Flo Windey over haar hypersensitiviteit: ‘Een beetje blij of droevig, dat bestaat niet bij mij’

Flo Windey (29) is reporter voor Studio Brussel en reportagemaker voor VRT MAX. Na de onlineprogramma’s Flowjob en Faqda – vaak rond moeilijk bespreekbare onderwerpen – stelt ze deze maand opnieuw een VRT MAX-reeks voor met Nevermind. Daarin onderzoekt Windey, die zelf ADHD heeft en hoogsensitief is, labels als ASS en hoogbegaafdheid.

‘Ik heb al langer het gevoel dat dingen feller binnenkomen bij mij dan bij anderen. Al in mijn kindertijd leek er geen rem op mijn emoties te staan. Een beetje blij zijn of een beetje droevig: dat bestond niet – ik voelde alles superhevig. Dat kon zijn wanneer iets me ontroerde, ik me eenzaam voelde of er een verlies was in mijn omgeving, maar ook wanneer ik ergens onrecht bespeurde of iemand anders een slechte dag had. Dan trok ik me dat zo fel aan dat ik meteen iets wilde doen aan de situatie. En ging ik een keer flink op mijn smoel met mijn skateboard, dan wilde ik dat ding een week lang niet meer zien.

Lees ook: Overprikkeld, onrustig en opgejaagd: waarom je brein de moderne wereld niet kan volgen (en wat je eraan kunt doen) 

Productiefout

Ondertussen weet ik dat mensen met ADHD – ik kreeg de diagnose toen ik zestien was – enorm gevoelig zijn voor prikkels van buitenaf en ook hoog scoren qua empathie. Toch heb ik lang rondgelopen met het idee dat mijn felle emoties het resultaat waren van een productiefout en me het dagelijkse leven alleen maar bemoeilijkten. Continu geraakt worden en in je emoties zitten is niet alleen ontzettend vermoeiend, maar ook enorm overweldigend, alsof het de controle over je hele lichaam en wezen overneemt. Zonder een duidelijke reden tegen je tranen moeten vechten terwijl je gewoon op de bus, op school of op je werk zit, is enorm vervelend.

In mijn ogen waren gevoelens lange tijd dan ook iets negatiefs, iets dat ik best zo ver mogelijk wegduwde, of ten minste niet deelde met de buitenwereld. Die ziet emotie tonen doorgaans als een teken van zwakte en onzekerheid, zodat ik me tegenover anderen sterker voordeed dan ik was. Ik mat me een olifantenvel aan en stak mijn gevoelens weg omdat het nooit het juiste moment leek om ze toe te laten. Maar dat is uiteraard geen manier om met de dingen om te gaan. Als je alles maar doorslikt zonder er even bij stil te staan, loopt de emmer op een bepaald moment over.

Door de storm

Voor mij was het dan ook enorm fijn om op de radio La Symphonie des éclairs te ontdekken van Zaho de Sagazan, een Franse singer-songwriter die vorig jaar doorbrak en op de jongste Victoires de la musique meteen vier prijzen wegkaapte. Haar song lijkt in eerste instantie gewoon een mooi slaapliedje, maar is qua tekst eigenlijk een ode aan hypersensitiviteit, wat voor mij uiteraard superherkenbaar is. Vooral de zin “si j’étais un oiseau, j’irais danser sous l’orage” was er voor mij boenk op, want ik voel me echt alsof ik elke keer door een storm vlieg. Maar tegelijk is dat ook precies waar Zaho voor pleit: haar boodschap is dat alles zo intens voelen juist mooi en waardevol is, en dat we dus niet moeten weglopen van wat ons beroert of droevig maakt.

Door ook die kant van het verhaal te horen, waardeer ik mijn hypersensitiviteit meer dan vroeger, toen ik er alleen de nadelen van zag. Onze samenleving applaudisseert immers vooral voor mensen die sterk en veerkrachtig zijn en hun gevoelens overwinnen – niet voor zij die er nog middenin zitten. Nochtans is het superverrijkend om emoties toe te laten en ze gewoon even te voelen. Hoe heftig en ongemakkelijk een storm ook kan zijn, het is alleen maar door erdoor te gaan dat je jezelf leert kennen en lessen kunt trekken voor de toekomst.’

Nevermind is vanaf 28 oktober te bekijken op VRT MAX.

Lees ook: Radiopresentator Imane Boudadi: ‘Soms mogen mensen zich aan jou aanpassen’