Deze week: Gloria Barudy Vasquez (49), algemeen directeur bij Natan en rechterhand van Edouard Vermeulen. Ze is de trotse dochter van Chileense ouders, die in 1974 als politieke vluchtelingen een nieuw leven begonnen in België. Die bewogen familiegeschiedenis had haar kunnen tekenen, maar met name haar moeder gaf haar een oersterk fundament.
“Ik ben zó trots op mijn ouders. Na hun studie geneeskunde gingen ze in the middle of nowhere voor de meest kwetsbare mensen zorgen. Tot Pinochet in 1973 de macht greep en zowat iedere geëngageerde jongere liet oppakken, ook mijn papa. Hij werd gemarteld en drie maanden gevangengezet. Daarna moesten mijn ouders met ons, de drie kinderen, het land uit, wat psychologisch erg zwaar was voor hen. We kwamen terecht in Leuven, waar mijn papa een traumaverwerkingscentrum voor politieke vluchtelingen oprichtte. Hij ging aan de slag als psychiater, mijn mama als gynaecoloog. Op haar veertigste specialiseerde ze zich ook in psychiatrie.
Hij zei altijd dat ons gezin het gered heeft dankzij haar. Mama bleef ons inderdaad overstelpen met liefde en tederheid – wij zijn een knuffelfamilie – en verloor nooit haar rust of kracht. Voor ik mijn man Roberto leerde kennen, had ik drie serieuze relaties en toen die tot mijn verdriet afliepen, nam mijn mama telkens de tijd om écht te luisteren en me op het hart te drukken dat elk verlies leidt tot iets nieuws. Niet op Teletubbische wijze, hè, gewoon gezond en volwassen.
Ze is echt mijn mentor en voorbeeld, en dat helpt ook enorm in mijn job. De modewereld is zo veeleisend. Om de zes maanden moeten we een nieuwe collectie verkopen terwijl we de vorige nog aan het produceren zijn en de volgende al moeten creëren. Ik moet elke dag het overzicht bewaren – my lord! Bovendien krijg ik het als perfectionist zwaar als ik niet honderd procent tevreden ben over één schakel in de ketting.
Maar mama zegt altijd: ‘Gloria, je kunt investeren in geld, maar niet in tijd.’ Veel mensen linken een goed leven aan materiële luxe en ik vertoef zelf graag in die wereld, maar het mooiste zijn uiteindelijk momenten. Voor je het weet, zijn er tien jaar voorbij en die koop je niet terug. Daarom probeer ik in mijn job momenten te verdiepen, door de telefoon uit te laten tijdens meetings of een gesprek met een collega aandachtig te beleven. Door niet langer te denken dat alles tegelijk en meteen moet gebeuren, voelt het ook niet meer als een zaak van leven en dood.
Soms is het nog lastig, hoor. Als ik mijn broodnodige nachtrust niet gehad heb, loop ik moe rond. Maar ik vlieg zeker niet uit tegen de equipe en probeer afstand van de stress te nemen door mezelf eraan te herinneren: wat is de finaliteit in het leven? Voor mij is dat: dag na dag interessante werkervaringen hebben en er tegelijk tweehonderd procent zijn als partner en als mama van onze achtjarige dochter.
Ik heb geen schuldgevoel dat ik de komende zeven weken maar drie zaterdagen vrij heb, want ik leg Louise uit dat mijn werk mijn passie is – als de prototypes arriveren, is het nog altijd alsof ik kerstcadeautjes mag uitpakken – en ik zorg voor qualitytime. Ze vindt het de max als ze mee mag naar de showroom of restjes stof mag kiezen – ze heeft sinds kort een naaimachine. Als enig kind wordt ze natuurlijk verwend, maar laatst bouwden we samen een poppenhuis uit kartonnen dozen. Zo leert ze: het gaat niet om geld, maar om tijd.
Doordat dat emotionele evenwicht bij mij goed zit, voelt het nooit alsof ik erdoor zit. Dat maakt me soms wel bang omdat ik vrees op een dag de rekening gepresenteerd te krijgen. Maar dan is er nog een andere raad van mijn mama: maak je geen zorgen over iets dat nog niet gebeurd is en waarschijnlijk ook niet zal gebeuren.”
