Deze week: Georgia Mourad Brooks (35), oprichtster van The Nine, de businessclub voor en door vrouwen. Ze werkte als juridisch journalist in Londen en runt ook ngo Fempower Initiative, die meisjes en jonge vrouwen in het Midden-Oosten steunt in hun zelfontplooiing.
“Ik besta door een goddelijke genade die een bom die in 1941 op mijn grootvaders pub viel niet liet ontploffen. Waardoor het gezin overleefde, mijn vader veilig opgroeide net buiten Londen en hij ingenieur kon worden. Op de terugvlucht van een werktrip naar Caïro werd hij smoorverliefd op mijn moeder. Zij was haar Libanese familie in Egypte gaan bezoeken, maar woonde zelf sinds haar zestiende met haar ouders in Quebec, waar mijn vader haar opzocht en prompt ten huwelijk vroeg. Ze volgde hem terug naar Engeland, waar ik opgroeide, maar elke vakantie vlogen we naar Canada.
Je begrijpt dat de vraag ‘waar kom je vandaan?’ me al heel mijn leven een identiteitscrisis bezorgt. Ik beschouw mezelf als Engels-Egyptisch-Canadees, terwijl ik nooit Engels genoeg was voor de Engelsen en nooit Egyptisch genoeg voor de Egyptenaren. Mijn familie daar deed in mijn jeugd uitspraken over mijn blonde haar en lichte huid, waardoor ik het gevoel had er niet echt bij te horen. Mijn vader belichaamde voor hen nog de grandeur van het Britse imperium, dus ze hadden tal van verwachtingen voor mij. Ik wilde hen trots maken, maar hun opmerkingen gaven me het gevoel tekort te schieten.
Tegelijk hield ik op mijn nonnenschool in Sussex mijn Arabische moedertaal en krullen verborgen, ik steilde mijn haar. Dit waren de jaren 90: anders zijn werd nog niet bezongen. Zelfs toen ik op mijn achttiende een zomerstage deed bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken – mijn absolute droom-werkplek – ervoer ik nog een zweem van kolonialisme. Het was zo frustrerend dat ik mijn droom opborg. Maar waar lag dan wel mijn levenspad?
Tijdens die worsteling zei mijn moeder: ‘It doesn’t matter where you’re from, it matters what you do.’ Dat ‘doen’ vind ik nog altijd cruciaal, want daden zeggen zo veel meer dan woorden. Er zijn me al zo veel zoete, oningeloste beloften gemaakt dat ik maar een drietal mensen in heel de wereld blind vertrouw. Mijn moeder is er één van.
Kort na haar advies pakte ik mijn boeltje en verhuisde ik naar Italië. Ik was er op Erasmus geweest en ging er op mijn 21ste alleen wonen omdat ik per se iets wilde doen dat helemaal van mij was. Ik knipte dat beladen haar van mij kort en voelde me bevrijd.
Door de financiële crisis moest ik terug naar Londen en via mijn man belandde ik uiteindelijk in Brussel, waar ik jammer genoeg weer in een hokje word gestopt. Anders dan in Londen of Quebec, waar iedereen van overal komt en dat wordt gevierd, bestaat er hier vaak een grote afstand tussen gemeenschappen, bijvoorbeeld tussen lokale Belgen en EU-bureaucraten. Die laatsten reduceren me dan weer tot mijn jobtitel of huwelijk met. Terwijl dat toch niets zegt over mijn persoonlijkheid?
Mijn nood aan een plek waar ik me wél welkom voelde werd zo hoog dat ik The Nine uit de grond stampte. Sommige leden hebben hier al gehuild omdat ze eindelijk a home of one’s own vinden, maar ik ook – omdat het me zo ontroert dat ik die safe space kan bieden. Ik zie hier elke dag hoe inspirerend vrouwen bezig zijn, wat een rolmodellen ze kunnen zijn voor volgende generaties. Zelf geef ik aan mijn stiefdochters van twintig, achttien en vijftien de raad mee die mij destijds zo liet ademen: ‘Luister niet naar de ruis, doe gewoon wat goed is voor jou.'”
