik via Instagram in contact gekomen met iemand van een fitnessorganisatie, die me vroeg of ik zin had om eens mee te doen aan een onlinebootcamp. Ik ben toen wat verhalen op Instagram gaan bekijken en dat zag er zo tof uit dat ik het een kans besloot te geven. Ik had nog nooit online aan sport gedaan, maar die eerste keer was het enthousiasme in de groep zo groot – iedereen was thuis aan het bewegen, maar het voelde alsof we samen bezig waren. We moedigden elkaar aan, het was veel leuker dan ik gedacht had.

Elke dinsdag doen we ons onlinebootcamp, een full body-work-out. We werken aan buik, benen, armen… Het is heel intensief, maar tegelijkertijd wordt er een draai aan gegeven, zodat het ook fun wordt. Daarna heb ik echt een supergevoel. Telkens opnieuw ben ik trots dat ik het weer gedaan heb. Op mijn eentje zou ik dit nooit volhouden, maar de reacties van de anderen doen me elke keer weer doorzetten.

Ik ben een stuk positiever geworden, lang niet meer zo futloos. Ik blijf niet uren op de bank hangen, zoals ik vroeger weleens deed. ’s Avonds was ik vaak laat op en ’s ochtends sliep ik dan heel lang uit, nu ga ik consequent op tijd slapen zodat ik de dag zo goed mogelijk kan invullen. Ik heb intussen heel veel bijgeleerd over bewegen, maar ook over gezonde voeding.

Sinds drie weken ben ik zelf coach, ik ben zo’n beetje de steun en toeverlaat van de nieuwkomers. Het leuke is dat ik anderen nu zie openbloeien, ze vertellen me geregeld dat ze veranderd zijn door het sporten. Dat is zo fijn. Na de lockdown ga ik hier absoluut mee door. Ik zou niet meer zonder kunnen.’

‘Ik was net overgeschakeld van zelfstandige in bijberoep naar hoofdberoep toen de lockdown een feit werd. Ineens was mijn agenda leeg. Dat was even paniek. Ik vond rust in lange wandelingen en raakte geïnspireerd door de invloed van de lockdown. Het was tenslotte een experiment dat we nooit eerder hadden meegemaakt. We kennen allemaal de schrijnende verhalen, maar tegelijk merkte ik dat veel anderen, net als ik, tot rust kwamen, net omdat alle verwachtingen en stress wegvielen. Dat zette me aan het denken. Ik begon die gedachtespinsels op te schrijven en dat vond ik zo interessant dat ik dacht: ik ga er een boek over maken. Het was nooit een plan, het is allemaal organisch gegroeid.

Het wordt niet alleen een filosofisch en psychologisch werk, maar ook een praktische handleiding over hoe je je leven kunt veranderen met minder stress en meer verbondenheid met anderen. Stress lijkt soms de motor van onze economie te zijn, waardoor we allemaal zo hard gefocust zijn op onszelf. Maar de wereld zou er helemaal anders uitzien als we dat konden loslaten.

Het schrijven op zich maakt me niet rustig, maar inspireert me wel enorm. Mijn gedachten gaan dan alle richtingen uit. Ik ben ook muzikant en als het muziek schrijven te intens wordt en ik vastloop, begin ik weer aan het boek. En zodra dat te veel wordt, duik ik weer mijn studio in.

Het fijnste aan schrijven? Dat ik me er volledig in kan verliezen. Het is intellectueel heel verrijkend omdat ik allerlei verbanden begin te leggen. En ik gebruik het schrijven ook wel een beetje als mijn eigen therapie.

Ik heb mezelf geen deadline opgelegd, want mijn gedachten blijven evolueren. Die wil ik geen halt toeroepen, net omdat ze voor het boek interessant kunnen zijn. Maar het helpt om een langetermijnproject te hebben. Ook daarom wil ik het nu nog niet afronden. Ergens hoop ik dat het tegen de lente af zal zijn en dan ga ik op zoek naar een uitgever. Zo hoop ik mijn steentje bij te dragen aan de lessen die we hopelijk trekken uit deze moeilijke tijden.’